Imperium akadyjskie

Imperium akadyjskie bierze swoją nazwę od regionu i miasta Akkad, z których oba były zlokalizowane w ogólnym obszarze zbiegu Akkadu.rzeki Tygrys i Eufrat. Chociaż miasto Akkad nie zostało jeszcze zidentyfikowane na ziemi, znane jest z różnych źródeł tekstualnych. Wśród nich jest co najmniej jeden tekst sprzed panowania Sargona., Wraz z faktem, że nazwa Akkad jest pochodzenia Nie akadyjskiego, sugeruje to, że miasto Akkad mogło być już zajęte w czasach przedsargońskich.

Sargon z Akkadedytuj

Sargon z Akkad pokonał i zdobył Lugal-zage-si w bitwie pod Uruk i podbił jego imperium. Najwcześniejsze wzmianki w języku akadyjskim pochodzą z czasów Sargona. Sargon twierdził, że jest synem La ' ibuma lub Itti-Bela, skromnego ogrodnika i być może hierodule lub kapłanki Isztar lub Inanny., Jedna z legend związanych z Sargonem w czasach asyryjskich mówi, że

moja matka była podmieńcem, ojca nie znałem. Bracia mojego ojca kochali wzgórza. Moje miasto to Azurpiranu (Dzikie Pola zielne), które położone jest nad brzegiem Eufratu. Moja podmieńcza matka poczęła mnie, w tajemnicy urodziła mnie. Wsadziła mnie w kosz pęków, bitumem zapieczętowała moją wieko. Wrzuciła mnie do rzeki, która nie unosiła się nade mną. Rzeka zanosiła mnie do Akki, szuflady z wodą. Akki, szuflada wody, wziął mnie za swojego syna i wychował mnie., Akki szuflada wody, wyznaczył mnie jako ogrodnika. Gdy byłem ogrodnikiem Isztar obdarzył mnie swoją miłością, a za 4 i (pięćdziesiąt?) … lat sprawowałem władzę królewską.później Sargon twierdził, że jego matka była kapłanką „entu” (najwyższą kapłanką). Twierdzenia mogły być wysuwane w celu zapewnienia rodowodu szlachty, ponieważ tylko wysoko postawiona rodzina mogła osiągnąć taką pozycję.,

Sargon, pierwotnie noszący Puchar (Rabszak) króla Kisz o semickim imieniu Ur-Zababa, został więc ogrodnikiem, odpowiedzialnym za oczyszczanie kanałów irygacyjnych. W tym czasie królewszczyzna była w rzeczywistości wybitną pozycją polityczną, bliską królowi i z różnymi wysokimi kompetencjami nie sugerowanymi przez sam tytuł stanowiska. To dało mu dostęp do zdyscyplinowanego korpusu robotników, który również mógł służyć jako jego pierwsi żołnierze. Wypędzając ur-Zababę, Sargon został koronowany na króla i rozpoczął karierę obcego podboju., Cztery razy najechał Syrię i Kanaan, a przez trzy lata dogłębnie podporządkował kraje „Zachodu”, aby połączyć je z Mezopotamią”w jedno Imperium”.,

jednak Sargon posunął się dalej, podbijając wiele okolicznych regionów, aby stworzyć imperium, które sięgało na zachód, aż do Morza Śródziemnego i być może Cypru (Kaptara); na północ, aż do gór (późniejszy tekst hetycki podaje, że walczył z Hattiańskim królem Nurdaggalem z Buruszandy, dobrze do Anatolii); na wschód, nad Elamem; i na południe, aż do Magan (Oman) — region, nad którym panował rzekomo 56 lat, choć przetrwały tylko cztery „nazwy roku”., Umocnił swoje panowanie nad swoimi terytoriami, zastępując wcześniejszych przeciwników władcami szlachetnymi obywatelami Akkadu, jego rodzinnego miasta, w którym zapewniona byłaby lojalność.

więźniowie eskortowani przez żołnierza, na steli zwycięstwa Sargona z Akkadu, około 2300 pne. Fryzura więźniów (kręcone włosy na górze i krótkie włosy po bokach) jest charakterystyczna dla Sumerów, co widać również na wzorze Ur. Muzeum Luwru.,

