Streszczenie
programy leczenia oparte na modelu neurofizjologicznym wykazały pozytywny wpływ na lęk i depresję u pacjentów z szum w uszach. Celem pracy była ocena długoterminowego wpływu terapii przyzwyczajenia szum w uszach. Sześćdziesiąt osiem osób zostało leczonych kompleksowym programem terapeutycznym. Stopień lęku i depresji oceniano przed, PO i pięć lat po interwencji za pomocą szpitalnej skali lęku i depresji., Pozytywne i znaczące zmiany uzyskane po terapii przyzwyczajenia (pre = 1,10, post = 0,92 dla lęku i pre = 0,77, post = 0,62 dla depresji) utrzymywały się pięć lat po zakończeniu leczenia (0,87 dla lęku i 0,52 dla depresji). Analiza regresji wykazała, że indywidualna ocena wykładów terapeutycznych, zgłoszony stan zdrowia, indywidualne doświadczenia nadpobudliwości i ubytek słuchu mogą wyjaśnić 44,3% zmienności lęku i 30,5% zmienności depresji po leczeniu., Pięć lat później indywidualna ocena przebiegu leczenia i samokontroli stanu zdrowia wyjaśniała 22,2% zmienności lęku. Czynniki te i indywidualne doświadczenia związane z nadpobudliwością mogą dodatkowo wyjaśnić 34,9% zmienności depresji. Efekt leczenia neurofizjologicznego utrzymał się pięć lat po zakończeniu leczenia, co wskazuje, że pacjenci kontynuowali proces poprawy bez uzależniania się od profesjonalistów.
1., Wprowadzenie
szumy uszne, definiowane jako „percepcja dźwięku, która wynika wyłącznie z aktywności w układzie nerwowym, bez odpowiedniej mechanicznej, wibracyjnej aktywności w ślimaku i niezwiązane z żadnym rodzajem stymulacji zewnętrznej”, występują u 17% populacji. Uważa się, że około jedna trzecia populacji doświadcza szum w uszach co najmniej raz w życiu, a około 1-5% rozwija poważne powikłania psychospołeczne . Szumy uszne mogą być postrzegane w jednym lub obu uszach lub w głowie i jest doświadczany jako ciągły lub przerywany., Dźwięk różni się od prostych dźwięków, takich jak gwizdanie, do złożonych dźwięków, takich jak muzyka.
aktywność związana z szumem usznym w układzie nerwowym (TRA) zakłada się, że jest obecna u każdego człowieka. Sygnał jest zwykle słabym dźwiękiem, który nie powoduje cierpienia. Może to mieć wpływ na patologię ślimaka. Szum w uszach i deficyt słuchu są więc często powiązane zjawiska . Wielofunkcyjne połączenia między układem słuchowym, układem limbicznym i autonomicznym układem nerwowym wydają się mieć kluczowe znaczenie dla rozwoju szumu w uszach i ucisku szumów w uszach .,
wykazano ścisły związek między szumem w uszach a współistniejącymi zaburzeniami psychicznymi , a także odnotowano wysoką częstość występowania lęku i depresji u osób cierpiących na szum w uszach . Twierdzi się również, że pacjenci z szum w uszach uzyskują niższy wynik w ocenie samooceny i dobrego samopoczucia . Badanie przesiewowe lub ocena zaburzeń psychicznych u osób cierpiących na szum w uszach zaleca się, aby zapewnić pacjentom odpowiednie leczenie ., Naukowcy twierdzą, że konsekwencje przewlekłego bólu i szumu w uszach są podobne: efekty emocjonalne, zmniejszone zaangażowanie w działania związane z pracą, problemy interpersonalne i zmniejszone możliwości zaangażowania się w wcześniej przyjemnych czynności . Twierdzi się, że pacjenci z szumem w uszach bez utraty słuchu mają zwykle więcej diagnoz na pacjenta i więcej zaburzeń lękowych niż ci z utratą słuchu .,
Jastreboff i Hazell twierdzą, że dla większości ludzi postrzeganie szumu w uszach jest dalekie od wskazania jakiegokolwiek problemu medycznego i jest w rzeczywistości naturalnym i łagodnym doświadczeniem, które można łatwo przyzwyczaić. Tylko w rzadkich przypadkach jest szum w uszach spowodowane przez problem medyczny (na przykład przedsionkowego schwannoma lub guz akustyczny), który wymaga badania .
