złamania Odontoidowe są najczęstszym uszkodzeniem osi – często skutkującym niestabilnością atlantoaxialną. Są one szczególnie powszechne u osób starszych. Średni wiek pacjentów w naszym badaniu wynosił 81 lat., Koreluje to dobrze z wynikami Ryana i Hendersona, którzy wykazali, że złamania typu II według klasyfikacji Andersona i d ' Alonso występowały najczęściej u osób w wieku 70 lat i starszych .

w naszym badaniu większość urazów przypisywano prostemu spadkowi o niskiej energii.

, Inne wcześniejsze badania są zgodne z naszymi Wynikami wykazującymi niską częstość występowania współistniejących deficytów neurologicznych .

złamania Odontoidów – zdiagnozowane jak i nieodebrane – stanowią trudny problem kliniczny u pacjentów w podeszłym wieku z alarmującym tempem powikłań, takich jak problemy z oddychaniem, brak związku, ból i śmierć. Jednocześnie wskazania do chirurgicznego leczenia złamań odontoidowych u osób starszych oraz wybór procedury pozostają kontrowersyjne i nie ma obecnie konsensusu.,

nasze badanie kliniczne koncentrowało się na wynikach pacjentów poddawanych zewnętrznemu splinteringowi, przednim mocowaniu śrubowym i grzbietowej fuzji C1 / C2. Próbowaliśmy opracować zalety każdej metody leczenia, oceniając szybkość fuzji, wielkość kątowania złamań i śmiertelność.

u wszystkich pacjentów nieleczonych operacyjnie badanie kontrolne wykazało brak związku złamań typu II (ryc. 2). Wszyscy pacjenci byli leczeni ortezą szyjną przez co najmniej sześć tygodni., Jedną z możliwych przyczyn wysokiego tempa niezwiązania może być ciągły ruch kręgosłupa szyjnego, nawet po prawidłowo umieszczonym splinteringu zewnętrznym . Resztkowa niestabilność C1/C2 może powodować uporczywy ból, parestezje kończyn górnych i mielopatię . Naszym zdaniem jest to zatem wynik niedopuszczalny.

chociaż w 62,5% przypadków nieleczonych operacyjnie można było zaobserwować przesunięcie tylnej części odontoidy, u wszystkich pacjentów nie wystąpiły objawy neurologiczne., Jednak istnieje tylko kilka danych w literaturze opisującej związek między przemieszczenie odontoidów i mielopatii. Na przykład Ryan i Taylor odkryli częstość 70% przesunięcia tylnego u pacjentów z mielopatią i Müller et al. wspomniano, że zaburzenia neurologiczne były związane z tylnym przesunięciem odontoidów w większości przypadków w ich kohorcie . Brak objawów neurologicznych w niniejszym badaniu można wyjaśnić za pomocą reguły Steele ' a : przednio-tylna średnica pierścienia atlasu wynosi około 3 cm., Rdzeń kręgowy i proces odontoidalny mają średnicę około 1 cm; pozostały centymetr wolnej przestrzeni pozwala na pewien stopień przesunięcia bez żadnych następstw neurologicznych.

współczynnik umieralności w grupie leczonej operacyjnie w naszej serii wynosił 85%, co jest znacznie wyższe w porównaniu z doniesieniami z innych serii klinicznych . Jednak okres obserwacji w naszej kohorcie był dość długi, a nasze badania koncentrowały się tylko na osobach starszych. Nasze wyniki są dalej relatywizowane, biorąc pod uwagę, że Müller et al., u pacjentów w wieku >70 lat wykazano 35% śmiertelność w warunkach szpitalnych po złamaniach odontoidów . Przyczyną zwiększonej śmiertelności w wielu przypadkach są powikłania ze strony układu oddechowego spowodowane przedłużającym się okresem unieruchomienia.

jak wspomniano, dostępnych jest kilka opcji leczenia złamań odontoidów, ale obecnie nie ma konsensusu co do najlepszego leczenia. Opcje chirurgiczne obejmują przednią odontoidalną mocowanie śrubowe i tylną arthrodesis atlantoaxial, która jest najczęściej łączona z aglomeracją autologicznej kości., Oba sposoby leczenia umożliwiają wczesną i skuteczną mobilizację pacjentów, co zmniejsza częstość powikłań, takich jak niewydolność oddechowa, zapalenie płuc i zatrzymanie akcji serca . Ponadto, ogólnie zgłaszane wysokie wskaźniki pseudarthrosis z tym wzorem złamania są znacznie niższe w leczonych operacyjnie grup w porównaniu do kohorty nie leczonych operacyjnie .

