znaczny spadek różnorodności zapylaczy zaobserwowano empirycznie tylko przy wysokim poziomie utraty siedlisk (Ekroos et al., 2010; Winfree et al., 2009). Nasz model przewiduje, że przy 30% utraty siedlisk i gdy zapylacze wyginą z ułamka fragmentów niewiele mniejszych niż fragmenty skolonizowane, pełne zapylanie będzie powszechne nawet w metacommunities, w których większość gatunków roślin (zasoby żywności) utrzymuje., Wynik ten oznacza, że chociaż zasoby żywności mogą być ledwo zmniejszone przez utratę siedlisk (pozostało 70% naturalnego siedliska), całkowite zapylanie może nadal wystąpić z czasem. Nasz model zakłada, że wszyscy zapylacze mają ten sam wskaźnik wymierania, tzn. są negatywnie i w równym stopniu oddziaływani przez inne czynniki zmniejszające zajętość zapylaczy poza zasobami żywności., W związku z tym załamanie się zapylaczy z 30% utratą siedlisk może odzwierciedlać sytuacje, w których różnorodność zapylaczy silnie zmniejsza się w różnych grupach funkcjonalnych z powodu czynników związanych z rosnącą utratą siedlisk, różniących się od spadku źródeł pożywienia. Na przykład utrata siedlisk może działać synergistycznie z innymi czynnikami, takimi jak intensyfikacja rolnictwa lub rozprzestrzenianie się patogenów, negatywnie wpływając na różnorodność zapylaczy (González-Varo et al., 2013; Potts et al., 2010)., Intensyfikacja rolnictwa może oznaczać zwiększenie nakładów pestycydów, podczas gdy rozprzestrzenianie się patogenów może nastąpić od zapylaczy zarządzanych do dzikich, oba procesy bezpośrednio wpływające na sprawność zapylaczy i prowadzące do spadku zapylaczy (González-Varo et al., 2013). Przewiduje się, że przy utracie 60% siedlisk zapylacze utrzymują się tylko wtedy, gdy utrzymują się wszystkie gatunki roślin zapylanych przez zwierzęta, a zatem wspólne negatywne skutki spadku gęstości zasobów żywności i rosnącej izolacji siedlisk przyrodniczych mogą doprowadzić do całkowitego upadku zapylaczy., Wcześniejsze badania teoretyczne przewidywały również istnienie krytycznego progu trwałości metacommunity roślin-zapylaczy przy 60% utraty siedlisk (Fortuna et al., 2013; Keitt, 2009). Po wysokim niszczeniu siedlisk przyrodniczych negatywne skutki niektórych konfiguracji krajobrazu (np. kilku małych fragmentów) oraz synergistyczne skutki utraty siedlisk i innych czynników powodujących spadek zapylaczy powinny stać się bardziej widoczne (Hadley and Betts, 2012; González-Varo et al., 2013)., Jednak to, w jaki sposób otaczające pola z tymczasowo dostępnymi uprawami pyłkowymi lub nektarowymi mogą zmienić prognozy naszego modelu w warunkach wysokiej intensyfikacji rolnictwa, np. poprzez czasowe zwiększenie zajętości zapylaczy (Scheper et al., 2014) pozostaje do przetestowania (ale patrz Keitt, 2009).

chociaż nasz model przewiduje, że pełne metacommunities mogą utrzymywać się przy 60% utraty siedlisk (z niskim współczynnikiem wymierania roślin i owadów zapylających), gatunki mogą współwystępować i wchodzić w interakcje w bardzo małej części krajobrazu., Dzieje się tak dlatego, że w naszym modelu założono, że jeśli partnerzy interakcji utrzymują się w krajobrazie, interakcja zachodzi z pewnością. Ostatnie badania empiryczne wykazały, że w fragmentarycznych krajobrazach interakcje mogą zostać utracone, zanim gatunki znikną (Aizen et al., 2012; Sabatino et al., 2010). Utrata interakcji może być związana z wyższą swoistością między partnerami i niższą częstością interakcji (Aizen et al., 2012). W związku z tym nasz model może przeceniać trwałość metacommunity z wysoką utratą siedlisk., Co więcej, nasz model może nie doceniać istnienia „długu wyginięcia” (Tilman et al., 1994), jeśli wiele gatunków znajduje się prawie na progu krajobrazu, który zapewnia trwałość meta-populacji (Hanski i Ovaskainen, 2000).