niemniej jednak, dla znacznej liczby osób, szum w uszach jest doświadczany jako irytujący stan i palący powód szukania profesjonalnej pomocy., Coraz większa liczba pacjentów w ciągu ostatnich dwóch dekad otrzymywała leczenie oparte na neurofizjologicznym modelu zrozumienia procesu, który prowadzi do szumu w uszach i uciążliwości szumów w uszach . Model jest zwyczajowo oznaczony „neurofizjologiczny model szumu w uszach”, aby odróżnić go od innych modeli obejmujących neuronauki., Jako kluczową część tego modelu zaproponowano, że nieodpowiednia aktywacja limbicznej i współczulnej części autonomicznego układu nerwowego przez sygnał szumu w uszach jest odpowiedzialna za behawioralnie obserwowane reakcje na szum w uszach, takie jak lęk, problemy z koncentracją, ataki paniki i tłumienie zdolności do korzystania z aktywności w życiu . Irytacja nie zależy od siły działania związanego z szumem w uszach, ale od siły połączenia między korą mózgową, układem słuchowym i limbicznym i autonomicznym układem nerwowym., Siła tego połączenia wytwarza cierpiących w przeciwieństwie do nieufnych . Ten sam rodzaj reakcji obserwuje się po nadmiernej stymulacji limbicznego i autonomicznego układu nerwowego przez wiele innych czynników, takich jak brak snu, przewlekły ból czy stymulacja sensoryczna, której nie możemy kontrolować . Znaczna liczba osób cierpiących na szum w uszach odnoszą się do ich pierwszej świadomości szum w uszach do zmian w ich życiu, czy małe lub istotne. Zmiany te mogą obejmować takie wydarzenia, jak rozwód, zwolnienie, choroba w rodzinie, wypadki, operacja, a nawet mieć syringowane uszy ., Takie zdarzenia mogą powodować zmianę pobudzenia mózgu lub jego homeostazy, powodując stan podwyższonego pobudzenia mózgu, podczas którego sygnał szumu w uszach jest rejestrowany kortycznie . Jest również prawdopodobne, że takie wydarzenia mogą osłabić normalne mechanizmy obrony przed lękiem i innymi reakcjami emocjonalnymi.,
w oparciu o model neurofizjologiczny przedstawiony przez Jastreboffa i Hazella, oznaczony również terapią przekwalifikowania, terapią przyzwyczajenia, trzema istotnymi elementami programu terapeutycznego są (1) aspekty poznawcze, takie jak eliminowanie strachu i lęku, (2) relaksacja i (3) terapia dźwiękowa. Głównym celem tej terapii jest zmniejszenie siły sygnału szumu w uszach w mózgu (wzmocnienie dźwięków środowiskowych, aby skutecznie zmniejszyć siłę sygnału szumu w uszach i zmniejszyć aktywację limbicznego i autonomicznego układu nerwowego)., Ta terapia neurofizjologiczna oznacza, że aktywność neuronalna związana z szumem w uszach jest zablokowana przed dotarciem do limbicznego i autonomicznego układu nerwowego ,a zatem nie ma negatywnych reakcji na szum w uszach (przyzwyczajenie reakcji). Co więcej, układ słuchowy jest w stanie zablokować tę aktywność neuronalną związaną z szumem w uszach, uniemożliwiając jej dotarcie do wyższych obszarów korowych, A tym samym bycie postrzeganym (przyzwyczajenie percepcji). Jastreboff i Hazell podkreślają znaczenie