mitologia Afrykańskaedytuj
Mami Wata, ważne w religiach afrykańskich i afroamerykańskich
w Afryce głównym ośrodkiem kultu węża był Dahomej, ale Kult pytona wydaje się mieć egzotyczne pochodzenie, sięgające pierwsza ćwierć XVII wieku. Przez podbój Whydah Dahomejczycy nawiązali kontakt z ludem czcicieli węży, a zakończyli przyjmując od nich wierzenia, którymi początkowo pogardzali., W Whydah, głównym centrum, znajduje się świątynia węży, dzierżawiona przez około pięćdziesięciu węży. Każdy pyton z rodzaju danh-gbi musi być traktowany z szacunkiem, a śmierć jest karą za zabicie jednego, nawet przez przypadek. Danh-gbi ma liczne żony, które do 1857 roku brały udział w publicznej procesji, z której wykluczono profanowany tłum; pyton noszono po mieście w hamaku, być może jako ceremonię wypędzania zła.
tęcza-Bóg Aszanti został również pomyślany, aby mieć postać węża., Jego Posłaniec miał być małą odmianą boa, ale tylko niektóre osobniki, a nie cały gatunek, były święte.
w wielu częściach Afryki wąż jest postrzegany jako wcielenie zmarłych krewnych. Wśród Amazulu, podobnie jak wśród Betsileo Madagaskaru, niektóre gatunki są przypisywane jako siedziba niektórych klas. Masajowie natomiast traktują każdy gatunek jako siedlisko danej rodziny plemienia.,
starożytny Bliski Wschodedytuj
„Waza libacyjna z Gudei” ze smokiem Mushussu, poświęcona Ningishzidzie (krótka chronologia XX wieku p. n. e.). Kaduceusz interpretowany jest jako przedstawiający samego Boga.
w starożytnej Mezopotamii nirah, posłaniec Boga Isztaranu, był przedstawiany jako wąż na kudurrusie, czyli kamieniu granicznym., Przedstawienia dwóch splecionych ze sobą węży są powszechne w sztuce sumeryjskiej i neosumeryjskiej i nadal pojawiają się sporadycznie na pieczęciach cylindrycznych i amuletach aż do XIII wieku p. n. e. Rogata żmija (Cerastes cerastes) pojawia się w Kasyckim i Neossyryjskim kudurrusie i jest przywoływana w tekstach asyryjskich jako magiczna istota ochronna. Postać smoka z rogami, ciałem i szyją węża, kończynami lwa i kończynami ptaka pojawia się w sztuce mezopotamskiej od okresu akadyjskiego do okresu hellenistycznego (323 p. n. e.-31 p. n. e.)., Stworzenie to, znane w akadyjskim jako mušḫušu, co oznacza „wściekły wąż”, było używane jako symbol poszczególnych bóstw, a także jako ogólne godło ochronne. Wydaje się, że pierwotnie był pomocnikiem Boga podziemia Ninazu, ale później stał się pomocnikiem Hurryjskiego boga burzy-Tiszpaka, a także, później, syna Ninazu Ningiszzidy, babilońskiego boga Narodowego Marduka, Boga skrybów Nabu i asyryjskiego Boga Narodowego Aszura.,
Kult węży był dobrze ugruntowany w religii kananejskiej w epoce brązu, ponieważ archeolodzy odkryli przedmioty kultu węży w warstwach epoki brązu w kilku przed-Izraelskich miastach w Kanaanie: dwa w Megiddo, jeden w Gezer, jeden w sanctum sanctorum świątyni obszaru H W Hazor, a dwa w Sychem.
w okolicy znajdują się obiekty kultu węży spotykane w innych kulturach. Świątynia Hetytów z późnej epoki brązu w północnej Syrii zawierała posąg z brązu przedstawiający Boga trzymającego węża w jednej ręce i laskę w drugiej., W VI-wiecznym Babilonie para węży z brązu flankowała każde z czterech drzwi świątyni Esagila. Podczas Babilońskiego święta noworocznego kapłan miał zlecić od stolarza, metalowca i złotnika dwa wizerunki ,z których jeden „trzyma w lewej ręce węża z cedru, podnosząc jego prawo do Boga Nabu”. Za czasów Tepe Gawra odnaleziono co najmniej siedemnaście asyryjskich węży z epoki brązu z wczesnej epoki brązu.,
Epoka brązu i żelaza Zjednoczone Emiraty Arabskieedytuj
Dekoracja węży na garnku z epoki brązu z Rumailah, Al Ain
znaczące znaleziska ceramiki, wyrobów z brązu, a nawet złote przedstawienia węży zostały wykonane w całych Zjednoczonych Emiratach Arabskich (ZEA). Ośrodek metalurgiczny z epoki brązu i epoki żelaza Saruq Al Hadid dostarczył prawdopodobnie najbogatszych skarbów tego typu obiektów, chociaż znaleziska z symbolami węży zostały wykonane w miejscach z epoki brązu w Rumailah, Bithnah i Masafi., Większość przedstawień węży jest podobna, z nałożoną na nie spójną dekoracją kropkową.
