wszystko, co wiesz o tym, jak zakończyła się i wojna światowa, jest złe

sto lat temu dzisiaj, 26 września, największe bombardowanie artyleryjskie w historii USA—więcej pocisków w ciągu kilku godzin niż wystrzelono w całej amerykańskiej wojnie secesyjnej—zamilkło i 350,000 amerykańskich żołnierzy stanęło na nogi i zaczęło posuwać się przez ziemię niczyją w kierunku niemieckich okopów w mouse-Argonne. Gdy Francuzi i Brytyjczycy zatrzymali się w swoich sektorach, Doughboys zamierzali przeciąć główną linię zaopatrzeniową armii niemieckiej na Froncie Zachodnim i zakończyć I wojnę światową.,

rola Amerykanów w I wojnie światowej jest jedną z wielkich historii amerykańskiego wieku, a jednak w dużej mierze zniknęła z widoku. Większość historyków mówi nam, że armia amerykańska przybyła zbyt późno na Front zachodni, aby wpłynąć na wynik wojny, wynik zdeterminowany przez aliantów, lepszą taktykę, brytyjską blokadę niemieckich portów, a ostatecznie Niemieckie wyczerpanie i rewolucję.

To musi być łyso powiedziane: Niemcy wygrałyby I wojnę światową, gdyby armia USA nie interweniowała we Francji w 1918 roku., W 1918 roku Francuzi i Brytyjczycy ledwo się trzymali. Do końca 1917 roku Francja straciła 3 miliony ludzi w wojnie, Wielka Brytania 2 miliony. Armia francuska faktycznie zbuntowała się w 1917 roku, połowa jej zdemoralizowanych dywizji bojowych odmówiła ataku na Niemców. Brytyjczycy radzili sobie nieco lepiej w 1917 roku, tracąc 800 000 ofiar w ciągu roku, który kulminował słynnym trzymiesięcznym atakiem na błotniste wzgórza Passchendaele, gdzie 300 000 Brytyjskiej piechoty spadło, aby zdobyć zaledwie dwie mile ziemi.,

do 1918 r.Francuskie rezerwy rekrutów w wieku wojskowym były dosłownie tajemnicą państwową; było ich tak niewielu jeszcze przy życiu. Francja utrzymała swoje 110 dywizji w 1918 roku nie przez dodanie im nowej siły roboczej – nie było jej – ale przez zmniejszenie liczby pułków w dywizji francuskiej z czterech do trzech. Brytyjczycy, utrzymując zaledwie 62 dywizje na Froncie Zachodnim, planowali w ciągu 1918 roku – gdyby nie pojawili się Amerykanie – zredukować swoje dywizje do trzydziestu lub mniej i zasadniczo zrezygnować z wojny lądowej w Europie.,

Rok 1918, ostatecznie obchodzony jako „rok zwycięstwa” aliantów, wydawał się początkowo o wiele bardziej obiecujący dla Niemców. Armia francuska kulała w ciągu roku, skutecznie z ludzi i w buncie przeciwko swoim oficerom; Brytyjskie dywizje, o 25 procent poniżej ich normalnej siły z powodu strasznych strat w Passchendaele, nie zostały wzmocnione. Premier David Lloyd George odmówił wysłania zastępców do armii feldmarszałka Douglasa Haiga na Froncie Zachodnim, co wzbudziło kontrowersje., Lloyd George obawiał się rewolucji społecznej w Wielkiej Brytanii, jeśli liczba ofiar nadal będzie wzrastać, i ubolewał, że Haig ” udusił armię w błocie i krwi.”

słabnięcie Francuzów i Brytyjczyków w 1917 roku nie mogło nastąpić w gorszym momencie, kiedy Niemcy rozgromili Rosjan i Włochów i rozpoczęli rozmieszczenie 100 świeżych dywizji na Froncie Zachodnim w zwycięskiej ofensywie w 1918 roku: 3,5 miliona Niemców z absolutną wyższością artylerii wobec 2,5 miliona zdemoralizowanych Brytyjczyków i Francuzów.

co uratowało ten dzień? Amerykanie., Stany Zjednoczone wypowiedziały wojnę Niemcom w kwietniu 1917 roku, w następnych miesiącach sformowały milionową armię (A. E. F.), a zimą 1917-18 wysłały ją pośpiesznie do Francji. W czerwcu 1918 roku Niemcy odepchnęli 50 francuskich dywizji i pogrążyli się aż do rzeki Marne, zaledwie 50 mil od Paryża.