włączenia wszystkich trzech składników w program terapeutyczny., Terapia dźwiękowa bez odpowiedniej dyskusji i poradnictwa opartego na procesach neurofizjologicznych nie działa . Pojęcie „leczenie poznawczo-behawioralne” stosowane w związku z neurofizjologicznym podejściem do szumów usznych czasami obejmuje wszystkie trzy wymienione powyżej elementy . Teoretyczne podstawy modelu neurofizjologicznego potwierdza Herraiz, który twierdzi, że postęp w badaniach neuronaukowych dał początek nowym teoriom generowania szumów w uszach ., Z punktu widzenia, w którym dysfunkcje ślimakowe byłyby uważane za mechanizmy powstawania i utrzymania, wprowadzono pojęcie znaczenia systemów kompensacji z centralnych ścieżek słuchowych. Systemy te mogą działać jako najbardziej istotny czynnik przewlekłego uporczywego szum w uszach po agresji obwodowej . Kilka badań wskazuje na pozytywne długoterminowe wyniki leczenia opartego na modelu neurofizjologicznym ., Opisane wyniki tych badań obejmują aspekty poznawcze i emocjonalne, takie jak lęk i depresja, a także irytację i wpływ na jakość życia. Jednak większość z tych badań opiera się na ocenie kontrolnej nie dłużej niż dwa lata po zakończeniu leczenia. Stwierdzono, że tylko jeden projekt badawczy zgłasza dłuższe badanie uzupełniające terapii poznawczo-behawioralnej, raportując stabilną poprawę parametrów szumu w uszach i stabilne dodatkowe objawy 15 lat po zakończeniu terapii .,
że irytujące szum w uszach może powodować kilka objawów u osób cierpiących na szum w uszach wymaga multidyscyplinarnego podejścia do leczenia. Model neurofizjologiczny z trzema składnikami wymaga wiedzy pochodzącej z dziedziny audiologicznej, psychologicznej i terapii relaksacyjnej. Praktycy z dziedziny audiologii doświadczają potrzeby większej wiedzy na temat szumów usznych wśród terapeutów reprezentujących inne dziedziny nauki.,
celem niniejszej pracy jest opisanie wyników długoterminowego badania efektu obserwacji, które zostało przeprowadzone pięć lat po zakończeniu programu terapii przyzwyczajenia szum w uszach w oparciu o model neurofizjologiczny Jastreboffa i Hazella. Skupimy się na lęku i depresji.
2. Materiały i metody
2.1. Uczestnicy
osiemdziesiąt trzy osoby uczestniczyły w rocznym programie leczenia i wypełniły ankietę, szpitalną skalę depresji i lęku (HADS), zarówno przed, jak i bezpośrednio po leczeniu., Spośród tych osób, 68 (82%) ukończyło badanie w 5-letnim okresie obserwacji. Spośród tych 68, 32 (47%) stanowiły kobiety, a 36 (53%) mężczyźni. Rozkład wieku w grupie po 5 latach obserwacji wynosił 33-82 lata, a średnia wieku wynosiła 58,49 lat. Wyniki analiz efektów zostały oparte na ocenie przeprowadzonej bezpośrednio po zakończeniu leczenia i opublikowane w 2003 roku . Przed leczeniem, 19% uczestników doświadczyło szum w uszach przez mniej niż rok, 10,3% miał 1 do 2 lat doświadczenia, 20,6 miał 2-5 lat, 17,6 miał 5-10 lat i największa grupa 32.,4% doświadczyło szumu w uszach przez ponad 10 lat. Dalsze informacje demograficzne przedstawiono w tabeli 1.
