Forward guidance

44 ostatni i najnowszy element nowego podejścia Banku Anglii do polityki pieniężnej dotyczy „forward guidance”. Polityka ta została ogłoszona w sierpniu 2013 roku i odzwierciedla nowy impuls w myśleniu i polityce Banku Anglii od nominacji Marka Carneya na gubernatora, na początku lipca 2013 roku., Carney został zwabiony do Londynu przez George 'a Osborne' a, Kanclerza Skarbu rządu koalicyjnego. Pochodził z Bank of Canada, ciesząc się opinią, że odegrał kluczową rolę w kierowaniu kanadyjskim systemem bankowym podczas kryzysu, zapewniając tym samym, że nie upadł on w taki sam sposób, jak systemy bankowe Wielkiej Brytanii lub USA. Umiejętności przypisane mu w rezultacie wyjaśniają Hojny pakiet odszkodowań, który zaoferowano mu za przepłynięcie Atlantyku, a który wynosi około 624 000 funtów (BBC).,

45polityka ta opiera się na zobowiązaniu Banku Anglii do utrzymania stopy procentowej banku na poziomie 0,5 proc., dopóki bezrobocie nie spadnie poniżej 7 proc., pod warunkiem, że nie stwarza to zagrożenia dla inflacji stabilności finansowej. Podobnie Bank stwierdził, że nie odwróci QE (tj. nie sprzeda aktywów prywatnym agentom), dopóki cel dotyczący bezrobocia nie zostanie osiągnięty., Uzasadnieniem tej polityki jest to, że poprzez określenie jasnego celu związanego z zatrudnieniem i wynikającego z tego wzrostu, Bank pomaga wzmocnić zaufanie agentów, a tym samym zachęca agentów do inwestowania, konsolidując w ten sposób rodzącą się ożywienie gospodarcze (strona internetowa Banku Anglii).

46istnieją pewne zastrzeżenia do tej polityki, którą Bank nazwał „nokautami”. Po pierwsze, Inflacja cen konsumpcyjnych w okresie od 18 do 24 miesięcy nie powinna wzrosnąć o więcej niż 2,4 proc. Następnie oczekiwania obywateli wobec przyszłej inflacji muszą pozostać na poziomie około 2 proc., Wreszcie, wytyczne forward zostaną wstrzymane, jeśli nowo utworzony Komitet Polityki finansowej banku, który za granicą bankowości i finansów regulacji i stabilności, „uzna, że stanowisko polityki pieniężnej stanowi poważne zagrożenie dla stabilności finansowej, które nie mogą być powstrzymane przez narzędzia i Polityki organów regulacyjnych” (tamże.).

47jest wiele rzeczy, które można powiedzieć o tej Polityce. Pod pewnymi względami jest to logiczne rozszerzenie władz monetarnych dążących do tego, aby polityka była przewidywalna, a co za tym idzie wiarygodna w oczach agentów., Była to ważna część polityki pieniężnej, sięgająca aż do średnioterminowej strategii finansowej (MTF) opracowanej przez Nigela Lawsona na początku lat 80., której celem było kierowanie oczekiwaniami agentów co do polityki rządu w tym czasie, a tym samym ułatwienie spadkowego ruchu oczekiwań inflacyjnych. Rzeczywiście, z „knock-outami” znajdujemy bardzo centralną pozycję oczekiwań co do inflacji w Polityce bankowej. Oczekiwania agentów co do przyszłej inflacji są rzeczywiście postrzegane jako kluczowy wyznacznik rzeczywistej inflacji.,

48W tym samym czasie wprowadzenie celu dotyczącego bezrobocia do polityki pieniężnej wydaje się pozytywnie zaskakujące w kontekście historycznym polityki w Wielkiej Brytanii. To właśnie rezygnacja z bezrobocia z powodu wysokiej zmiany w walce z inflacją na początku lat 80. była kamieniem węgielnym odejścia pierwszego rządu pani Thatcher od powojennego konsensusu w sprawie osiągnięcia „wysokiej i stabilnej stopy zatrudnienia”. Z tego punktu widzenia, że wyraźny cel bezrobocia wszedł do obliczeń Banku Anglii przy ustalaniu stóp procentowych wydaje się naprawdę niezwykłe.,

