ten pełen wdzięku posąg bogini zaintrygował i zafascynował od czasu odkrycia na wyspie Melos w 1820 roku. Czy to Afrodyta, która była często przedstawiana półnaga, czy bogini morza Amfitryta, która była czczona na Melos? Posąg odzwierciedla badania rzeźbiarskie w późnym okresie hellenistycznym: w istocie klasyczny, z innowacyjnymi cechami, takimi jak spirala kompozycji, pozycjonowanie w przestrzeni i opadanie draperii na biodra.,

odkrycie okaleczonego arcydzieła

Wenus z Milo została odkryta w 1820 roku na wyspie Melos (Milos w nowożytnej Grecji) w południowo-zachodnich Cykladach. Markiz de Rivière podarował go Ludwikowi XVIII, który w następnym roku podarował go Luwrowi. Statuetka zdobyła natychmiastową i trwałą sławę., Zasadniczo dwa bloki marmuru, składa się z kilku części, które zostały wyrzeźbione oddzielnie (popiersie, nogi, lewe ramię i stopa), a następnie przymocowane pionowymi kołkami, technika, która była dość powszechna w świecie greckim(zwłaszcza na Cykladach, gdzie to dzieło powstało około 100 pne). Bogini pierwotnie nosiła metalową biżuterię-bransoletkę, kolczyki i opaskę na głowę — z których pozostały tylko otwory mocujące. Marmur mógł być ozdobiony (obecnie wyblakłą) polichromią. Nigdy nie znaleziono broni.,

tajemnicza bogini bez imienia i atrybutów

bogini owiana jest tajemnicą, jej postawa jest uporczywą zagadką. Brakujące kawałki marmuru i brak atrybutów utrudniały odbudowę i identyfikację posągu. Sugerowano całą gamę pozycji: opierając się o filar, opierając łokieć na ramieniu Aresa lub trzymając różne atrybuty. W zależności od tego, czy trzymała łuk, czy amfor, była Artemidą lub Danaidą. Powszechnie uważa się, że reprezentuje Afrodytę, ze względu na jej pół nagość i zmysłowe, kobiece kształty., Mogła trzymać jabłko-aluzję do sądu paryskiego-koronę, lustro lub tarczę, w której podziwiała swoje odbicie. Może jednak być również boginią morską Amfitrytą, czczoną na wyspie Melos.

dzieło hellenistyczne: połączenie klasycznej tradycji i innowacji

posąg uważany jest niekiedy za replikę, swobodnie inspirowaną oryginałem z końca IV wieku p. n. e., ze względu na podobieństwo do Afrodyty z Kapui (Museo Archeologico Nazionale, Neapol) — podobnego stylu Rzymskie dzieło, Kopia greckiego oryginału., Wenus z Milo z pewnością ożywia klasyczną tradycję, ale wydaje się być klasycyzującą rekonstrukcją pochodzącą z końca II wieku pne. Powietrze boginii, harmonia jej twarzy i jej namiętność są odciśnięte estetyką V wieku p. n. e.; fryzura i delikatne modelowanie ciała przywołują prace rzeźbiarza z IV wieku Praxitelesa. Rzeźba odzwierciedla jednak innowacje, które pojawiły się w okresie hellenistycznym, między III a i wiekiem p. n. e., Charakterystyczna dla tego okresu jest spiralna kompozycja, ułożenie postaci w przestrzeni trójwymiarowej oraz wydłużone ciało o drobnym biuście. Bogini zostaje aresztowana w czasie, trzymając nogi razem, gdy draperia przesuwa się po jej biodrach. Jej nagość kontrastuje z efektami światła i cienia najdrobniejszych detali draperii.

Bibliografia