przegląd sposobów, w jakie rytuały związane z narodzinami, wiekiem, małżeństwem i śmiercią zmieniły się w czasie w Stanach Zjednoczonych, pokazuje efekty asymilacji i modernizacji. Ujawnia jednak również różne sposoby, w jakie coraz większa liczba Amerykanów stara się zachować lub ożywić obrzędy przejścia, które są zarówno tradycyjne dla ich dziedzictwa etnicznego, jak i znaczące we współczesnym życiu.,

narodziny

chociaż narodziny są wydarzeniem biologicznym, każda kultura tworzy rytuały praktykowane przed, w trakcie i po urodzeniu, zarówno w celu zintegrowania noworodka ze społeczeństwem, jak i zorganizowania przejścia matki, ojca i innych członków rodziny i społeczności w nowe role społeczne. W niektórych przypadkach niemowlę nie jest uważane za człowieka, dopóki te obrzędy przejścia nie mają miejsca.

w Ameryce, gdy poród przeniósł się z domu do szpitala tradycyjne zwyczaje zostały utracone. Profesjonalni lekarze uczęszczali na porody większości Amerykanów Klasy średniej do końca XIX wieku., Jednak położne nadal dostarczały połowę dzieci w dużych społecznościach imigrantów.(1) położne, podobnie jak starsze kobiety ze Wspólnoty, pomagały przez pewien czas zachować tradycje rodzenia swoich ojczyzn. W dużej chorwackiej dzielnicy Strawberry Hill w Kansas City, Kansas, położne dostarczały dzieci w domu i opiekowały się matką i dzieckiem po urodzeniu. Stare kobiety odwiedzały nową matkę i dawały jako prezenty kurczaka, tuzin jajek, butelkę wina i pudełko krakersów, pokarmy uważane za ważne dla powrotu matki do zdrowia po porodzie., Takie tradycje zostały utracone, ponieważ kobiety coraz częściej zdecydowały się urodzić w szpitalu ze względu na swoją reputację bezpieczeństwa i stosowania znieczulenia. Procedury szpitalne same w sobie stały się rytuałami przejścia odzwierciedlającymi system wierzeń oparty na supremacji nauki i techniki. Dzisiaj, w rzeczywistości, z porodami szpitalnymi standardową praktyką, niektórzy nowo przybyli imigranci uważają, że poród w domu jest niezgodny z prawem w Stanach Zjednoczonych.(2)

niemniej jednak, kilka tradycji etnicznych przetrwać nawet w nowoczesnym szpitalu., Niektóre chińsko-amerykańskie kobiety podczas porodu w szpitalu „odrzucają szpitalne jedzenie, wylewają zimne płyny, mają specjalne naczynia zakradane przez chińskich gości i tylko zwilżają ręcznik, aby udawać, że brały prysznic”.”(3) chociaż ufają zachodnim lekarzom, że dostarczą swoje dzieci, czują, że amerykańskie szpitale i lekarze” nie dbają o to”, kładąc podwaliny pod przyszłe dobre zdrowie matki i dziecka, przywracając równowagę yin (żeńskiej, ciemnej i zimnej) i yang (męskiej, jasnej i gorącej) w ciele nowej matki., Zgodnie z tradycyjnymi chińskimi wierzeniami kobieta ma zbyt dużo yin po porodzie, więc powinna jeść tylko rozgrzewające pokarmy i unikać prysznica lub coraz schłodzone w jakikolwiek sposób. (Patrz studium przypadku „Doing the Month”)

ogólnie rzecz biorąc, rytuały, które występują dobrze po urodzeniu, takie jak brit milah (ceremonia obrzezania Żydów lub „briss”) i chrzest, przetrwały najlepiej. Rytuały te służą włączeniu niemowlęcia do rodziny i szerszej społeczności i symbolicznie nadają dziecku tożsamość opartą na płci, imieniu, religii i roli społecznej., Chociaż w wielu kulturach matka jest rytualnie reinkarnowana do Wspólnoty po okresie odosobnienia, niewiele takich tradycji przetrwało w Stanach Zjednoczonych.