49W rzeczywistości sugeruje to, że sposób działania Banku dostosowuje się (przynajmniej na razie) do sposobu działania Rezerwy Federalnej w Stanach Zjednoczonych. Fed zawsze miał podwójną odpowiedzialność za utrzymanie stabilności cen i wspieranie wzrostu. W ostatnim czasie również ona zinterpretowała ten podwójny cel w kategoriach ustanowienia przyszłych wytycznych. Po wybuchu kryzysu pod koniec 2008 r. Fed wykorzystał wytyczne forward jako sposób zachęcania do obniżania długoterminowych stóp procentowych na rynkach., Ostatnio – we wrześniu 2012 r. – Fed powiązał swoją politykę niskich stóp procentowych i zakupy aktywów w ramach QE z bezrobociem spadającym poniżej 6½ proc., pod warunkiem że prognozy inflacji utrzymały się w granicach ½ proc. długoterminowego celu Fed wynoszącego 2 proc. (ibid., Yellan). Polityka ogłoszona przez Bank Anglii w sierpniu 2013 r.rzeczywiście wydaje się bardzo podobna do tej, stanowiąc tym samym kolejny przykład inspiracji brytyjskich decydentów za Atlantykiem.

50 od sierpniowej decyzji banku gospodarka podniosła się., Z pewnością wynika to w dużej mierze z innych czynników, niż tylko samo ogłoszenie przewodnictwa w przyszłości. Były już pewne oznaki ostatecznego wzmocnienia aktywności, ponownie ze względu na bardzo łatwe warunki kredytowe w niektórych częściach brytyjskiej gospodarki, a w szczególności ożywienie na rynku mieszkaniowym, do którego wrócimy poniżej. W związku z tym istnieje spora ilość spekulacji na temat tego, czy Bank nie zacznie podnosić stóp procentowych znacznie wcześniej, niż pierwotnie sugerowano przy przyjmowaniu wytycznych forward (tj. w 2015 r.)., Jednak Oświadczenia członków RPP złożone pod koniec 2013 r. wskazują, że polityka pieniężna prawdopodobnie jeszcze przez jakiś czas będzie dość akomodacyjna. Tak więc, w przemówieniu wygłoszonym w grudniu 2013 r., Spencer Dale (Dyrektor Wykonawczy ds. polityki pieniężnej i główny ekonomista Banku) ogłosił bardzo wyraźnie, że:

nasze wytyczne są zakorzenione w uznaniu, że to długa droga do pełnego ożywienia gospodarki., Szkody i straty związane z kryzysem finansowym oraz lata frustracji i rozczarowania, które nastąpiły, nie zostaną odwrócone jedynie o jedną lub dwie czwarte silnego wzrostu gospodarczego. Z naszych wytycznych jasno wynika, że zamierzamy utrzymać obecną, wyjątkowo stymulującą postawę polityki pieniężnej do czasu, gdy zobaczymy trwały okres silnego wzrostu

51 jest oczywiście za wcześnie, aby stwierdzić, jaki będzie dokładny wpływ wytycznych forward., Według Martina Weale ' a (zewnętrznego członka RPP) teoria sugeruje, że przyszłe wytyczne mogą być rzeczywiście bardzo skuteczne, zwłaszcza w perspektywie krótkoterminowej, w podnoszeniu wyników, pod warunkiem, że wytyczne prowadzą do obniżenia oczekiwań dotyczących przyszłej ścieżki stóp procentowych. Jednak w Wielkiej Brytanii tak się nie stało : w związku z zapowiedzią polityki przyszłe oczekiwania dotyczące stóp procentowych nie zmieniły się zbytnio. Być może dlatego, że polityka banku Anglii była szeroko oczekiwana., Wydaje się jednak, że nastąpił spadek niepewności, co prawdopodobnie zapewniło pewien (niewielki) bodziec dla gospodarki (Weale).

