chociaż technika gotowania jest prawdopodobnie starsza, słowo mirepoix pochodzi z XVIII wieku i wywodzi się, podobnie jak wiele innych nazw w kuchni francuskiej, od arystokratycznego pracodawcy kucharza, któremu przypisuje się ustanowienie i stabilizację: w tym przypadku Charles-Pierre-Gaston François de Lévis, duc de Lévis-Mirepoix (1699-1757), Francuski marszałek polny i ambasador oraz członek szlacheckiej rodziny Lévis, lordowie Mirepoix w Langwedocji (obecnie w departamencie Ariège) od XI wieku., Według Pierre 'a Larousse' a (cytowanego w Oxford Companion to Food), nieszczęsny Książę Mirepoix był „niekompetentną i przeciętną osobą … który zawdzięczał swój ogromny majątek uczuciu Ludwika XV do swojej żony i który miał tylko jedno roszczenie do sławy: dał swoje imię sosowi zrobionemu z wszelkiego rodzaju mięsa i różnych przypraw”.

termin ten nie jest regularnie spotykany we francuskich tekstach kulinarnych aż do XIX wieku, więc trudno wiedzieć, jak wyglądało danie à la mirepoix w XVIII-wiecznej Francji., Antoine Beauvilliers, na przykład, w 1814, podaje krótki przepis na sos à la Mirepoix, który jest maślanym, winnym sznurowanym bulionem, przyozdobionym aromatyczną mieszanką marchwi, cebuli i bukietu garni. Podobną recepturę podaje Marie-Antoine Carême w 1816 roku, nazywając ją po prostu „Mire-poix”. W połowie XIX wieku Jules Gouffé określa mirepoix jako „termin używany przez tak długi czas, że nie waham się go tu używać”., Jego mirepoix jest wymieniony wśród esencji i rzeczywiście jest mięsistą miksturą (splecioną z dwiema butelkami Madery), która, podobnie jak wszystkie inne esencje, została użyta do wzbogacenia wielu klasycznych sosów. Pod koniec XIX wieku mirepoix nabrało nowoczesnego znaczenia. Joseph Favre w swoim dziele dictionnaire universel de cuisine (ok. 1895, przedruk 1978) używa tego terminu na określenie mieszanki szynki, marchwi, cebuli i ziół używanych jako aromatyczna przyprawa do przyrządzania sosów lub duszenia mięsa.,Matignon jest bardzo podobny do mirepoix, z tym wyjątkiem, że matignon jest przeznaczony do przynoszenia do stołu i spożywania z daniem lub samodzielnie jako przystawka.

według Larousse Gastronomique z 1938 roku mirepoix może być przyrządzany jako au gras (z mięsem) lub au maigre („chude”). Mirepoix au maigre jest czasami nazywany brunoise (choć ściśle mówiąc termin ten dokładniej określa jedynie technikę krojenia nożem). Mirepoix au gras zawiera pokrojoną w kostkę szynkę lub wieprzowinę jako dodatkowy składnik., Podobne połączenia, zarówno we francuskim repertuarze kulinarnym, jak i poza nim, mogą obejmować pory, pasternak, czosnek, pomidory, szalotki, grzyby, paprykę, chilli i imbir, zgodnie z wymaganiami kuchni regionalnej lub instrukcjami konkretnego szefa kuchni lub przepisu. Analogiczne soffritto (często zawierające pietruszkę) jest podstawą wielu tradycyjnych potraw w klasycznej kuchni włoskiej, a sofrito służy podobnemu celowi w kuchni hiszpańskiej., W kuchni cajun i kreolskiej mirepoix lub (żartobliwie tak zwana) „Święta Trójca” to połączenie cebuli, selera i papryki.

tradycyjnie stosunek wagowy dla Mirepoix wynosi 2:1:1 dla cebuli, selera i marchwi; stosunek dla kości do Mirepoix dla bulionu wynosi 10:1. Podczas robienia białego bulionu lub fond blanc pasternak jest używany zamiast marchwi, aby utrzymać blady kolor.