Żydowska ceremonia obrzezania fizycznie oznacza chłopca jako członka społeczności żydowskiej i symbolicznie tworzy przymierze między Bogiem a dzieckiem. Ponieważ Żydzi Amerykańscy przyjęli kulturową wartość równości płci, jednak zwyczaje Żydowskie, które wykluczają kobiety z udziału w życiu religijnym, zostały zakwestionowane., W rezultacie, Nowy Żydowski obrzęd przejścia, ceremonia zawierania Przymierza dla kobiet dzieci, stała się coraz bardziej popularna.

zbliżanie się Wieku

w tradycyjnych społeczeństwach okres przechodzenia od dzieciństwa do dorosłości był stosunkowo krótki i trwał zaledwie kilka dni lub tygodni. Tożsamość seksualna była głównym aspektem większości rytuałów corninga. W przypadku dziewcząt ustalono ich uprawnienia do małżeństwa i wychowania dzieci. Dla chłopców to zapoczątkowało ich obowiązek wspierania rodziny, podejmowania obowiązków obywatelskich i religijnych., Rytuały te odzwierciedlały podstawowe przekonania społeczeństwa o tym, co to znaczy być DOROSŁYM.

jednak od końca XIX wieku Amerykanie traktowali okres przejściowy jako cały etap życia zwany dojrzewaniem. Okres dojrzewania obejmuje obecnie dojrzewanie fizyczne, inicjację seksualną, zdobywanie wykształcenia i doświadczenia zawodowego) możliwą lub faktyczną służbę wojskową, a także prawo do prowadzenia pojazdów, picia alkoholu i głosowania., Zarówno amerykańscy chłopcy, jak i dziewczęta dzielą wiele z tych samych wydarzeń, odzwierciedlających współczesny podział tradycyjnych różnic między płciami a rolami dorosłych.

w miarę jak proces dorastania się wydłuża, punkt, w którym jednostka faktycznie staje się dorosła, staje się mniej jasny. We współczesnej Ameryce rytuały, które oznaczały jasne i całkowite przejście od dzieciństwa do dorosłości, funkcjonują teraz tylko jako jedno z wielu przejść Okresu Dojrzewania., Na przykład, żydowsko-Amerykański chłopiec może postrzegać swoją bar micwę jako ważny krok w kierunku dojrzałości, ale trudno uznać się za dorosłego w wieku trzynastu lat, jak w tradycyjnym społeczeństwie Żydowskim.

ze wszystkich rytuałów cyklu życia, te, które oznaczają wiek, są prawdopodobnie najbardziej podatne na akulturację. Ponieważ nastolatki mają tendencję do przyjmowania głównych wartości i starają się dopasować do swoich rówieśników, tradycje etniczne coming-of-age często wydają się nieistotne lub sprzeczne z innymi priorytetami., Ostatnio tradycyjna ceremonia Apache Sunrise Carli Goseyun skonfliktowała się z jej wyborem na gwiazdę w małym turnieju baseballowym. Początkowo Carla była bardzo niechętna do rezygnacji z statusu, który zdobędzie w mainstreamowym społeczeństwie jako zawodnik All-Star ball. W końcu przeszła przez ceremonię wschodu słońca i doceniła ją w procesie.(4) (Patrz studium przypadku „Sunrise Ceremonial”.)

niektóre rytuały coming-of-age są ożywiane lub wymyślane na nowo, ponieważ wielu Amerykanów zaczyna dostrzegać wartość rytuału w oznaczaniu wejścia w dorosłość., Jedna z grup Afroamerykanów z Filadelfii, dostrzegając trudności, z jakimi borykają się ich dzieci w społeczeństwie, w którym rasizm jest wciąż potężną siłą, stworzyła nowy rytuał przejścia dla ich nastolatków. Nazywany Unyago (słowo w języku suahili, które odnosi się do rytuału plemiennego), wykorzystuje rytuał inspirowany Afryką, aby potwierdzić afrykańskie dziedzictwo młodzieży i budować ich pewność siebie poprzez weekendowe rekolekcje na takie tematy, jak przywództwo, zarządzanie pieniędzmi, afroamerykańska historia i seksualność.