Handel rozciągał się od kopalń srebra w Anatolii po kopalnie lapis lazuli we współczesnym Afganistanie, cedry w Libanie i miedź w Maganie. Ta konsolidacja miast-państw Sumeru i Akkadu odzwierciedlała rosnącą potęgę gospodarczą i polityczną Mezopotamii. Chlebak imperium był zasilany deszczami system rolny Asyrii i łańcuch twierdz został zbudowany w celu kontrolowania cesarskiej produkcji pszenicy.,

wizerunki Sargona wznoszono nad brzegami Morza Śródziemnego, w dowód jego zwycięstw, a miasta i pałace budowano u siebie ze zdobyczy podbitych ziem. Podporządkowano również Elam i północną część Mezopotamii (Asyria/Subartu), a bunty w Sumerze zostały stłumione. Odnaleziono tabliczki umów datowane na lata kampanii przeciwko Kanaanowi i przeciwko Sarlakowi, królowi Gutium. W 1945 r.w Asyrii doszło do rozłamu, w wyniku którego doszło do rozłamu w Palestynie, a w 1945 r. do rozłamu w Palestynie., Niektóre z najwcześniejszych tekstów historiograficznych (ABC 19, 20) sugerują, że odbudował miasto Babilon (Bab-ilu) w jego nowej lokalizacji w pobliżu Akkadu.

Sargon przez całe swoje długie życie okazywał szczególny szacunek bóstwom sumeryjskim, szczególnie Inannie( Isztar), jego patronce i Zababie, wojowniczym Bogu Kisz. Nazywał siebie „namaszczonym kapłanem Anu” i „wielkim ensi z Enlil”, a jego córka, Enheduanna, została zainstalowana jako kapłanka Nanny w świątyni w Ur.

kłopoty pomnożyły się pod koniec jego panowania., Później Babiloński tekst stwierdza:

w jego podeszłym wieku wszystkie ziemie zbuntowały się przeciwko niemu i obległy go w Akkadzie (mieście).

odnosi się do jego kampanii w „Elam”, gdzie pokonał armię koalicyjną dowodzoną przez króla Awana i zmusił pokonanych do zostania jego wasalami.,

niedługo potem doszło do kolejnego buntu:

Subartu (Górzyste plemiona Asyrii) górny kraj—z kolei zaatakowali, ale poddali się jego ramionom, a Sargon osiedlił ich siedliska, a on ich dotkliwie pobił.

Rimush i ManishtushuEdit

główne artykuły: Rimush i Manishtushu

Akadyjscy żołnierze zabijający wrogów, około 2300 pne, prawdopodobnie z steli zwycięstwa w bitwie pod rimush.,

Sargon zmiażdżył opozycję nawet na starość. Trudności te ponownie wybuchły za panowania jego synów, gdzie wybuchły rewolty podczas dziewięcioletniego panowania Rimusza (2278-2270 p. n. e.), który ciężko walczył o utrzymanie imperium i odnosił sukcesy, dopóki nie został zamordowany przez niektórych swoich dworzan., Według jego inskrypcji, musiał stawić czoła powszechnym buntom i musiał odzyskać miasta ur, Umma, Adab, Lagasz, Der i Kazallu ze zbuntowanych ensis: Rimusz wprowadził masową rzeź i zniszczenie sumeryjskich miast-państw na dużą skalę, a także utrzymywał skrupulatne zapisy swoich zniszczeń. Większość głównych miast sumeryjskich została zniszczona, a straty ludzkie były ogromne:

jego następcą został starszy brat Rimusza, Manishtuszu (2269-2255 p. n. e.)., Wydaje się, że ten ostatni stoczył bitwę morską przeciwko 32 królom, którzy zebrali się przeciwko niemu i przejęli kontrolę nad ich przed arabskim Państwem, składającym się z współczesnych Zjednoczonych Emiratów Arabskich i Omanu. Pomimo sukcesu, podobnie jak jego brat, został zamordowany w spisku pałacowym.

Naram-SinEdit

Główny artykuł: Naram-Sin of Akkad

Portret Naram-Sin, z napisem w jego imieniu.,

syn i następca Manishtuszu, Naram-Sin (2254-2218 p. n. e.), z powodu rozległych podbojów wojskowych, przyjął Cesarski tytuł „Króla Naram-Sin, króla czterech czwartych” (Lugal Naram-Sîn, Šar kibrat 'arbaim), Cztery czwarte jako odniesienie do całego świata. Był również po raz pierwszy w kulturze sumeryjskiej, określany jako „Bóg (sumeryjski = DINGIR, akadyjski = ilu) z Agade” (akadyjski), w opozycji do wcześniejszego przekonania religijnego, że królowie są jedynie przedstawicielami ludu wobec bogów.Na początku swojego panowania stawiał czoła buntom, ale szybko je rozgromił.,

Stela zwycięstwa Naram-Sin, świętująca zwycięstwo przeciwko Lullubi z Zagros 2260 pne. Nosi rogaty hełm, symbol boskości, a także jest przedstawiany w większej skali w porównaniu do innych, aby podkreślić swoją wyższość. Sprowadzony z Sippar do Susa jako nagroda wojenna w XII wieku p. n. e.