maszerując zakurzonymi drogami obok hord uciekających francuskich uchodźców i żołnierzy—”la guerre est finie!,”- Doughboys i Marines weszli do akcji w Château-Thierry i Belleau Wood i powstrzymali niemiecki atak na Marne., Gdy Haig stanął w obliczu klęski we Flandrii, właściwie ostrzegając Londyn w kwietniu 1918 roku, że Brytyjczycy mają swoje „tyły do muru”, wojska amerykańskie—odpowiednik ponad 100 francuskich lub brytyjskich dywizji-pozwoliły Fochowi przesunąć niezastąpione oddziały francuskie do sektora brytyjskiego, gdzie oszołomiony Tommy, wąchając trzask morskiego powietrza nad smrodem pola bitwy i zdając sobie sprawę, że Haig mówił o brytyjskich tyłach do muru, odpowiedział spojrzeniem na Kanał La Manche: „jaki krwawy MUR?,”

wiosną i latem Amerykanie uratowali Wielką Brytanię i Francję, a jesienią zniszczyli armię niemiecką. Większość historyków twierdzi, że wojnę wygrała słynna ofensywa Stu Dni Marszałka Ferdinanda Focha-skoordynowana angielsko-francusko-amerykańska osłona armii niemieckiej na Froncie Zachodnim – i większość podkreśla wydajność Brytyjczyków i Francuzów i mówi o bitwach amerykańskich Pod Saint-Mihiel i w Meuse-Argonne jako pokazy boczne.

były niczym innym. Po burzliwych sukcesach w sierpniu i wrześniu, ofensywa Brytyjska i francuska utknęła w martwym punkcie., W 1918 roku Haig poniósł blisko pół miliona dodatkowych ofiar, podobnie jak Francuzi. Ich słabnące siły przedzierały się przez linię Hindenburga i niewiele pozostało do Mozy, Mozeli lub Renu, gdzie Niemcy stali szybko. Gabinet wojenny Lloyda George 'a ostrzegł Haiga, że kurcząca się armia, którą prowadził powoli na wschód, była” ostatnią armią brytyjską ” i szła szybko., W miarę zbliżania się zimy i opadania sił aliantów, wszystko zaczęło się od amerykańskiego natarcia na północ od Saint-Mihiel i Verdun w kierunku Sedan, mającego na celu istotny zwrot całej Niemieckiej pozycji na zachód od Renu.,

Verdun zawsze było cierniem po stronie niemieckiej, zmuszając front Niemiecki we Francji do gwałtownego pochylenia się wokół niego—kompresując najważniejsze linie kolejowe Hindenburga w wąską przestrzeń—i oferując duże możliwości aliantom, gdyby tylko mieli siłę roboczą, do pchnięcia się w górę od Verdun, aby przeciąć słynną czterotorową linię kolejową przez Sedan i Mézières, która przewoziła większość ludzi, matériel i zapasy niemieckiej armii.,

amerykańska bitwa w Meuse-Argonne, trwająca od 26 września do 11 listopada 1918 roku, przebiła najbardziej zdewastowany odcinek linii Hindenburga, dotarła do Sedan na obu brzegach Mozy—wypierając Niemcom rzekę jako tarczę obronną—i przecięła istotną czterotorową linię kolejową, która przewoziła 250 niemieckich pociągów dziennie. Dzięki niemu Niemcy przemieszczali pięć dywizji co dwa dni do dowolnego punktu na Froncie Zachodnim; bez niego z trudem mogli przenieść jedną dywizję w tym samym przedziale. Amerykańska ofensywa była-podsumował Brytyjski korespondent wojenny-siłą matadora w walce z bykami.,”Poderżnęło Niemieckie gardło.

Doughboys wygrali wojnę, zatrzymując armię niemiecką we Francji i Belgii i odcinając jej linię życia. Patrząc na rok 1918 w ten nowy sposób, przywracając ogromne znaczenie armii amerykańskiej do jej właściwej skali i znaczenia, osiągamy dwie ważne rzeczy. Po pierwsze, zasadniczo zmienia historię i Wojny Światowej., Po drugie, uwydatnia to ekscytujące napięcie 1918 roku, kiedy losy świata wisiały na włosku, a ożywiająca moc Amerykanów uratowała aliantów, pokonała Niemcy i ustanowiła Stany Zjednoczone jako największe z wielkich mocarstw.

skontaktuj się z nami pod adresem [email protected].