Kultury rdzennych Amerykanów

wiele tysięcy lat przed lądowaniem statków Krzysztofa Kolumba na Bahamach, inna grupa ludzi odkryła Amerykę: koczowniczych przodków współczesnych rdzennych Amerykanów, którzy ponad 12 000 lat temu przeszli przez „lądowy most” z Azji na Alaskę. W rzeczywistości, do czasu, kiedy europejscy poszukiwacze przygód przybyli w 15 wieku naszej ery, uczeni szacują, że ponad 50 milionów ludzi mieszkało już w obu Amerykach. Z tego około 10 milionów mieszkało na obszarze, który stałby się Stanami Zjednoczonymi., Z biegiem czasu ci migranci i ich potomkowie przesuwali się na południe i wschód, dostosowując się w miarę upływu czasu. Aby śledzić te różnorodne grupy, antropolodzy i geografowie podzielili je na „obszary kulturowe”lub szorstkie grupy sąsiednich ludów, które miały podobne siedliska i cechy. Większość badaczy dzieli Amerykę Północną-z wyjątkiem dzisiejszego Meksyku – na 10 odrębnych obszarów kulturowych: Arktykę, Subarktykę, północny wschód, południowy wschód, równiny, południowy zachód, wielką Kotlinę, Kalifornię, północno-zachodnie wybrzeże i Płaskowyż.,

Obejrzyj zbiór odcinków o historii rdzennych Amerykanów na HISTORY Vault

Arktyka

Arktyczny obszar kultury, zimny, płaski, bezdrzewny region (właściwie zamarznięta pustynia) w pobliżu koła podbiegunowego na dzisiejszej Alasce, w Kanadzie i na Grenlandii, był domem dla Inuitów i Aleutów. Obie grupy mówiły, i nadal mówią, dialekty wywodzące się od tego, co uczeni nazywają rodziną języków Eskimo-Aleutów. Ponieważ jest to tak niegościnny krajobraz, populacja Arktyki była stosunkowo mała i rozproszona., Niektóre z jego ludów, zwłaszcza Inuici w północnej części regionu, były nomadami, podążającymi za fokami, niedźwiedziami polarnymi i innymi zwierzętami łownymi, gdy migrowali przez tundrę. W południowej części regionu Aleutowie byli nieco bardziej osiedleni, mieszkając w małych wioskach rybackich wzdłuż brzegu.

Inuici i Aleut mieli ze sobą wiele wspólnego. Wielu mieszkało w domach w kształcie kopuły wykonanych z darni lub drewna (lub, na północy, bloków lodu). Używali skór z fok i wydr do wyrobu ciepłej, odpornej na warunki atmosferyczne odzieży, aerodynamicznych psich zaprzęgów i długich, otwartych łodzi rybackich (kajaki u Inuitów; baidarkas w Aleucie).,

zanim Stany Zjednoczone kupiły Alaskę w 1867 roku, dekady ucisku i narażenia na choroby Europejskie zebrały żniwo: rdzenna populacja spadła do zaledwie 2500; potomkowie tych ocalałych nadal mieszkają w tym rejonie.

Czytaj więcej: Historia rdzennych Amerykanów

subarktyczny

subarktyczny obszar kultury, składający się głównie z bagnistych, sosnowych lasów (tajga) i podmokłej tundry, rozciągający się na dużej części lądowej Alaski i Kanady., Uczeni podzielili ludność regionu na dwie grupy językowe: Języki Atabaskańskie na zachodnim krańcu, wśród nich Tsattine (Bóbr), Gwich ' IN (lub Kuchin) i Deg Xinag (dawniej—i pejoratywnie—znany jako Ingalik) oraz języki Algonkińskie na wschodnim krańcu, w tym Cree, Ojibwa i Naskapi.

w Subarktyce podróżowanie było trudne—podstawowym środkiem transportu były sanki, rakiety śnieżne i lekkie kajaki, a liczba ludności była niewielka., Ogólnie rzecz biorąc, ludy subarktyczne nie tworzyły dużych stałych osiedli; zamiast tego małe grupy rodzinne trzymały się razem, gdy wędrowały po stadach Karibu. Mieszkali w małych, łatwych do przenoszenia namiotach i chudych namiotach, a kiedy zrobiło się zbyt zimno, aby polować, chowali się w podziemnych ziemiankach.,

rozwój handlu futrami w XVII i XVIII wieku zakłócił subarktyczny tryb życia—teraz, zamiast polować i zbierać dla utrzymania, Indianie skupili się na dostarczaniu skór Europejskim kupcom—i ostatecznie doprowadził do wysiedlenia i eksterminacji wielu rdzennych społeczności regionu.