Naram-Sin odnotował także akadyjski podbój ebli, a także Armanum i jego króla., Podczas gdy historyk Adelheid Otto identyfikuje go z cytadelą Bazi w kompleksie Tell Banat nad rzeką Eufrat, pomiędzy Ebla I Tell Brak, inni jak Wayne Horowitz identyfikują go z Aleppo. Co więcej, podczas gdy większość badaczy umieszcza Armanum w Syrii, Michael C. Astour uważa, że znajduje się na północ od Gór Hamrin w północnym Iraku.,

aby lepiej policzyć Syrię, zbudował królewską rezydencję w Tell Brak, rozdrożu w samym sercu dorzecza rzeki Chabur w jeziorze. Naram-Sin prowadził kampanię przeciwko Maganowi, który również się zbuntował; Naram-Sin „maszerował przeciwko Maganowi i osobiście złapał Mandannu, jego króla”, gdzie założył garnizony, aby chronić główne drogi. Głównym zagrożeniem wydawały się być północne góry Zagros, Lulubi i Gutianie. Podczas kampanii przeciwko Lullubi wyrzeźbiono „stelę zwycięstwa Naram-Suen”, obecnie w Luwrze., Źródła hetyckie twierdzą, że Naram-Sin z Akkadu wyruszył nawet do Anatolii, walcząc z hetyckimi i Hurryjskimi Królami Pamba z Hatti, Zipani z Kanesz i 15 innymi.To nowo odkryte bogactwo akadyjskie mogło być oparte na łagodnych warunkach klimatycznych, ogromnych nadwyżkach rolnych i konfiskacie bogactwa innych narodów.

gospodarka była mocno zaplanowana. Oczyszczono zboże, a racje zboża i oleju rozprowadzano w standardowych naczyniach wykonanych przez garncarzy miasta., Podatki płacono w produkcji i pracy na murach publicznych, w tym w murach miejskich, świątyniach, kanałach irygacyjnych i drogach wodnych, wytwarzając ogromne nadwyżki rolnicze.

w późniejszych tekstach asyryjskich i Babilońskich Imię Akkad, wraz z Sumerem, pojawia się jako część tytułu królewskiego, jak w sumeryjskim LUGAL KI-EN-GI KI-URI lub akadyjskim Šar māt Šumeri u Akkadi, co tłumaczy się jako „król Sumeru i Akkadu”. Tytuł ten został przejęty przez króla, który przejął kontrolę nad Nippur, intelektualnym i religijnym centrum południowej Mezopotamii.,

w okresie akadyjskim język akadyjski stał się lingua franca Bliskiego Wschodu i był oficjalnie używany do administracji, chociaż język sumeryjski pozostał językiem mówionym i literackim. Rozprzestrzenianie się akadyjskiego rozciągało się od Syrii do Elamu, a nawet język elamicki był tymczasowo zapisywany w mezopotamskiej formie klinowej. Teksty akadyjskie trafiały później do odległych miejsc, od Egiptu (w okresie Amarna) i Anatolii, po Persję (Behistun).,

poddanie się sumeryjskim królomedytuj

„Naram-Sin, potężny Bóg Agade, król czterech stron świata, Lugal-ushumgal, skryba, ensi z Lagasz, jest twoim sługą.”

można uznać, że Lugal-ushumgal był kolaborantem Imperium akadyjskiego, podobnie jak Meskigal, władca Adabu. Później jednak Lugal-ushumgal został zastąpiony przez Puzer-mamę, który wraz z osłabieniem władzy akadyjskiej uzyskał niezależność od Szar-Kali-Sharri, przyjmując tytuł „Króla Lagasz” i zakładając znakomitą drugą dynastię Lagasz.,

XIX w. ilustracja.