mimo, że powszechne przedstawianie węży w miejscach w ZEA jest uważane przez archeologów za cel religijny, pozostaje to domysłem.,
mitologia Abrahamowaedytuj
mitologia Żydowskaedytuj
w Biblii hebrajskiej wąż w ogrodzie Eden zwabił Ewę obietnicą bycia jak Bóg, kusząc ją, że pomimo Bożego ostrzeżenia, śmierć nie będzie skutkiem, że Bóg zataja jej wiedzę., Chociaż wąż jest identyfikowany jako Szatan w Księdze Objawienia, w Księdze Rodzaju wąż jest przedstawiany jedynie jako zwodnicze stworzenie lub oszust, promując jako dobre to, co Bóg bezpośrednio zabronił, a szczególnie przebiegły w swoim oszustwie (Rdz 3:4-5 I 3:22).
Laska Mojżesza przemieniła się w węża, a następnie z powrotem w laskę (Księga Wyjścia 4:2-4). Księga Liczb 21: 6-9 podaje pochodzenie archaicznego węża miedzianego, Nehushtana, przez skojarzenie go z Mojżeszem. Ten miedziany wąż zgodnie z tekstem biblijnym jest zakładany na słup i używany do uzdrawiania., Księga Liczb 21: 9 ” i Mojżesz uczynił węża miedzianego, i umieścić go na biegunie, i stało się, że jeśli wąż ukąsił człowieka, kiedy ujrzał węża z miedzi, żył.”
Kiedy reformatorski Król Ezechiasz przyszedł na tron Judzki pod koniec VIII wieku p. n. e., usunął wyżyny, połamał święte słupy, rozbijał bałwany i rozbijał na kawałki miedzianego węża, który uczynił Mojżesz; bo aż do tamtych dni Izraelici palili mu kadzidło, i nazwał go Nehushtan., (2 Krl 18:4)
mitologia Chrześcijańskaedytuj
w Ewangelii Jana 3:14-15, Jezus dokonuje bezpośredniego porównania między wzbudzeniem Syna Człowieczego i czynem Mojżesza w wzbudzeniu węża jako znaku, używając go jako symbolu związanego ze zbawieniem: „jak Mojżesz wywyższył węża na pustyni, tak i Syn Człowieczy musi być wywyższony, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne”.,
starożytny IranEdit
Serpent on a jewelry box from Shahdad, Iran, 2700 pne
węże są święte i potężne w myślach prehistorycznych kultur Iranu. Wydaje się, że były one czczone wraz z boginiami płodności, od czwartego do pierwszego tysiąclecia pne. Możemy wykryć ich obecność jako potężnych patronów i źródło życia i nieśmiertelności w sztuce Tall-i Bakun, Chogha Mish, Tepe Sialk, Kultura Dżiroftu, Shahr-e Sukhteh, Shahdad, Sztuka Elamitów, Sztuka Luristanu itp., Węże wyobrażały sobie jako patronów płodności, wody i bogactwa w starożytnych obiektach Iranu.
wydaje się jednak, że symboliczna koncepcja węża z czasem odwróciła się w kulturach irańskiego płaskowyżu. W tradycji Abrahamowej wąż reprezentuje pożądanie seksualne, jak zwabił Ewę obietnicą zakazanej wiedzy w Ogrodzie Eden. Aryjskie religie nazywają też węże diabolicznymi; Azhi Dahake w Awestie jest strasznym wężem, a Zahhak w Shahnameh jest piekielnym stworzeniem z dwoma wężami na ramionach., Wymiana ta może być spowodowana komunikacją pomiędzy mieszkańcami Iranu a wyznawcami religii Abrahamowych, a poza tym konwersją matriarchatu na patriarchat, w strukturze społecznej irańskich kultur płaskowyżu.
mitologia Chińskaedytuj
mitologia greckaedytuj
minojska bogini węży wymachiwała wężem w obu dłoniach, być może przywołując swoją rolę jako źródła mądrości, a nie jako Pani zwierząt (Potnia Theron), z lampartem pod każdym ramieniem.