powrót do wzrostu gospodarczego i niezrównoważony Neoliberalizm Wielkiej Brytanii

52W drugiej połowie 2013 r.wzrost lepszy od oczekiwanego, przyprawił o zawrót głowy niektórych krytyków koalicji, zwłaszcza ekonomistów z MFW (patrz wyżej). Pod koniec 2013 roku Wielka Brytania wydawała się być na wyższej ścieżce wzrostu – znowu ! – w porównaniu ze strefą euro jako całością, a w szczególności z Francją., Ale były / są szereg ważnych kwalifikacji do szybszego wzrostu Wielkiej Brytanii.

utrzymujący się niezrównoważony wzrost

53W ogóle wynika to z faktu, że powrót do wzrostu nie jest wynikiem zrównoważenia gospodarki Wielkiej Brytanii, cel, do którego Koalicja wyraźnie stwierdziła, że będzie dążyć, gdy dojdzie do władzy w czerwcu 2010 roku. Wzrost nie jest stymulowany przez eksport ani inwestycje w przemysł., Natomiast pod koniec 2013 r.wydawało się, że wzrost gospodarczy po raz kolejny będzie napędzany konsumpcją gospodarstw domowych i rynkiem mieszkaniowym, które z kolei będą wspierane przez rosnące zadłużenie gospodarstw domowych.

54 to chyba nie powinno dziwić. W grudniu 2013 roku Stephen King (Główny Ekonomista w HSBC) dość wyraźnie zauważył w artykule w Financial Times, że : „QE jest tępym narzędziem. Sugerowanie, że gospodarki mogą być „dostrojone” na korzyść wzrostu gospodarczego kierowanego zarówno przez eksport, jak i przez konsumentów, jest triumfem pobożnych życzeń., Nawet jeśli przyczyni się to do poprawy warunków gospodarczych, nie ma gwarancji, że samo QE przyniesie „właściwy” wynik. Mogą być również potrzebne dodatkowe leki”. Pan King zwrócił uwagę, że w przypadku braku środków finansowych i spadków produkcji deficyt na rachunku obrotów bieżących w Wielkiej Brytanii w zakresie towarów i usług „po prostu stawał się coraz większy” (King).

55przekazuje się, że Państwa reagują na kryzys w różny sposób, zgodnie z własnymi „wzorcami zachowań” i organizacjami instytucjonalnymi. Być może nie jest to zaskakujące., Literatura na temat „odmian kapitalizmu” jest teraz ogromna, biorąc swoją nazwę od przełomowego studium wyreżyserowanego przez Petera Halla i Davida Soskice ' a i opublikowanego w 2001 roku (Hall & Soskice et al.). Ogólnie rzecz biorąc, badania te wskazują na fakt, że kapitalizmy istnieją w różnych przejawach, a w szczególności, że kraje anglojęzyczne lub kraje” anglosaskie „stanowią dość spójną grupę”liberalnych gospodarek rynkowych”., W zaktualizowanym spojrzeniu na to pytanie w 2007 r. Peter Hall zauważył, że chociaż w krajach rozwiniętych panuje ogólna tendencja do większego liberalizmu, ewolucja gospodarek krajowych nadal jest „zależna od ścieżki”, odzwierciedlając Narodowe historie gospodarcze i instytucje.