Zobacz także: Dynastia Gutian z Sumeru

Imperium Akkadu upadło, być może w 22 wieku p. n. e., w ciągu 180 lat od jego powstania, zapoczątkowując „ciemną epokę” bez znaczącej władzy cesarskiej aż do trzeciej dynastii z Ur. Struktura polityczna regionu mogła powrócić do status quo ante lokalnego zarządzania przez miasta-państwa.,

wydaje się, że Shu-turul przywrócił pewną scentralizowaną władzę, jednak nie był w stanie zapobiec upadkowi imperium przed inwazją barbarzyńskich ludów z gór Zagros znanych jako Gutianie.

niewiele wiadomo o okresie Gutiańskim, ani o tym, jak długo trwał. Źródła pisma klinowego sugerują, że administracja Gutianów nie troszczyła się o utrzymanie rolnictwa, pisemnych zapisów czy bezpieczeństwa publicznego; podobno wypuścili wszystkie zwierzęta gospodarskie, aby swobodnie wędrować po Mezopotamii i wkrótce wywołali głód i wysokie ceny zboża., Sumeryjski król Ur-Nammu (2112-2095 p. n. e.) podczas swojego panowania oczyścił Gutianów z Mezopotamii.

sumeryjska lista królów, opisująca Imperium akadyjskie po śmierci Szar-kali-Szari, stwierdza:

kto był królem? Kto nie był królem? Irgigi-król; Nanum-król; Imi-król; Ilulu—król-czwórka z nich była Królami, ale panowała tylko trzy lata. Dudu panował 21 lat; Szu-Turul, syn Dudu, panował 15 lat. … Agada została pokonana, a jej król przeniósł się do Uruk., W Uruk Ur-ningin panował 7 lat, ur-gigir, syn ur-ningina, panował 6 lat; Kuda panował 6 lat; Puzur-ili panował 5 lat, ur-Utu panował 6 lat. Uruk został porażony bronią, a jego królstwo zostało zabrane przez hordy Gutian.jednak nie są znane nazwy roku ani inne dowody archeologiczne potwierdzające któregokolwiek z późniejszych królów Akkadu lub Uruk, z wyjątkiem kilku artefaktów nawiązujących do króla Dudu z Akkadu i Szu-turula., Nazwani królowie Uruk mogli być współcześni z ostatnimi Królami Akkadu, ale w każdym razie nie mogli być bardzo prominentni.

w hordach Gutian, (pierwszy panował) bezimienny król; (następnie) Imta panował 3 lata jako król; Szulme panował 6 lat; Elulumesh panował 6 lat; Inimbakesh panował 5 lat; Igeshuash panował 6 lat; Iarlagab panował 15 lat; Ibate panował 3 lata; … panował 3 lata; Kurum panował 1 rok; … panował 3 lata; …, panował 2 lata; Iararum panował 2 lata; Ibranum panował 1 rok; Hablum panował 2 lata; Puzur-Sin syn Habluma panował 7 lat; Iarlaganda panował 7 lat; … panował 7 lat; … panował 40 dni. Łącznie 21 królów panowało 91 lat i 40 dni.

„pieczęć cylindra z królem lub Bogiem i pokonanym Lwem” (Stary Akadyjczyk). Muzeum Sztuki Waltersa.

okres pomiędzy ok. 2112 p. n. e.a 2004 p. n. e. znany jest jako okres ur III., Dokumenty ponownie zaczęły być pisane w języku sumeryjskim, chociaż sumeryjski stał się językiem czysto literackim lub liturgicznym, podobnie jak łacina później będzie w średniowiecznej Europie.

jednym z wyjaśnień końca Imperium akadyjskiego jest po prostu to, że Dynastia Akadyjska nie mogła utrzymać swojej politycznej supremacji nad innymi niezależnie potężnymi miastami-państwami.

Susz

Główny artykuł: 4.,2 kiloyear event

jedna z teorii kojarzy spadek regionalny pod koniec okresu akadyjskiego (i pierwszego okresu pośredniego po Starym Królestwie w starożytnym Egipcie) był związany z szybko rosnącą suchością i słabnącymi opadami deszczu w regionie starożytnego Bliskiego Wschodu, spowodowanymi globalną suszą na skalę stuletnią. Harvey Weiss wykazał, że

dane rchaeologiczne i glebo-stratygraficzne określają pochodzenie, wzrost i upadek Subir, Cywilizacja rolnicza trzeciego tysiąclecia północnej Mezopotamii na Równinie Habur w Syrii., W 2200 r. p. n. e.wyraźny wzrost cyrkulacji suchości i wiatru, spowodowany erupcją wulkanu, spowodował znaczną degradację Warunków użytkowania gruntów. Po czterech wiekach życia miejskiego, ta gwałtowna zmiana klimatu najwyraźniej spowodowała porzucenie Tell Leilan, dezercję regionalną i upadek imperium akadyjskiego z siedzibą w południowej Mezopotamii. Zapaść synchroniczna w sąsiednich regionach sugeruje, że wpływ nagłych zmian klimatycznych był rozległy.