2.2. Program leczenia
multidyscyplinarny zespół składał się z dwóch lekarzy, dwóch audiologów edukacyjnych, fizjoterapeuty i psychologa. Ze względu na ograniczenie zasobów leczenie było prowadzone w grupach, a nie indywidualnie. Każdy pacjent został zaproszony do udziału w ośmiu tzw.” głównych ” sesjach grupowych., Trzy z tych sesji miały formę wykładów z udziałem wszystkich uczestników, podczas których lekarz opisał aktualną wiedzę na temat wytwarzania szumu w uszach, procesu słyszenia oraz celu i struktury rehabilitacji. Każda sesja wykładowa zawierała sekcję pytań i odpowiedzi. Psycholog przeprowadził dwie sesje. Jedna sesja prowadzona przez fizjoterapeutę została przeprowadzona w grupach 10-12 chorych. Audiolodzy edukacyjni przeprowadzili dwie sesje terapeutyczne w grupach 8-10 chorych., Montaż generatora białego szumu lub aparatu słuchowego był jednak przeprowadzany indywidualnie. W sumie 20,6% uczestników było użytkownikami aparatów słuchowych, podczas gdy 55% było użytkownikami generatora białego szumu (Viennatone AM/Ti lub Viennatone Silent Star). Reszta korzystała z ogólnego wzbogacania dźwięku w środowisku. W grupach systematycznie podawano informacje o wejściach poznawczych i instrukcjach umożliwiających uczestnikom zbadanie samych siebie. Uczestnicy byli również zachęcani do dzielenia się swoimi doświadczeniami w grupach. Większość pacjentów uczestniczyła w każdej sesji., Aby uwzględnić indywidualne potrzeby, pacjentom zaproponowano również dodatkowe sesje w mniejszych grupach. Kilku pacjentom udzielono indywidualnych porad. Całkowity program dla każdego uczestnika trwał około jednego roku. Program leczenia przeprowadzone po badaniu medycznym obejmował trzy główne składniki: (1) systematyczne strukturalne przekwalifikowanie mające na celu uczynienie sygnał szumu w uszach nieistotne poprzez usunięcie szumu w uszach związanych nieporozumień i emocji, takich jak strach i gniew. To przekwalifikowanie miało na celu przerwanie błędnego koła postrzegania szumów usznych na różnych poziomach., (2) szkolenie w zakresie zarządzania stresem, w tym techniki relaksacyjne, mające na celu zrozumienie i zmniejszenie nadwrażliwości na postrzegane zagrożenia. Cel ten można osiągnąć poprzez zwiększenie uśpionych zasobów centralnych( np. poprawa ogólnego zdrowia fizycznego), czerpanie z dawnych umiejętności i doświadczeń, modyfikowanie postaw i przekonań, uwzględnianie makijażu emocjonalnego, akceptowanie odpowiedniego wsparcia społecznego i poprawę zdolności do relaksu. Celem tego komponentu terapii jest łatwiejsze i skuteczniejsze dostosowanie się do rutynowych i poważnych, przypadkowych wymagań życiowych lub zmian., (3) unikanie ciszy przez wzbogacanie dźwięku i terapię dźwiękową mającą na celu zmniejszenie kontrastu między ciszą a szumem w uszach, na przykład poprzez zastosowanie instrumentów słuchowych, generatorów białego szumu lub dźwięków otoczenia, odpowiednio w każdym indywidualnym przypadku. Ważnym pojęciem jest to, że pacjent przyzwyczajenia do tych dźwięków znanego pochodzenia, a jednocześnie zmniejszenie świadomości sygnałów szum w uszach, ponieważ nie „wyróżniają się” w przeciwieństwie do ciszy .
2.3., Design and Study Settings
w badaniu tym zastosowano projekt badania wzdłużnego oceniający długoterminowy efekt programu przyzwyczajenia szum w uszach 5 lat po zakończeniu leczenia. Uczestnicy zostali zwerbowani z norweskiego stowarzyszenia osób niedosłyszących (HLF) i ich Ośrodka Szkolno-Wychowawczego w Briskeby. Program został zrealizowany na Uniwersytecie w Oslo, Wydział Edukacji Specjalnej we współpracy z Briskeby. Dalsze badanie wyników przeprowadzono na Uniwersytecie w Oslo.