północny wschód

Północno-Wschodni obszar kulturowy, jeden z pierwszych, który utrzymał kontakt z Europejczykami, rozciągał się od dzisiejszego wybrzeża Atlantyku Kanady do Karoliny Północnej i w głąb lądu do Doliny rzeki Missisipi., Jego mieszkańcy byli członkami dwóch głównych grup: mówców Irokezów (wśród nich byli Cayuga, Oneida, Erie, Onondaga, Seneca i Tuscarora), z których większość żyła wzdłuż śródlądowych rzek i jezior w ufortyfikowanych, stabilnych politycznie wioskach, oraz liczniejszych mówców Algonkińskich (wśród nich Pequot, Fox, Shawnee, Wampanoag, Delaware i Menominee), którzy żyli w małych wioskach rolniczych i rybackich wzdłuż Oceanu. Uprawiali tam m.in. kukurydzę, fasolę i warzywa.,

życie w północno—wschodnim obszarze kultury było już pełne konfliktów—grupy Irokezów były raczej agresywne i wojownicze, a zespoły i wioski poza sojuszniczymi konfederacjami nigdy nie były bezpieczne od swoich najazdów-i stało się bardziej skomplikowane, gdy przybyli europejscy kolonizatorzy. Wojny kolonialne wielokrotnie zmuszały tubylców regionu do stawienia czoła Irokezom przeciwko ich Algonkijskim sąsiadom. W międzyczasie, gdy biała osada naciskała na zachód, ostatecznie wyparła obie grupy rdzennej ludności z ich ziem.,

południowy wschód

Południowo-Wschodni obszar kulturowy, na północ od Zatoki Meksykańskiej i na południe od północnego wschodu, był wilgotnym, żyznym regionem rolniczym. Wielu z jej mieszkańców było doświadczonymi rolnikami-uprawiali podstawowe uprawy, takie jak kukurydza, fasola, squash, tytoń i słonecznik—którzy organizowali swoje życie wokół małych ceremonialnych i targowych wiosek znanych jako hamlets. Prawdopodobnie najbardziej znanymi z południowo-wschodnich ludów tubylczych są Czirokezi, Chickasaw, Choctaw, Creek i Seminole, czasami nazywani pięcioma cywilizowanymi plemionami, z których niektóre mówiły odmianą języka Muskogean.,

zanim Stany Zjednoczone zdobyły niepodległość od Wielkiej Brytanii, Południowo-Wschodni obszar kulturowy stracił już wielu rdzennych mieszkańców z powodu chorób i przesiedleń. W 1830 roku Federalna ustawa o usuwaniu Indian wymusiła przesiedlenie tego, co pozostało z pięciu Cywilizowanych Plemion, aby biali osadnicy mogli mieć swoją ziemię. W latach 1830-1838 urzędnicy federalni wypędzili prawie 100 000 Indian z południowych stanów na” terytorium Indian ” (później Oklahoma) na zachód od Missisipi. Czirokezi nazywali tę często śmiertelną wędrówkę szlakiem łez.,

Czytaj więcej: jak Rdzenni Amerykanie walczyli o przetrwanie na szlaku łez

the Plains

obszar kultury Plains obejmuje rozległy obszar prerii pomiędzy rzeką Missisipi i Górami Skalistymi, od dzisiejszej Kanady po Zatokę Meksykańską. Przed przybyciem europejskich kupców i odkrywców jego mieszkańcy—mówcy języków Siouan, Algonquian, Caddoan, Uto-Aztekan i Athabaskan—byli stosunkowo osiadłymi myśliwymi i rolnikami., Po kontaktach europejskich, a zwłaszcza po tym, jak hiszpańscy koloniści przywieźli konie do regionu w XVIII wieku, ludy Wielkich Równin stały się znacznie bardziej koczownicze. Grupy takie jak Crow, Blackfeet, Cheyenne, Comanche i Arapaho używały koni do pościgu za wielkimi stadami bawołów przez prerię. Najczęstszym mieszkaniem dla tych myśliwych był tipi w kształcie stożka, namiot ze skóry żubra, który można było złożyć i nosić w dowolnym miejscu. Indianie Plains znani są również z bogato upierzonych czapek wojennych.,

gdy biali kupcy i osadnicy przemieszczali się na zachód przez równiny, przynosili ze sobą wiele szkodliwych rzeczy: towary handlowe, takie jak noże i czajniki, od których rdzenni mieszkańcy zaczęli zależeć, broń i choroby. Pod koniec XIX wieku łowcy białego sportu niemal wytępili stada bawołów. Z osadników wkraczających na ich ziemie i nie sposób zarabiać pieniędzy, równiny tubylcy zostali zmuszeni do rezerwatów rządowych.,