małżeństwo

pewna forma małżeństwa istnieje we wszystkich społeczeństwach ludzkich., Jego tradycyjną funkcją w większości tych społeczeństw była stabilizacja stosunków seksualnych i zjednoczenie mężczyzny i kobiety w celu zapewnienia opieki nad młodymi. ponadto małżeństwo łączyło i umożliwiało wymianę ekonomiczną między różnymi grupami krewnych i służyło jako podstawowy rytuał zbliżania się do wieku kobiet.

chociaż niektórzy Amerykanie, np. Ci z dużych społeczności etnicznych i niedawni imigranci, nadal praktykują tradycje ślubne swojego dziedzictwa, większość nie., Przyjęły standardową formę zaczerpniętą z angielskich i innych zachodnioeuropejskich tradycji, która odzwierciedla nowoczesne amerykańskie ideały romantycznej miłości, indywidualizmu, sekularyzmu i konsumpcjonizmu. Ślub z białej atłasowej sukni, tortu i bukietu ślubnego.

Kiedy ekonomia i kontrola rodziny, a nie romantyczna miłość, charakteryzowały sposób zawierania małżeństw, posag panny młodej i trousseau były niezbędne do organizacji wesela., Teraz modernizacja i rozpad rozszerzonej rodziny sprawiły, że wesela stały się mniej romansem rodziny i wspólnoty, a bardziej romansem pary. Niektóre dziewczyny mogą nadal tworzyć skrzynię nadziei dla siebie, ale z wyjątkiem Amiszów, którzy zachowali swój tradycyjny styl życia, tradycje posagowe i trousseau rzadko są utrzymywane do dziś.

ostatnio niektórzy Amerykanie zdecydowali się zachować lub przywrócić niektóre tradycje ślubne swojego dziedzictwa jako potwierdzenie ich tożsamości etnicznej i antidotum na często bezosobowy charakter wesel komercyjnych lub świeckich., Interesującym przykładem jest ślub Paula i Susan Binkis. Choć sama nie była Litewską Amerykanką, Susan chciała uczcić dziedzictwo swojego narzeczonego autentycznym litewskim ślubem wiejskim. Po wielu badaniach para opracowała popołudniową uroczystość, która obejmowała wszystkie główne tradycje. Ubrania dla panny młodej i pana młodego zostały wykonane według tradycyjnych specyfikacji przez litewsko-amerykańskiego mistrza tkacza. Wśród zwyczajów praktykowanych było powieszenie swata w podobiźnie i „okrywanie” panny młodej tradycyjną czapką noszoną przez zamężne kobiety., Niektóre znaczące odejścia od tradycji odzwierciedlały współczesne Amerykańskie zwyczaje i wartości. Na przykład ślub trwał jeden dzień, a nie tradycyjne trzy, i chociaż panna młoda miała skrzynię trousseau pełną towarów, były to prezenty, które rozdawała tym, którzy pomogli w Weselu.

w przeszłości związki małżeńskie powodowały utratę tradycji etnicznych. Jednak wraz ze wzrostem świadomości etnicznej i dumy w ciągu ostatnich kilku dekad wiele par tworzy teraz uroczystości ślubne, które podkreślają i mieszają swoje tradycje etniczne., Andy i Bopha Skinner świętowali swoje małżeństwo z Kambodżańską ceremonią, a także nabożeństwem w Kościele Baptystów. Uroczystości zostały dostosowane do wartości i potrzeb zarówno panny młodej, jak i pana młodego. Podczas nabożeństw baptystycznych, które odbywały się w Języku Angielskim i kambodżańskim, Bopha wybrał strój w stylu kambodżańskim zamiast białej sukni. Podczas ceremonii w Kambodży użycie alkoholu jako medium rytualnego zostało zminimalizowane, aby uwzględnić religijne obiekcje Andrzeja wobec niego., Również ze względu na ich sprzeciw wobec palenia, para dawała cukierki jako przysługi weselne, a nie papierosy, które są rozdawane na większości kambodżańskich wesel.