2.4., Instrumenty oceny
zebrane dane zostały oparte na Szpitalnej skali lęku i depresji (HADS). HADS to ustandaryzowany 14-elementowy kwestionariusz samooceny składający się z 4-stopniowych skal. Kwestionariusz został opracowany do stosowania w Szpitalnych Oddziałach ambulatoryjnych jako test przesiewowy zaburzeń emocjonalnych, takich jak lęk i depresja . Na podstawie tego kwestionariusza opracowano następujące wskaźniki. Aby ocenić wiarygodność indeksów, użyliśmy skali Alfa Cronbacha, w której 1.0 oznacza doskonałą niezawodność ., Wskaźnik lęku opiera się na następujących stwierdzeniach: „czuję się spięty lub „zraniony”,” odczuwam rodzaj przerażenia, jakby miało się wydarzyć coś strasznego”,” niepokojące myśli przechodzą przez mój umysł”,” mogę siedzieć spokojnie i czuć się zrelaksowany”,” odczuwam rodzaj przerażenia jak „motyle „w żołądku”,” czuję się niespokojny, jakbym musiał być w ruchu „i” odczuwam nagłe uczucie paniki.”Wiarygodność tego indeksu wynosi 0,91., Wskaźnik depresji opiera się na następujących stwierdzeniach: „nadal lubię to, co kiedyś lubiłem”, „mogę się śmiać i widzieć zabawną stronę rzeczy”, „czuję się wesoły”, „czuję, jakbym zwolnił”, „straciłem zainteresowanie swoim wyglądem”, „czekam z radością na rzeczy” i „mogę cieszyć się dobrą książką, słuchając radia lub oglądając telewizję.”Wiarygodność tego indeksu wynosi 0,85.
2.5. Analizy
statystyki opisowe zostały wykorzystane do raportowania cech poszczególnych osób., Współczynniki korelacji Pearsona zostały wykorzystane do zbadania relacji między badanymi zmiennymi. – testy zostały wykorzystane do porównania wyników w obrębie i między grupami. Analizę czynników, które mogą wyjaśniać doświadczenia informatorów lęku i depresji przeprowadzono stopniowo. Po pierwsze, wszystkie istotne zmienne tła zostały przeanalizowane w celu ujawnienia tych, które korelowały znacząco z lękiem lub depresją. Te wybrane zmienne zostały następnie włączone do analizy regresji wielokrotnej z lękiem i depresją jako zmiennymi zależnymi., Zmienne niezależne, które nie przyczyniły się do lepszego wyjaśnienia lęku lub depresji w modelu regresji wielokrotnej, zostały usunięte, a model został ponownie obliczony. Analizy wykonano przy użyciu PASW 18. Poziom istotności został ustawiony na wartość 0,05 lub mniejszą (bez korekty dla wielu testów).
2.6. Względy etyczne
wszyscy pacjenci podpisali formularz zgody. Regionalny Komitet ds. etyki badań medycznych (REK) i norweskie służby danych Nauk Społecznych zatwierdziły ten projekt.
3., Wyniki
wyniki uzyskane z niniejszego badania efektów długoterminowych pięć lat po zakończeniu leczenia pokazują, że pozytywny i znaczący wpływ na lęk i depresję, które zostały osiągnięte bezpośrednio po terapii przyzwyczajenia szum w uszach, zostały utrzymane. W rzeczywistości znaczna liczba pacjentów nadal poprawiała się. Nie wykazano istotnej różnicy w wyniku pomiędzy uczestnikami, którzy doświadczyli irytacji w uszach przez ponad 10 lat i tych, którzy doświadczyli irytacji przez krótszy okres czasu.
3.1., Lęk
Tabela 2 pokazuje, że zmniejszenie lęku zgłoszone bezpośrednio po leczeniu wyniosło 0,18 punktu (z 1,10 do 0,92) z dalszym nieznacznym zmniejszeniem z okresu po leczeniu do pięciu lat po ocenie leczenia (z 0,92 do 0,87). Maksymalny możliwy wynik dla lęgów wynosił 3. Całkowita redukcja z okresu przed leczeniem do pięciu lat po ocenie leczenia wynosiła 0,23, a zatem była silnie znacząca ().
Tabela 3 pokazuje wyniki w postaci prostej dwuwymiarowej korelacji między badanymi zmiennymi, które korelowały znacząco ze stopniem lęku., Zarówno po leczeniu, jak i po 5-letnim okresie obserwacji stwierdzono najsilniejszą korelację między pozytywnym doświadczeniem uczestników z wykładu wygłoszonego w leczeniu a lepszym wynikiem leczenia(0,463,, 0,353,, lubsp.). Ponadto zgłaszany przez siebie stan zdrowia przed leczeniem korelował znacząco zarówno bezpośrednio po leczeniu, jak i podczas pięcioletniej obserwacji.,af”>
*korelacja jest istotna na poziomie 0,05 (2-tailed).