READ MORE: starożytni Rdzenni Amerykanie żyli kiedyś w tętniących życiem centrach miejskich

południowy zachód

ludy Południowo-Zachodniego obszaru kultury, ogromnego pustynnego regionu w dzisiejszej Arizonie i Nowym Meksyku (wraz z częściami Kolorado, Utah, Teksasu i Meksyku) rozwinęły dwa różne sposoby życia.

rolnicy siedzący, tacy jak Hopi, Zuni, Yaqui i Yuma uprawiali uprawy, takie jak kukurydza, fasola i squash. Wielu mieszkało w stałych osadach, znanych jako pueblos, zbudowanych z kamienia i adobe. Te pueblos cechowały się wielkimi wielopiętrowymi mieszkaniami, które przypominały domy mieszkalne., W swoich centrach wiele z tych wiosek miało również duże ceremonialne domy do dołu lub kivas.

inne ludy Południowo-zachodnie, takie jak Navajo i Apacze, były bardziej koczownicze. Przetrwali polując, zbierając i rabując swoich bardziej ugruntowanych sąsiadów dla swoich upraw. Ponieważ grupy te były zawsze w ruchu, ich domy były znacznie mniej trwałe niż pueblos. Na przykład, Navajo ukształtowały swoje kultowe okrągłe domy zwrócone na wschód, znane jako hogany, z materiałów takich jak błoto i kora.,

zanim Terytoria Południowo-zachodnie stały się częścią Stanów Zjednoczonych po wojnie meksykańskiej, wielu rdzennych mieszkańców regionu zostało już wytępionych. (Hiszpańscy koloniści i misjonarze zniewolili wielu Indian Pueblo, na przykład, pracując na ich śmierć na rozległych hiszpańskich ranczach znanych jako encomiendas.) W drugiej połowie XIX wieku rząd federalny przesiedlił większość pozostałych mieszkańców regionu do rezerwatów.,

The Great Basin

The Great Basin culture area, rozległa miska utworzona przez Góry Skaliste na wschodzie, Sierra Nevadas na zachodzie, Płaskowyż Columbia na północy i Płaskowyż Colorado na południu, był jałowym nieużytkiem pustyń, słonych mieszkań i słonych jezior. Jej mieszkańcy, z których większość mówiła dialektami Szoszońskimi lub Uto-Aztekańskimi (na przykład Bannock, Paiute i Ute), żerowali na korzeniach, nasionach i orzechach oraz polowali na węże, jaszczurki i małe ssaki., Ponieważ były zawsze w ruchu, żyły w zwartych, łatwych do zbudowania wikiupach wykonanych z wierzb lub sadzonek, liści i pędzla. Ich osady i grupy społeczne były nietrwałe, a przywództwo społeczne (co było mało) było nieformalne.

po kontaktach z Europą, niektóre wielkie grupy Basin zdobyły konie i utworzyły zespoły polowań konnych i rajdów, które były podobne do tych, które kojarzymy z tubylcami z Wielkich Równin., Po odkryciu przez białych poszukiwaczy złota i srebra w połowie XIX wieku, większość mieszkańców Wielkiej Kotliny straciła ziemię, a często także życie.

