• przez dziesięciolecia Rezerwa Federalna publikowała dane na temat podaży pieniądza, a przez wiele lat Fed wyznaczał cele wzrostu podaży pieniądza.
  • w ciągu ostatnich dwóch dekad szereg zmian załamało związek między wzrostem podaży pieniądza a wynikami amerykańskiej gospodarki.
  • w lipcu 2000 roku Rezerwa Federalna ogłosiła, że nie wyznacza już docelowych zakresów wzrostu podaży pieniądza.
  • w marcu 2006 r.Rada Gubernatorów zaprzestała publikowania agregatu monetarnego M3.,

System Rezerwy Federalnej oraz analitycy sektora publicznego i prywatnego od dawna monitorują wzrost podaży pieniądza ze względu na wpływ wzrostu podaży pieniądza na realną działalność gospodarczą i poziom cen. Z biegiem czasu Fed próbował osiągnąć swoje cele makroekonomiczne, takie jak stabilność cen, trwały wzrost gospodarczy i wysokie zatrudnienie, częściowo wpływając na wielkość podaży pieniądza. W ciągu ostatnich kilku dekad związek między wzrostem podaży pieniądza a wynikami USA., gospodarka stała się znacznie słabsza, a nacisk na podaż pieniądza jako przewodnik polityki pieniężnej osłabł.

środki podaży pieniądza
Rezerwa Federalna publikuje tygodniowe i miesięczne dane dotyczące dwóch środków podaży pieniądza M1 i M2. Dane o podaży pieniądza, które Fed podaje o 16:30 w każdy czwartek, pojawiają się w niektórych piątkowych gazetach i są również dostępne w Internecie. Fed publikuje miary dużych depozytów w ujęciu kwartalnym w komunikacie statystycznym przepływów funduszy.,

miary podaży pieniądza odzwierciedlają różne stopnie płynności—lub możliwości wydatkowania—jakie mają różne rodzaje pieniądza. Najwęższy środek, M1, jest ograniczony do najbardziej płynnych form pieniądza; składa się z waluty w rękach społeczeństwa; czeków podróżnych; depozytów żądanych i innych depozytów, na które można wypisać czeki. M2 obejmuje M1, plus rachunki oszczędnościowe, depozyty czasowe poniżej $100,000 i salda w detalicznych funduszach inwestycyjnych rynku pieniężnego.

Poniższy wykres pokazuje względne rozmiary dwóch agregatów monetarnych. W kwietniu 2008 roku wartość M1 wynosiła ok.,4 biliony, z czego ponad połowa składała się z waluty. Podczas gdy aż dwie trzecie amerykańskiej waluty w obiegu może znajdować się poza Stanami Zjednoczonymi, cała waluta posiadana przez społeczeństwo jest uwzględniana w podaży pieniądza, ponieważ może być wydana na towary i usługi w gospodarce USA. M2 wynosił około 7,7 biliona dolarów i w dużej mierze składał się z depozytów oszczędnościowych.,

perspektywa historyczna
Rezerwa Federalna zaczęła przekazywać Miesięczne dane dotyczące poziomu waluty w obiegu, depozytów popytu i depozytów czasowych w latach 40., a w 1971 roku wprowadziła Agregaty M1, M2 i M3. Pierwotne środki podaży pieniądza łączyły rachunki bankowe według rodzaju instytucji. Na przykład w pierwotnym M1 składały się depozyty walutowe oraz depozyty na żądanie w bankach komercyjnych., Z czasem jednak nowe przepisy bankowe i innowacje finansowe zatarły rozróżnienia między bankami komercyjnymi a instytucjami oszczędnościowymi, a system klasyfikacji środków podaży pieniądza został przesunięty w oparciu o płynność i rozróżnienie między rachunkami deponentów detalicznych i hurtowych.