wyniki analizy regresji wielokrotnej doświadczanego lęku przedstawiono w tabeli 4. Analiza dała współczynnik determinacji .227, co wskazuje, że włączone zmienne były związane z 22,7% całkowitej wariancji w doświadczanym lęku osób z szumem w uszach., Skorygowany współczynnik determinacji wynosił 0,202. Tylko dwie zmienne wykazały znaczący wpływ. Ci, którzy doświadczyli zmniejszonego lęku w odniesieniu do szumu w uszach, byli tymi, którzy stwierdzili po leczeniu, że byli najbardziej zadowoleni z wykładów w leczeniu i ci, którzy mieli najlepszy stan zdrowia przed rozpoczęciem leczenia. Wielkość każdego znormalizowanego współczynnika regresji pokazała, że doświadczony efekt wykładów wyjaśniał większość zmienności lęku, gdy druga zmienna była utrzymywana na stałym poziomie.,
**korelacja jest istotna na poziomie 0,01 (2-tailed).
*korelacja jest istotna na poziomie 0,05 (2-tailed).
3.2. Depresja
Tabela 2 pokazuje zmniejszenie depresji bezpośrednio po leczeniu 0.,15 punktów (od 0,77 do 0,62). Ocena depresji pięć lat po leczeniu wykazuje dalszy nieznaczny spadek o 0,07 punktu (z 0,62 do 0,55). Maksymalny możliwy wynik dla depresji to 3. Od próby wstępnej do oceny pięć lat po leczeniu, redukcja wyniosła 0,22 pkt ().
Tabela 5 pokazuje wyniki w postaci prostej dwuwymiarowej korelacji między badanymi zmiennymi, które korelowały znacząco ze stopniem depresji., Zarówno po leczeniu, jak i po 5-letnim okresie obserwacji stwierdzono najsilniejszą korelację między stanem zdrowia zgłaszanym przez uczestników przed leczeniem a lepszymi wynikami leczenia (0,378, , 0,411, , resp.). Analiza pokazuje, że te same zmienne, które miały istotne znaczenie zaraz po leczeniu, były również istotne w 5-letnim okresie obserwacji.,=”4″>
*korelacja jest istotna na poziomie 0,05 (2-tailed).
wyniki analizy regresji wielokrotnej nad zmiennością doświadczonej depresji przedstawiono w tabeli 6. Analiza wykazała 0,349, wskazując, że włączone zmienne były związane z 34,9% całkowitej wariancji w doświadczanym lęku (wynosiła 0,305)., Zmniejszona depresja związana z szumem w uszach wiązała się z poczuciem dobrego stanu zdrowia przed leczeniem, brakiem nadpobudliwości oraz wysoką satysfakcją z wykładów wygłoszonych w ramach interwencji. Wielkość każdego znormalizowanego współczynnika regresji pokazuje, że stan zdrowia przed leczeniem i brak nadpobudliwości w równym stopniu wyjaśniały większość zmian w depresji, gdy druga zmienna była utrzymywana na stałym poziomie.,Correlations
**Correlation is significant at the 0.01 level (2-tailed).
*Correlation is significant at the 0.05 level (2-tailed).
4., Dyskusja
zgodnie z wynikami innych badań stwierdzono większą częstość występowania lęku niż depresji. Uczestnicy dalej donosili, że doświadczyli znacznie mniej lęku i depresji pięć lat po leczeniu szumów usznych opartych na neurofizjologii niż przed leczeniem, co wskazuje na długotrwały efekt takiej terapii., Wyniki potwierdzają wyniki innych badań opartych na krótszym czasie obserwacji, sugerując, że zmodyfikowana terapia przekwalifikowania szum w uszach może prowadzić do subiektywnej poprawy objawów związanych z szumem w uszach, takich jak emocjonalne i poznawcze cierpienie i natrętność. Wyniki są również zgodne z wynikami Goebel et al. , who, w 15-letnim prospektywnym badaniu porównawczym, zgłosiła poprawę parametrów szumu w uszach i dodatkowe objawy., Wynik ten wskazuje, że pozytywne wyniki niniejszego badania, które zostały oparte na pięcioletnim badaniu kontrolnym, również zostaną utrzymane w późniejszym czasie.