śmierć

w większości tradycyjnych kultur sprawy innego świata są co najmniej tak samo ważne jak sprawy tego świata. Działania w tym życiu są pod wpływem troski o los w życiu pozagrobowym i o relacje z duchami zmarłych. Większość tradycyjnych rytuałów pogrzebowych i pogrzebowych odzwierciedlała tę perspektywę., Nie tylko przenieśli zmarłą osobę ze społeczeństwa żywych i do życia pozagrobowego, ale także podtrzymywali relacje między żywymi i zmarłymi. Ponadto przewidywały one okres przejściowy dla żyjących oraz środki na ponowne wcielenie żałobników do Wspólnoty.

XVIII-wieczni Amerykanie generalnie kierowali się w życiu lękiem przed pójściem do piekła i nadzieją na dotarcie do nieba., Z biegiem czasu, wzrost naukowego zrozumienia, wiara w zdolność ludzi do tworzenia postępu, spadek śmiertelności i rosnące wątpliwości co do istnienia życia pozagrobowego, wszystko doprowadziło do dramatycznej zmiany w amerykańskiej kulturze głównego nurtu z troski o życie pozagrobowe i w kierunku głównego skupienia się na tym życiu., W usuwaniu śmierci z domu do szpitala i domu pogrzebowego, w praktyce balsamowania, w użyciu kwiatów i eliminacji ponurych pułapek na pogrzebie, a także zniechęcając do pokazów żałoby lub żałoby Amerykanie starali się potwierdzić ziemską egzystencję i odmówić śmierci jakiejkolwiek władzy nad ich życiem.

tradycyjne etniczne praktyki pogrzebowe zostały utracone, gdy skonfliktowane z procedurami szpitalnymi i pogrzebowymi oraz z głównym nurtem postaw wobec śmierci., Wśród meksykańskich Amerykanów, na przykład, głośne zawodzenie kiedyś było ważnym zwyczajem na stypie, ale praktyka została skutecznie zniechęcona w Stanach Zjednoczonych przez dyrektorów pogrzebów, którzy uważają, że niewłaściwie przeszkadza innym klientom.(5) Inne etniczne praktyki pogrzebowe mogą być łatwiej uwzględnione w standardowych procedurach pogrzebowych. W ten sposób Azjatyccy Indianie w New Jersey są w stanie utrzymać swoją tradycję kremacji, wybierając zakłady pogrzebowe, które oferują tę usługę.,(6)

z drugiej strony, The New Orleans jazz funeral jest przykładem tego, jak niektóre tradycje mogą przetrwać, mimo że znacznie odbiegają od normy głównego nurtu. Radosna muzyka i żywiołowy taniec, które następują po rytuałach pogrzebowych odzwierciedlają afrykańskie wierzenia, że śmierć nie jest końcem życia, ale przejściem do świata, w którym duch kontynuuje aktywną egzystencję. Potrzeba zapewnienia skomplikowanych i kosztownych pogrzebów wynika z bardzo realnego strachu, że duchy mogą wyrządzić krzywdę żyjącym, jeśli czują się zaniedbane.,