stabilizacja przedniego bezpośredniego złamania wykazała dobre wyniki u młodych pacjentów (ryc. 4). Stało się popularnym wyborem leczenia w złamaniach Niezłomnych, które można łatwo wyrównać., Zaletą tego zabiegu jest mniej traumatyczne podejście pozwalające na szybką mobilizację pooperacyjną. Ponadto zmniejszenie zachorowalności i umieralności w porównaniu z rozszczepianiem zewnętrznym było wcześniej szeroko badane i zostało potwierdzone w kilku badaniach . W badaniu przeprowadzonym przez Chiba et al. autorzy doszli do wniosku, że mocowanie śruby przedniej jest najlepszą opcją terapeutyczną, ale również wspomniali o potrzebie kości przyzwoitej jakości dla odpowiedniego zamocowania śruby . W młodej kohorcie pacjentów stwierdzono częstość fuzji do 95% w przypadku zamocowania pojedynczej śruby ., W wielu badaniach nie wykazano znaczących różnic w wskaźnikach unijnych w przypadku stosowania technik mocowania jedno – lub dwuślimakowego w przypadku mocowania przedniego, a satysfakcjonujące wyniki kliniczne odnotowano w przypadku mocowania jednoślimakowego . Jak wspomniano powyżej, przednia mocowanie zostało wykonane za pomocą jednej śruby z kaniulą w naszym badaniu.

odsetek opóźnionych lub nieunijnych związków wynosił 77% w naszej kohorcie fiksacji przedniej, co jest dość wysokie w porównaniu z danymi znajdowanymi w literaturze (ryc. 3)., Należy jednak wspomnieć, że pacjenci włączeni do naszego badania byli znacznie starsi w porównaniu do większości badań. W związku z tym wskaźnik osteoporozy kości był również znacznie wyższy. Jest to zgodne z wynikami poprzednich badań, w których u osób w podeszłym wieku można było wykazać wysoki stopień powikłań po fiksacji przedniej. Dalszymi przyczynami tych słabych wyników może być również wyższe tempo rozdrabniania w miejscu złamania lub sztywność kręgosłupa szyjnego uniemożliwiająca idealne ustawienie śruby., Ponadto współistniejąca kifoza piersiowa lub deformacje klatki piersiowej utrudniają redukcję anatomiczną u pacjentów w podeszłym wieku. Ze względu na te fakty, niektórzy autorzy doszli do tego rodzaju operacji jako przeciwwskazane w takich przypadkach .

w przeciwieństwie do fiksacji przedniej, tylna fuzja C1-C2 powoduje wysoki wskaźnik związku kostnego. W badaniu Omeis et al., technika fuzji była leczeniem z wyboru, a zgłaszany współczynnik fuzji wynosił powyżej 90%., Niemniej jednak, utrata ruchu w stawie atlantoaxial będzie następstwem tego leczenia, ponieważ wysoka szybkość fuzji kostnej jest osiągana kosztem prawie 50% redukcji rotacji szyjki macicy i 10% redukcji zgięcia i wyprostu . Jednak założenie, że przednia fiksacja zachowuje ruch atlantoaxial jest tylko teoretyczne z zgłoszonym zmniejszeniem do 50% dla zakresu C1-2 ruchu po przedniej fiksacji, jak również . Nasze wyniki potwierdzają tę hipotezę, ponieważ zakres ruchu po zespoleniu tylnym i przednim zamocowaniu śrubowym był porównywalny w naszym badaniu.,

fuzję tylno-osiową można uzyskać na różne sposoby. Użyliśmy mocowania pręta śrubowego zgodnie z Harms. Prawidłowe ustawienie układu śrubowo-prętowego z całkowitym zespoleniem kostnym tylnych struktur można było zaobserwować u wszystkich pacjentów z zespoleniem tylnym C1-C2. Jest to zgodne z najnowszą literaturą wykazującą tempo gojenia się około 93% po fuzji tylno-osiowej . Zaletą tej metody jest możliwość osiągnięcia stabilności bez konieczności uprzedniego anatomicznego zmniejszenia artykulacji atlantoaxial., W związku z tym zniekształcenia kręgosłupa piersiowego i klatki piersiowej u pacjentów w podeszłym wieku nie mają dalszego negatywnego wpływu. Ponadto tylna fuzja może być również wykonywana jako operacja ratunkowa, gdy przednie mocowanie śrubowe nie powiodło się.

uznajemy kilka ograniczeń niniejszego opracowania. Po pierwsze, dzięki retrospektywnemu projektowi badań byliśmy zależni od kompletnych i dokładnych wykresów medycznych pacjentów, aby ocenić stan fizyczny przy przyjęciu., Jednak, chociaż gromadzenie danych zostało przeprowadzone w rutynowych warunkach przez wyszkolonych pracowników centrum urazowego, nie mogliśmy zapewnić z całkowitą pewnością kompletności naszych danych. Po drugie, badanie przeprowadzono w jednym wyznaczonym ośrodku urazowym bez randomizacji, co utrudnia porównanie różnych grup. Jednak warunki fizyczne były porównywalne we wszystkich trzech grupach. Wreszcie, stosunkowo niska wielkość próby sprawia, że konieczne jest dalsze dochodzenie w celu potwierdzenia wyraźnej tendencji wykazanej w naszym obecnym badaniu oraz optymalizacji siły statystycznej.