dyskusja

łagodna przepuklina odbytnicy jest często nierozpoznana. Jednakże, gdy jest objawowy, jego wpływ funkcjonalny może być bardzo ograniczony dla kobiet w ich codziennych czynnościach (20). Pacjent może rozpoznać odbytnicę jako objawowe wybrzuszenie pochwy, które może być związane z obturacyjnymi zaburzeniami defekacji, których częstość opisywana w literaturze waha się od 30-50% (20-23)., Może to być związane z różnymi dolegliwościami, takimi jak obturacyjne wypróżnianie, niekompletne opróżnianie odbytu, nietrzymanie gazu lub kału, krwawienie (24-26), rozluźnienie podczas stosunku, ciśnienie krocza, ból odbytu, ekstremalne wysiłek w celu wypróżnienia, wydłużony czas ewakuacji, długi odstęp między dwiema ewakuacjami (5-10 dni), ból krocza/dyskomfort podczas stania i fragmentaryczne wypróżnianie (21, 22). (21),

jedną z głównych przyczyn wypadania odbytnicy jest operacyjne poród pochwy, ale dowody na wadę mogą pojawić się po wielu latach (27). Inne możliwe przyczyny to przewlekły wzrost ciśnienia w jamie brzusznej (tj. zaparcia), przedłużona postawa ortostatyczna lub wrodzone lub dziedziczne osłabienie układu podparcia miednicy. Obiektywna diagnoza odbytnicy jest najczęściej dokonywana przez ginekologów i chirurgów ogólnych. Badanie miednicy może ujawnić wybrzuszenie tkanki do tylnej komory pochwy., Cyfrowe badanie odbytnicy jest przydatne do oceny osłabienia tylnej ściany pochwy i wady przedniej ściany odbytnicy. Defekografia jest użyteczną metodą obrazowania, ponieważ może wykryć obecność odbytnicy, określić jej wielkość i stopień opróżniania odbytnicy, a także zidentyfikować nie relaksujący mięsień łonowo-odbytniczy i ocenić zdolność opróżniania odbytnicy.

, Chirurgiczne wskazanie do naprawy przepukliny odbytnicy jest kontrowersyjne, ale większość chirurgów opowiada się za tym, gdy przepuklina odbytnicy jest objawowa i ma duży wymiar (>3 cm) lub gdy odbytnica nie opróżnia się wystarczająco podczas defekografii (21).

chociaż wielu autorów donosiło o zadowalających wynikach anatomicznych po zabiegu, po podejściu przezpochwowym obserwowano sprzeczne wyniki dotyczące funkcji jelit i funkcji seksualnych. Głównym problemem dotyczącym niekorzystnych skutków podejścia do pochwy jest dyspareunia i dysfunkcja seksualna (28-31)., Różne serie donoszą o poprawie funkcji seksualnych po operacji pochwy (5, 32-34). Kahn i Stanton (30) poinformowali, że przedoperacyjny odsetek zaburzeń seksualnych wzrósł z 18% do 27% w obserwacji 171 pacjentów leczonych metodą pochwy, a Paraiso i współpracownicy (28) odnotowali 12% pooperacyjny wskaźnik dyspareunii. W obu technikach przezpochwowych stwierdzono poprawę objawów związanych z wypróżnieniem, wynoszącą od 70 do 95% (35-37)., W porównaniu z sytuacją przedoperacyjną, potrzeba cyfrowego opróżniania odbytnicy jest statystycznie znacząco zmniejszona, od 3 do 7% (35). Obiektywny pomiar w defekografii podczas obserwacji wykazuje znaczne zmniejszenie głębokości odbytnicy. Częstość nawrotów odbytnicy waha się od 5,7-7% po technikach przezpochwowych (35)., Powikłania takie jak zwężenie odbytnicy z zaparciami, nietrzymanie moczu w odbycie, ryzyko zakażenia, przetoka odbytniczo-pochwowa, parcie na kał, nietrzymanie moczu na kał lub kał, zakażenie i przetoka odbytniczo-pochwowa nie były opisywane w literaturze po operacjach przezpochwowych. Integralność błony śluzowej odbytnicy po przezpochwowym podejściu i inaczej niż po STARR, znacznie zmniejsza częstość występowania zanieczyszczeń bakteryjnych. Poza tym, naszym zdaniem, główna ekspozycja pola operacyjnego pozwala na odpowiednią modulację zbędnej tylnej skóry pochwy.,

niedawne zastosowanie zszywacza transanalnego ma na celu ułatwienie chirurgicznej naprawy odbytnicy (38). STARR jest uważany za skuteczną i bezpieczną procedurę w leczeniu zespołu obstrukcyjnego wypróżnienia z powodu wgłobienia odbytnicy, odbytnicy i małego wypadania odbytnicy. W porównaniu z podejściem dopochwowym, transanal pozwala również na leczenie patologii odbytu, takich jak hemoroidy i wgłobienie (39, 40). Głównymi kryteriami wykluczenia dla wykonywania technik transanalnych są enterocele (40), high rectoceles (38) i puborectalis dyssynergia (3)., Skojarzenie procedur dopochwowych i endorektalnych zwiększa ryzyko zakażenia (38). Utrudnione wypróżnianie, nagłe parcie na stolec, nietrzymanie moczu i ryzyko infekcji lub przetoki pochwy są zgłaszane po zszywaniu techniki, ale nie po zabiegach przezpochwowych. Poprawa objawów odbytnicy związanych z korekcją zarówno wgłobienia, jak i odbytnicy jest bardzo zadowalająca (35, 39-44). W literaturze nie opisano przypadków dyspareunii pooperacyjnej po korekcji transanalnej (38, 40, 45). Poprawa jakości życia po STARR wynosi od 50% do 100%., Potrzeba cyfrowego opróżniania odbytnicy waha się od 16,6 do 27% po operacji transanalnej (35, 46). Wyniki przed-i pooperacyjne wykazały bardziej znaczącą poprawę na podstawie defekografii w podejściu przezpochwowym (35). Technika STARR wykazała częstość krwawienia w zakresie od 3,3 do 26,6% (3, 40, 44, 47). Częstość nawrotów jest mniejsza niż 40% (35, 44). Wskaźnik bólu pooperacyjnego jest niski (40, 43, 44, 47), Z istotną różnicą u pacjentów otrzymujących naprawę transanalu, którzy mają bardziej uporczywy ból (38). Nie ma przypadku dysfunkcji seksualnych (38, 40, 45)., Nie odnotowano pogorszenia ewentualnego przedoperacyjnego nietrzymania moczu w odbycie (41) lub, jeśli w ogóle, jest ono często łagodne i przemijające (43). Odsetek pilności kału waha się od 1,1 do 34% wśród pacjentów(38, 44, 46, 47). Pooperacyjne nietrzymanie moczu u flatus występuje w 6 do 26,7% przypadków (38, 44, 47). Nie należy lekceważyć ryzyka poważnych powikłań, takich jak posocznica i przetoka odbytniczo-pochwowa po zabiegu STARR, ponieważ operacja polega na pełnej grubości resekcji ściany odbytnicy (40).