podobnie jak w przypadku innych obrzędów przejścia, tradycyjne zwyczaje pogrzebowe, które są dziś najbardziej nietknięte, to zwyczaje ostatnich imigrantów. Praktyki pogrzebowe uchodźców Hmong (ludu z gór Azji Południowo-Wschodniej) odzwierciedlają ich głęboko zakorzenioną wartość kulturową wzajemności. W zamian za wszystko, co otrzymali podczas dorastania, oczekuje się, że dzieci zmarłego Hmonga zapewnią cztero – lub pięciodniowy pogrzeb setkom osób., Każde dziecko dostarcza rytualnie ubitą krowę na uroczystości pogrzebowe, a zmarły rodzic jest pochowany z wieloma tradycyjnymi szatami i poduszkami podarowanymi przez dzieci. Pogrzeb jest zarówno materialnym wyrazem honoru rodziny, jak i kwestią wzajemności. Niemniej jednak Hmongowie mają trudności ze znalezieniem domów pogrzebowych, które będą pasować do ich tradycji, a jeszcze trudniej jest im utrzymać inne wartości, które uważają za ważne., Wierząc, że jakiekolwiek wtargnięcie do ciała w chwili śmierci powoduje szkodę dla tej osoby w następnym życiu, Hmong starają się unikać procedur medycznych, które wymagają wbijania igieł lub rurek w kogoś, kto może umrzeć, i całkowicie odrzucają balsamowanie.(7)

Amerykanie są bardziej skłonni do przestrzegania tradycji pamięci swojego dziedzictwa niż tradycji pogrzebowych. Ukraińscy Amerykanie, Chińczycy i meksykańscy Amerykanie, między innymi, nadal przestrzegają tradycyjnych zwyczajów pamięci., Organizowanie pikników przy grobie i zostawianie wieńców lub innych przedmiotów ujawnia trwające przekonanie o potrzebie zapewnienia zmarłym i utrzymania z nimi relacji.

chociaż wiele tradycji pogrzebowych zostało utraconych, Amerykanie z różnych środowisk etnicznych zaczynają odkrywać na nowo uzdrawiającą moc rytuałów, które pozwalają na żałobę i udane przejście z powrotem do normalnego życia. Stworzenie kołdry AIDS jako środka do żałoby i upamiętniania przyjaciół i członków rodziny, którzy zmarli na AIDS, jest przykładem rosnącego uznania potrzeby żałoby i rytuału śmierci., Podobnie jak przydrożne pomniki upamiętniają miejsca śmierci na autostradach w Portoryko, malowane pomniki pojawiły się na bokach budynków w pobliżu miejsc przypadkowej lub gwałtownej śmierci młodych Portorykańczyków w Nowym Jorku i Filadelfii.(8)takie miejsca pamięci są odpowiedzią społeczności na rosnącą przemoc, z jaką cierpią ich młodzi ludzie, i środkiem, za pomocą którego tragiczne śmierci nie zostaną zapomniane.,

mówi się, że amerykańskie społeczeństwo stało się de-ritualizowane, ale siły asymilacji i modernizacji najwyraźniej ustępują miejsca odnowie niektórych aspektów tradycyjnego etnicznego rytuału. Coraz więcej Amerykanów, którzy próbują odbudować społeczność i rozpalić własną duchowość, odkrywa, że obrzędy i zwyczaje ich dziedzictwa mogą przynieść sens ich życiu dzisiaj., Przede wszystkim zaczynają zdawać sobie sprawę z kluczowej roli, jaką obrzędy przejścia mogą odegrać zarówno w osobistych przemianach życia, jak i we wspólnych przemianach z pokolenia na pokolenie.

Pamela B. Nelson jest kustoszem Muzeum w Instytucie Balcha. Oprócz” Rites of Passage in America: Traditions of the Life Cycle „była kuratorką pięciu innych wystaw Balch, w tym” Something Old, Something New: Ethnic Weddings in America.”

notatki

kliknij numer notatki, aby powrócić do tekstu.

(1) Ryszard W. i Dorota C., Wertz, Lying-In: A History of America (New York: the Free Press, 1977).

(4) Anna Early Goseyun, „Carli' s Sunrise”, Native Peoples 4 (Summer 1991): PP.8-16.

(6) z wywiadu z Manju Sheth, New Jersey, 1992.

(7)