56W przypadku Wielkiej Brytanii rodzi to oczywiście pytania o trwałość obecnego powrotu do wzrostu., Zakładając, że w najbliższej przyszłości sytuacja na arenie międzynarodowej nie ulegnie zmianie, wciąż pozostaje pytanie, w jakim stopniu Wielka Brytania będzie w stanie zaorać, opierając swój wzrost na konsumpcji zadłużonej i inflacji cen nieruchomości. W bardzo mrocznej ocenie ekonomicznej przyszłości Wielkiej Brytanii opublikowanej w 2012 roku, Larry Elliot (redaktor ekonomiczny The Guardian) i Dan Atkinson (redaktor ekonomiczny The Mail on Sunday) twierdzili, że Wielka Brytania staje się coraz bardziej jak kraj rozwijający się (Elliot and Atkinson : Going South)., Mówiąc dokładniej, biorąc pod uwagę sposób, w jaki brytyjska gospodarka jest kształtowana przez Finanse, które spychają gospodarstwa domowe w długi, a jednocześnie generują ogromne zyski dla sektora usług finansowych, coraz bardziej charakteryzuje ją ekonomiczny „dualizm”. Innymi słowy, Wielka Brytania bardzo zmierza w kierunku gospodarki i społeczeństwa, w którym niektóre podmioty są dobrze zintegrowane z gospodarką światową i mają ogromne bogactwo, podczas gdy znaczna część ludności cierpi z powodu stagnacji gospodarczej, jeśli nie ubóstwa., Co więcej, udane, konkurencyjne części gospodarki – czy to w przemyśle, czy w finansach-są często własnością inwestorów zagranicznych, często czerpiąc korzyści z niskich kosztów pracy w Wielkiej Brytanii i niskiego systemu podatkowego.

trwałość neoliberalizmu

57więcej ogólnie można zapytać, czy brytyjski model neoliberalny, który pojawił się od końca lat 70., jest w rzeczywistości zrównoważony. Odwołanie się do zadłużenia, a zwłaszcza do rosnącego poziomu zadłużenia – czy to długu sektora prywatnego posiadanego przez gospodarstwa domowe, czy nawet przez rządy – może nie być trwałe w nieskończoność., Prognozowanie w normalnych warunkach jest zawsze niebezpieczne, a zdolność do budowania zadłużenia jest trudna do zrozumienia. Przy stopach procentowych na najniższym poziomie obsługa zadłużenia jest dziś łatwiejsza niż w innych okresach w przeszłości. Zdolność zarówno sektora prywatnego, jak i publicznego do zaciągania zadłużenia jest zatem pod wieloma względami dość elastyczna. Rzeczywiście, autorzy tacy jak Larry Elliot i Dan Atkinson już poważnie ostrzegali o długach w swojej książce Fantasy Island, opublikowanej tuż przed kryzysem finansowym (2007)., Podobnie jak Philippe Auclair, francuski dziennikarz mieszkający w Wielkiej Brytanii, w swoim Le royaume enchanté de Tony Blair (2006). W tej książce Pan Auclair, w pewnym momencie odnosząc się do swoich wiejskich korzeni w Normandii, wielokrotnie wyraża swoje zdumienie z powodu narastania zadłużenia w Wielkiej Brytanii zarówno przez rząd, jak i osoby prywatne. Również inne kraje mają wyjątkowo wysoki poziom zadłużenia, na przykład Japonia, która wydaje się na razie możliwa do sfinansowania. Tak więc akumulacja długu może trwać przez długi czas. Sytuacja mogłaby jednak znacznie ulec zmianie, gdyby stopy procentowe wzrosły lub trwały wzrost gospodarczy pozostał nieuchwytny.,

58poszczególne znaczenie w tym kontekście musi być z pewnością kwestia płac. Neoliberalizm na całym świecie spowodował spadek udziału płac w PKB : OECD szacuje, że ogólny dochód pracy spadł jako udział w PKB z 66 % na początku lat 90.do 62% w 2000 roku (Economist, 2/11/2013). Gospodarstwa domowe o średnich dochodach, nie mówiąc już o gospodarstwach o niskich dochodach, są wszędzie ściskane, a w rezultacie zwracają się ku zadłużeniu, aby żyć : kupować domy i finansować swój styl życia konsumentów., Sytuacja może być nieco mniej wyraźna w Wielkiej Brytanii, gdzie OECD szacuje udział siły roboczej spadł z 73,1 procent PKB w 1990 r.do 69,0 procent w 2008 r. (OECD).