Węże pojawiły się w archaicznych mitach greckich. Według niektórych źródeł, Ophion („wąż”, vel Ophioneus), rządził światem razem z Eurynome, zanim obaj zostali zrzuceni przez Cronusa i Rheę., Wyrocznie starożytnych Greków były kontynuacją tradycji zapoczątkowanej kultem egipskiej bogini kobry Wadjet.
Tyfon, wróg bogów olimpijskich, opisywany jest jako olbrzymi potwór o stu głowach i stu wężach wydających się ze swoich ud, który został podbity i wrzucony do Tartaru przez Zeusa lub zamknięty pod regionami wulkanicznymi, gdzie jest przyczyną erupcji. Typhon jest więc chtoniczną figuracją sił wulkanicznych., Wśród jego potomstwa pojawiają się elementy węża; wśród jego dzieci przez Echidnę są Cerberus (potworny trzygłowy pies z wężem na ogonie i wężową grzywą); Chimera z wężowym ogonem; wężowa chtoniczna bestia wodna Lernejska Hydra; i stuletni wężowy smok Ladon. Zarówno Lernejska Hydra, jak i Ladon zostali zabici przez Heraklesa.
Python był Ziemskim smokiem Delphi. Zawsze była przedstawiana na wazach i przez rzeźbiarzy jako wąż., Python był chtonicznym wrogiem Apolla, który zabił ją i przerobił jej dawny dom swoją własną wyrocznię, najbardziej znaną w klasycznej Grecji.
posąg Asklepiosa
Meduza i inne Gorgony były złośliwymi potworami z ostrymi kłami i włosami żywych, jadowitych węży, których pochodzenie poprzedziły spisane Mity greckie i które były obrońcami najstarszych tajemnic rytualnych. Gorgony nosiły pas dwóch splecionych ze sobą węży w tej samej konfiguracji kaduceusza., Gorgona została umieszczona w centrum, najwyższym punkcie jednego z pedimentów w świątyni Artemidy na Korfu.
Asclepius, syn Apolla i Coronisa, poznał tajniki trzymania śmierci w ryzach po tym, jak zobaczył jednego węża, przynoszącego drugiego (który sam Asklepiusz został śmiertelnie zraniony) z powrotem do życia za pomocą leczniczych ziół. Aby zapobiec nieśmiertelności całej rasy ludzkiej pod opieką Asklepiosa, Zeus zabił go piorunem. Śmierć Asklepiosa z rąk Zeusa ilustruje niezdolność człowieka do zakwestionowania naturalnego porządku, który oddziela śmiertelnych ludzi od bogów., Na cześć Asklepiosa węże były często używane w rytuałach uzdrawiania. Nie trujące węże pozostawiano do czołgania się po podłodze w akademikach, gdzie spali chorzy i ranni. Bibliotheca twierdziła, że Atena dała Asklepiosowi fiolkę z krwią z Gorgonów. Krew gorgony miała magiczne właściwości: pobrana z lewej strony Gorgony była śmiertelną trucizną; z prawej strony krew była w stanie przywrócić zmarłych do życia., Jednak Eurypides napisał w swojej tragedii Ion, że ateńska królowa Kreusa odziedziczyła fiolkę po swoim przodku Erichthoniosie, który sam był wężem i otrzymał fiolkę od Ateny. W tej wersji krew meduzy miała uzdrawiającą moc, zaś śmiertelna trucizna pochodziła od węży meduzy.
Olimpias, matka Aleksandra Wielkiego i księżniczka prymitywnej Ziemi Epiru, miała reputację handlarza wężami, i to w postaci węża, że Zeus miał spłodzić Aleksandra na jej temat., Aeëtes, król Kolchis i ojciec czarodziejki Medei, posiadał Złote Runo. Strzegł go masywnym wężem, który nigdy nie spał. Medea, która zakochała się w Jazonie Argonautów, zaczarowała go do snu, aby Jason mógł przejąć Runo. (Zob. Lamia).