nasze wyniki pokazują silny efekt leczenia związany z pozytywnym doświadczeniem leczenia. Znaczna korelacja pomiędzy pozytywnym doświadczeniem uczestników wykładów edukacyjnych, medycznych, psychologicznych i fizjoterapeutycznych wskazuje, że wszystkie te aspekty mają znaczenie w oferowanym leczeniu., Wynik ten wskazuje na kluczowe znaczenie informacji, które pomagają pacjentom zrozumieć neurofizjologiczny model szumu w uszach i znaczenie motywacji do praktykowania porad udzielanych im w okresie leczenia.
wykazano, że samo zgłoszenie dobrego stanu zdrowia jest pozytywnym wskaźnikiem wyników, co może wskazywać, że osoby zgłaszające dobry stan zdrowia przed leczeniem częściej korzystają z tego rodzaju leczenia niż osoby zgłaszające zły stan zdrowia.,
dalsze dane wskazują, że pacjenci, którzy cierpią zarówno na szum w uszach, jak i nadpobudliwość uszną, mają najniższy wynik leczenia. Nasze ustalenia mogą poprzeć sugestię Jastreboffa i Hazella, że u tych osób należy najpierw rozpocząć leczenie nadpobudliwości.
wyniki po leczeniu pokazują, że wynik leczenia przyzwyczajenia w odniesieniu do lęku był wyższy u osób z niedosłuchem przed leczeniem w porównaniu z osobami bez niedosłuchu., Inne badania sugerują, że subiektywny dyskomfort jest bardziej obecny u pacjentów z szumem w uszach z prawidłowym słuchem niż u osób z upośledzeniem słuchu. Nasze wyniki uzyskane pięć lat po leczeniu nie wykazały jednak istotnego wpływu stanu słuchu przed leczeniem i stopnia lęku.
52% uczestników naszego badania zgłosiło, że ich pierwsza świadomość szumu w uszach jest związana ze zmianą w ich życiu. Zdając sobie sprawę z tego wspólnego doświadczenia i możliwych konsekwencji dla szum w uszach irytacji może być kluczowym krokiem w procesie przyzwyczajenia., Dokumentacja bliskiego związku między szumem w uszach a współistniejącymi zaburzeniami psychicznymi musi być również uwzględniona w początkowej fazie leczenia . Adoga i in. podkreślić ten punkt, zalecając badania przesiewowe lub oceny psychicznego niepokoju u osób cierpiących na szum w uszach, takie, że pacjenci mogą być odpowiednio leczone .
4.1. Ograniczenia badania
efekt placebo, zdefiniowany jako „przemijająca (od dwóch do trzech miesięcy) poprawa objawów niezwiązanych z efektem leczenia” z szumem w uszach wynosi około 40%., Dlatego należy dokładnie zbadać potencjalny wpływ efektu placebo na wyniki . Jednak Jastreboff i Hazell twierdzą, że trwały wynik w ciągu 6-24 miesięcy nie może być efektem placebo . Terapia przyzwyczajenia w niniejszym badaniu wykazuje znaczący długoterminowy efekt 5 lat, a znaczenie efektu placebo można w ten sposób zmniejszyć lub wyeliminować.
pożądana byłaby grupa kontrolna dla obecnego badania; taka grupa nie miała jednak zastosowania z kilku powodów, głównie etycznych., Z etycznego punktu widzenia niedopuszczalne było zwolnienie grupy pacjentów z leczenia na okres pięciu lat.
5. Wnioski
leczenie neurofizjologiczne wykazało pozytywny wpływ na lęk i depresję w szum w uszach pięć lat po zakończeniu leczenia. Wyniki wskazują, że uczestnicy nauczyli się radzić sobie z szum w uszach i jak kontynuować swoją poprawę po zakończeniu terapii bez uzależnienia od profesjonalistów.,
konflikt interesów
autorzy niniejszym oświadczają, że nie mają konfliktu interesów.
Dodaj komentarz