Hafn został odkryty przez Dirka Costera, duńskiego chemika i George 'a Charlesa de Hevesy' ego, węgierskiego chemika, w 1923 roku. Wykorzystali metodę znaną jako spektroskopia rentgenowska do badania układu zewnętrznych elektronów atomów w próbkach rudy cyrkonu. Struktura elektronowa hafnu została przewidziana przez Niels Bohr i Coster i Hevesy znalazł wzór, który pasował. Hafn jest trudny do oddzielenia od cyrkonu i występuje we wszystkich jego Rudach. Otrzymuje się go tymi samymi metodami, które stosuje się do ekstrakcji cyrkonu.,

Hafn jest dobrym pochłaniaczem neutronów i jest stosowany w prętach kontrolnych reaktorów jądrowych. Hafn jest również stosowany w rurach próżniowych jako getter, materiał, który łączy się z i usuwa śladowe gazy z rur próżniowych. Hafn był stosowany jako środek stopowy w żelazie, Tytanie, niobie i innych metalach.

topienie w temperaturze 3890°C, węglik hafnu (HfC) ma najwyższą temperaturę topnienia spośród wszystkich znanych związków dwuelementowych. Azotek hafnu (HfN) ma również wysoką temperaturę topnienia, około 3305°C., Other hafnium compounds include: hafnium chloride (HfCl4), hafnium fluoride (HfF4) and hafnium oxide (HfO2).