Kiedy nie jest napędzany przez konie, rydwan greckiego boga słońca jest opisywany jako ciągnięty przez ogniste drakońskie istoty. Najbardziej zauważalnym przykładem tego jest epizod, w którym Medea otrzymuje rydwan dziadka, który jest ciągnięty przez węże po niebie.,
mitologia Indyjskaedytuj
Główny artykuł: Nāga
Naga (sanskryt :ााग) to sanskryckie słowo oznaczające bóstwo lub klasę bytu lub istoty, przybierające postać bardzo dużego węża, występujące w hinduizmie i buddyzmie. Naga reprezentuje przede wszystkim odrodzenie, śmierć i śmiertelność, z powodu jej odlewania skóry i bycia symbolicznie „odrodzonym”.,
Hindusi kojarzyli nagę ze Śiwą i z Wisznu, który spoczął na stuletniej nagie i zwijał się wokół szyi Śiwy. Wąż reprezentował wolność w mitologii hinduskiej, ponieważ nie można ich oswoić.
Nagas z Indochin
Węże, czyli nāgas, odgrywają szczególnie ważną rolę w mitologii kambodżańskiej, Isańskiej i Laotańskiej. Mit pochodzenia tłumaczy pojawienie się nazwy „Kambodża”jako wynikającej z podboju księżniczki nagi przez władcę Kambuja o imieniu Kaundinya: potomkami ich związku są Khmerzy., George Cœdès sugeruje, że Kambodżański mit jest podstawą legendy o „Phra Daeng Nang Ai”, w której kobieta, która przeżyła wiele poprzednich wcieleń w tym regionie, reinkarnuje się jako córka Phraya Khom (Thai dla Kambodży) i powoduje śmierć swojego towarzysza w poprzednich wcieleniach, który został reinkarnowany jako książę Nagas. Prowadzi to do wojny między „duchami powietrza” a Nagas: Nagas amok są rzekami w spate, a cały region jest zalany., Mit o królu Ropucha opowiada o tym, jak wprowadzenie nauk buddyjskich doprowadziło do wojny z bóstwem nieba Phaya Thaen, a zakończyło się rozejmem z nagasami jako strażnikami wejść do świątyń.
mitologia rdzennych Amerykanówedytuj
,
niektóre plemiona rdzennych Amerykanów oddają cześć grzechotnikowi jako dziadkowi i królowi węży, który jest w stanie dać piękne wiatry lub wywołać burzę. Wśród Hopi z Arizony wąż figuruje głównie w jednym z tańców. Grzechotnik czczony był w Świątyni Słońca w Natchez, a azteckie bóstwo Quetzalcoatl było pierzastym Bogiem-wężem. W wielu kulturach mezoamerykańskich wąż był uważany za portal między dwoma światami., Mówi się, że plemiona Peru uwielbiały wielkie węże w czasach przed Inków, a w Chile Mapuche stworzyli postać węża w swoich wierzeniach o potopie.
rogaty Wąż to popularny obraz w mitologii Indian Ameryki Północnej.
w jednej z rdzennych historii Ameryki Północnej zły wąż zabija jednego z kuzynów bogów, więc Bóg zabija węża w Zemście, ale umierający wąż wyzwala wielką powódź. Ludzie najpierw uciekają w góry, a potem, gdy góry są pokryte, pływają na tratwie, aż powódź ustąpi., Złe duchy, które kontrolował Bóg węża, ukrywają się ze strachu. Budowniczowie Kopca wiązali z wężem wielką wartość mistyczną, o czym świadczy Kopiec węża, choć nie jesteśmy w stanie rozwikłać poszczególnych skojarzeń.
mitologia Nordyckaedytuj
Jörmungandr, zwany na przemian wężem Midgardu lub wężem Świata, jest wężem morskim z mitologii nordyckiej, środkowym dzieckiem Lokiego i olbrzymiej Angrboða. Według prozy Eddy, Odin miał troje dzieci Lokiego, Fenrisúlfr, Hel i Jörmungandr., Wrzucił Jörmungandra do wielkiego oceanu, który otacza Midgard. Wąż urósł tak bardzo, że był w stanie otoczyć ziemię i chwycić własny ogon, w wyniku czego zyskał alternatywne imię węża Midgardu lub węża Świata. Największym wrogiem jörmungandra jest bóg Thor.
w poetyckiej Eddzie Odyn opowiada o ośmiu wężach gryzących korzenie Yggdrasil: Nidhöggr, Gravvitnir, Moin, Goin, Grábakr, Grafvölluðr, Svafnir i Ofnir.
© 2021 Tombouctou
Theme by Anders Noren — Up ↑
Dodaj komentarz