59połączenie wzorców zachowań pożyczkowych gospodarstw domowych i konsumpcyjnych wynika bezpośrednio z neoliberalizmu. Z jednej strony presja konkurencyjna spadła na dochody. Z drugiej strony deregulacja finansów ułatwiła zaciąganie pożyczek. Należy zapytać, w jakim stopniu te podstawowe cechy neoliberalizmu mogą trwać – w nieskończoność-w Wielkiej Brytanii i gdzie indziej.,

60to nie jest miejsce na tworzenie scenariuszy. Jednak neoliberalny system akumulacji, bazując na języku teorii regulacji, wydaje się wykazywać Głębokie oznaki dysfunkcji, o ile podstawa trwałej konsumpcji w gospodarstwach domowych – a mianowicie rosnące płace – wydaje się coraz bardziej krucha. Mówiąc otwarcie marksistowsko, neoliberalizm prowadzi do obniżania płac i średnich dochodów gospodarstw domowych, prowadząc do i utrzymując warunki kryzysu gospodarczego. Był to silny i wyraźny trend w Stanach Zjednoczonych od końca lat 90., gdy mediana dochodów spadła., W Wielkiej Brytanii było to mniej, ponieważ mediana dochodów rzeczywiście zmalała wraz z wielką Recesją : według Urzędu statystyki krajowej mediana dochodów gospodarstw domowych w ujęciu realnym spadła o 3,8 % w latach 2007/8 i 2011/12 (ONS). W rezultacie wzrost gospodarczy jest wspierany przez rosnące zadłużenie. Należy zapytać, czy ta organizacja gospodarcza może kontynuować działalność, nawet jeśli limity zadłużenia można przedłużyć., Co więcej, zbyt luźna polityka pieniężna prowadzona przez Bank Anglii (i inne banki centralne) może również przygotowywać drogę do dalszych kryzysów finansowych, ponieważ ceny aktywów (akcje, obligacje, a ostatnio prime real estate) silnie rosną.

podsumowanie

61kraj koalicyjny doszedł do władzy w obliczu najgorszego kryzysu, z jakim borykały się kraje uprzemysłowione – a bardziej ogólnie kapitalistyczny system gospodarczy – od lat 30., Jego reakcja na tę sytuację była bardzo ortodoksyjna pod względem polityki fiskalnej, a rząd zasadniczo dążył do obniżenia ogromnych deficytów poprzez cięcia wydatków. Chociaż ta polityka prawdopodobnie przyczyniła się do wydłużenia Wielkiej Recesji w Wielkiej Brytanii, pod koniec 2013 r. wzrost gospodarczy był coraz większy, a rząd czuł się usprawiedliwiony w obliczu swoich krytyków.

62 powrót do wzrostu wydaje się zatem w dużej mierze stymulowany przez politykę pieniężną. W przeciwieństwie do polityki fiskalnej jest ona wysoce niekonwencjonalna, eksperymentalna i pomysłowa., Nie tylko Bank Anglii utrzymał stopy procentowe na historycznie niskim poziomie przez ponad pięć lat, ale Bank został zobowiązany do opracowania nowych polityk w celu dalszego stymulowania gospodarki, w postaci luzowania ilościowego i wytycznych dotyczących przyszłości.,

63 jednakże powrót do wzrostu gospodarczego, który nastąpił pod koniec 2013 r., wydaje się charakteryzować dokładnie tymi samymi nierównowagami, które przejawiały się w brytyjskiej gospodarce przed kryzysem, w szczególności poleganiem na rosnącym zadłużeniu gospodarstw domowych w celu finansowania zakupów i konsumpcji domów, podczas gdy inne aspekty „realnej” gospodarki nadal wykazywały oznaki nieprawidłowego funkcjonowania, czego dowodem jest słaby wzrost dochodów i duże deficyty na rachunku obrotów bieżących.,

64