Ustawa o pełnym zatrudnieniu i zrównoważonym wzroście z 1978 roku, znana jako Ustawa Humphreya-Hawkinsa, wymagała od Fed określenia rocznych zakresów wzrostu podaży pieniądza dwa razy w roku i zgłaszania celów Kongresowi., W okresie rozkwitu agregatów monetarnych, na początku lat 80., analitycy zwracali dużą uwagę na cotygodniowe raporty podaży pieniądza Fed, a zwłaszcza na raporty dotyczące M1. Jeśli na przykład Fed wyda wyższą niż oczekiwano wartość M1, rynki przypuszczają, że Fed wkrótce spróbuje ograniczyć wzrost podaży pieniądza, aby przywrócić go do swojego celu, prawdopodobnie zwiększając w tym procesie krótkoterminowe stopy procentowe.,

Po wprowadzeniu w 1981 r.rachunków NOW na poziomie krajowym załamał się jednak związek między wzrostem M1 a miarami aktywności gospodarczej, takimi jak Produkt krajowy brutto. Deponenci przenieśli środki z kont oszczędnościowych-które są uwzględnione w M2, ale nie w M1 – na konta NOW, które są częścią M1. W rezultacie wzrost M1 przekroczył docelowy zakres Fed w 1982 r., mimo że gospodarka doświadczyła najgorszej recesji od dziesięcioleci. Pod koniec 1982 r. Fed zdekoncentrował M1 jako przewodnik dla polityki pieniężnej, a w 1987 r. przestał ogłaszać zakresy wzrostu dla M1.,

na początku lat 90.związek między wzrostem M2 a wynikami gospodarki również osłabł. Stopy procentowe były na najniższym poziomie od ponad trzech dekad, co skłoniło niektórych oszczędzających do przeniesienia środków z depozytów oszczędnościowych i czasowych, które są częścią M2, do funduszy wspólnego inwestowania na akcje i obligacje, które nie są uwzględnione w żadnym ze środków podaży pieniądza., Tak więc, w lipcu 1993 r., kiedy gospodarka rosła od ponad dwóch lat, przewodniczący Fed Alan Greenspan zauważył w zeznaniach Kongresu, że ” gdyby historyczne relacje między M2 a dochodem nominalnym pozostały nienaruszone, zachowanie M2 w ostatnich latach byłoby zgodne z gospodarką w poważnym skurczu.”Przewodniczący Greenspan dodał:” historyczne relacje między pieniędzmi a dochodami oraz między pieniędzmi a poziomem cen w dużej mierze się załamały, pozbawiając Agregaty dużej części ich przydatności jako przewodników polityki., Przynajmniej na razie M2 został obniżony jako wiarygodny wskaźnik warunków finansowych w gospodarce i nie zidentyfikowano jeszcze jednej zmiennej, która mogłaby go zastąpić.”

wiele czynników nadal komplikuje związek między wzrostem podaży pieniądza a wynikami makroekonomicznymi USA. Na przykład, ilość waluty w obiegu gwałtownie wzrosła pod koniec 1999 roku, ponieważ obawy związane z problemami związanymi z Y2K doprowadziły ludzi do zbudowania swoich zasobów najbardziej płynnej formy pieniądza, a następnie nie wykazały wzrostu (nawet w oparciu o sezonowo) w pierwszej połowie 2000 roku., Ponadto w ostatnich latach wielkość agregatu M1 została zatrzymana przez „zamiany” —praktykę stosowaną przez banki polegającą na przenoszeniu środków z rachunków sprawdzających podlegających obowiązkowi utrzymywania rezerwy na rachunki oszczędnościowe, które nie podlegają obowiązkowi utrzymywania rezerwy.

w 2000 roku, kiedy wygasła ustawa Humphreya-Hawkinsa nakazująca Fed wyznaczanie przedziałów docelowych dla wzrostu podaży pieniądza, Fed ogłosił, że nie wyznacza już takich celów, ponieważ wzrost podaży pieniądza nie stanowi użytecznego punktu odniesienia dla prowadzenia polityki pieniężnej., Jednak Fed powiedział też, że ” … FOMC uważa, że zachowanie pieniędzy i kredytów nadal będzie miało wartość dla oceny warunków ekonomicznych i finansowych.”Ponadto M2, dostosowane do zmian poziomu cen, pozostaje elementem indeksu wiodących wskaźników ekonomicznych, który niektórzy analitycy rynkowi wykorzystują do prognozowania recesji i ożywienia gospodarczego.

W marcu 2006 r.Rada Gubernatorów Rezerwy Federalnej zaprzestała publikacji agregatu monetarnego M3. M3 nie wydaje się przekazywać żadnych dodatkowych informacji na temat działalności gospodarczej, które nie zostały jeszcze zawarte w M2., W związku z tym Zarząd uznał, że koszty gromadzenia danych i publikacji M3 przewyższają korzyści.

lipiec 2008