Piotr B., deMenocal wykazał „wpływ oscylacji Północnoatlantyckiej na przepływ Tygrysu i Eufratu w tym czasie, co doprowadziło do upadku Imperium akadyjskiego”. Nowsze analizy symulacji z modelu klimatycznego HadCM3 wskazują, że nastąpiła zmiana na bardziej suchy klimat w skali czasowej, która jest zgodna z upadkiem Imperium.

wrażenie pieczęci cylindrycznej z czasów akadyjskiego Króla Sharkalisharri (ok.,2200 p. n. e.), z centralnym napisem: „Boski Sharkalisharri Książę Akkad, Ibni-Sharrum skryba jego sługa”. Uważa się, że Bawół długorożny pochodził z doliny Indusu i świadczy o wymianie z Meluhhą (cywilizacją doliny Indusu) w przypadku stosunków Indus-Mezopotamia. Ok. 2217-2193 p. n. e. Muzeum Luwru.

wykopaliska w Tell Leilan sugerują, że miejsce to zostało opuszczone wkrótce po zbudowaniu masywnych murów miasta, przebudowie świątyni i reorganizacji produkcji zboża., Szczątki, pył i piasek, które nastąpiły, nie wykazują śladów ludzkiej aktywności. Próbki gleby wykazują drobny piasek dmuchany przez wiatr, brak śladów aktywności dżdżownic, zmniejszone opady deszczu i oznaki bardziej suchego i wietrznego klimatu. Według danych na rok 1990 gminę zamieszkiwało 280 osób, a gęstość zaludnienia wynosiła 28 osób / km2 (wśród 2880 gmin regionu Île-de-France Saint-Étienne plasuje się na 100.miejscu pod względem liczby ludności, natomiast pod względem powierzchni na miejscu 118.). Tell Brak zmniejszył rozmiar o 75%. Handel załamał się. Koczowniczy pasterze, tacy jak Amoryci, przenosili stada bliżej wiarygodnych dostawców wody, doprowadzając ich do konfliktu z populacjami Akadyjskimi., Ten wywołany klimatem upadek wydaje się mieć wpływ na cały Bliski Wschód i zbiegł się w czasie z upadkiem egipskiego Starego Królestwa.

ten upadek rolnictwa w górnym kraju oznaczał utratę dla południowej Mezopotamii dotacji agrarnych, które utrzymywały Imperium akadyjskie w wypłacalności. Poziom wody w tygrysie i Eufracie spadł o 1,5 metra poniżej poziomu z roku 2600 p. n. e.i chociaż ustabilizował się przez pewien czas w następnym okresie Ur III, rywalizacja między pastorami a rolnikami wzrosła., Podjęto próby uniemożliwienia pasterzom ich stad na terenach rolniczych, takie jak budowa muru o długości 180 km, znanego jako” Odstraszacz Amorytów ” między tygrysem a Eufratem za panowania władcy ur III Szu-Sina. Próby takie doprowadziły do zwiększonej niestabilności politycznej; tymczasem doszło do poważnej depresji, która przywróciła równowagę Demograficzną z mniej korzystnymi warunkami klimatycznymi.,

Richard Zettler skrytykował teorię suszy, zauważając, że chronologia Imperium akadyjskiego jest bardzo niepewna i że dostępne dowody nie są wystarczające, aby wykazać jego ekonomiczną zależność od północnych obszarów wykopanych przez Weissa i innych. Krytykuje również Weissa za to, że traktował akadyjskie pisma dosłownie do opisywania pewnych katastroficznych wydarzeń.

według Joan Oates w Tell Brak glebowy „sygnał” związany z suszą leży poniżej poziomu Pałacu Naram-Sina., Jednak dowody

mogą sugerować zaostrzenie kontroli akadyjskiej po „wydarzeniu” Brak, na przykład budowa silnie ufortyfikowanego „pałacu” i pozorne wprowadzenie większej liczby Akadyjczyków w przeciwieństwie do lokalnych urzędników, być może odzwierciedleniem niepokojów na wsi typu, które często następują po jakiejś naturalnej katastrofie.

,

w 2019 roku badanie przeprowadzone przez Hokkaido University na korali kopalnych w Omanie dostarcza dowodów, że przedłużające się zimowe pory szamalowe doprowadziły do zasolenia nawadnianych pól; stąd dramatyczny spadek produkcji roślinnej wywołał powszechny głód i ostatecznie upadek starożytnego Imperium akadyjskiego.

Articles

Dodaj komentarz Anuluj pisanie odpowiedzi

Twój adres email nie zostanie opublikowany. Pola, których wypełnienie jest wymagane, są oznaczone symbolem *

Komentarz

Nazwa *

Email *

Witryna internetowa

Zapamiętaj moje dane w przeglądarce podczas pisania kolejnych komentarzy.