Kalifornia

przed Europejskim kontaktem, umiarkowany, gościnny obszar kultury Kalifornii miał więcej ludzi—około 300 000 w połowie XVI wieku-niż jakakolwiek inna. Był również bardziej zróżnicowany: jego szacunkowe 100 różnych plemion i grup mówiło więcej niż 200 dialektów., (Te języki pochodzą z Penutian (Maidu, Miwok i Yokuts), Hokan (Chumash, Pomo, Salinas i Shasta), Uto-Aztekan (Tubabulabal, Serrano i Kinatemuk; również wielu „Indian misji”, którzy zostali wypędzeni z południowego zachodu przez hiszpańską kolonizację, mówiło dialektami Uto-Aztekan) i Athapaskan (Hupa, między innymi). W rzeczywistości, jak zauważył jeden z uczonych, krajobraz językowy Kalifornii był bardziej złożony niż krajobraz Europy.

pomimo tej wielkiej różnorodności, wielu rdzennych Kalifornijczyków żyło bardzo podobnie. Nie zajmowali się zbytnio rolnictwem., Zamiast tego zorganizowali się w małe, rodzinne zespoły łowców-zbieraczy znane jako tribelets. Stosunki między plemionami, oparte na ugruntowanych systemach handlu i wspólnych prawach, były na ogół pokojowe.

hiszpańscy odkrywcy infiltrowali Region Kalifornii w połowie XVI wieku. W 1769 roku duchowny Junipero Serra założył misję w San Diego, rozpoczynając szczególnie brutalny okres, w którym praca przymusowa, choroby i asymilacja niemal wytępiły rdzenną ludność tego obszaru kulturowego.,

Czytaj więcej: mało znane ludobójstwo w Kalifornii

Wybrzeże północno-zachodnie

obszar kultury Wybrzeża Północno-Zachodniego, wzdłuż wybrzeża Pacyfiku od Kolumbii Brytyjskiej do górnej części północnej Kalifornii, ma łagodny klimat i bogactwo zasobów naturalnych. W szczególności ocean i rzeki regionu dostarczyły prawie wszystko, czego potrzebowali jego mieszkańcy-zwłaszcza łososie, ale także wieloryby, wydry morskie, foki oraz wszelkiego rodzaju ryby i skorupiaki., W rezultacie, w przeciwieństwie do wielu innych łowców-zbieraczy, którzy walczyli o utrzymanie i byli zmuszani do podążania za stadami zwierząt z miejsca na miejsce, Indianie z Północno-Zachodniego Pacyfiku byli wystarczająco bezpieczni, aby budować stałe wioski, w których mieściły się setki ludzi. Wioski te funkcjonowały według sztywno rozwarstwionej struktury społecznej, bardziej wyrafinowanej niż inne Poza Meksykiem i Ameryką Środkową. O statusie człowieka decydowała jego bliskość z wodzem wioski, a dodatkowo liczba posiadanych przez niego dóbr-koców, muszli i skór, kajaków, a nawet niewolników., (Towary takie jak te odegrały ważną rolę w potlatch, misternej ceremonii wręczania prezentów mającej na celu potwierdzenie tych podziałów klasowych.)

do najważniejszych grup w regionie należały: Athapaskan Haida i Tlingit; Penutian Chinook, Tsimshian i Coos; Wakashan Kwakiutl i Nuu-chah-nulth (Nootka); oraz wybrzeże Salishan Salish.,

Płaskowyż

obszar kultury płaskowyżu leżał w dorzeczach rzek Columbia i Fraser na przecięciu Subarktyki, równin, Wielkiej Kotliny, Kalifornii i Północno-Zachodniego Wybrzeża (dzisiejsze Idaho, Montana i wschodni Oregon i Waszyngton). Większość jej mieszkańców żyła w małych, spokojnych wioskach wzdłuż strumieni i brzegów rzek i przetrwała, łowiąc łososia i pstrąga, polując i zbierając dzikie jagody, korzenie i orzechy., W południowej części Płaskowyżu zdecydowana większość posługiwała się językami wywodzącymi się z języka Penuckiego (Klamath, Klikitat, Modoc, Nez Perce, Walla Walla i Yakima lub Yakama). Na północ od rzeki Kolumbia większość (skitswish (Coeur d ' Alene), Salish (Flathead), Spokane i Columbia) posługiwała się dialektami Salishan.

w XVIII wieku inne rodzime grupy sprowadzały na płaskowyż konie. Mieszkańcy regionu szybko włączyli zwierzęta do swojej gospodarki, zwiększając zasięg swoich polowań i działając jako kupcy i emisariusze między północno-zachodnim a równinami., W 1805 roku Odkrywcy Lewis i Clark przeszli przez ten obszar, przyciągając coraz większą liczbę rozprzestrzeniających się chorób białych osadników. Pod koniec XIX wieku większość pozostałych Indian Plateau została oczyszczona ze swoich ziem i przesiedlona do rezerwatów rządowych.

Galerie zdjęć