Justynian I (łac. Flavius Petrus Sabbatius iustinianus, gr. ιουστινιανός (ur. 11 maja 483 w Rzymie, zm. 13 listopada 565 tamże) – cesarz wschodniorzymski od 1 sierpnia 527 do śmierci., Jeden z najważniejszych władców późnej starożytności, jest najlepiej pamiętany za reformę Kodeksu prawnego poprzez Komisję Tribońską, militarną ekspansję terytorium cesarskiego, która została osiągnięta podczas jego panowania, głównie poprzez kampanie Belizariusza, jego działalność budowlaną oraz jego małżeństwo i partnerstwo z jego żoną cesarzową Teodorą. Budował także mury obronne wzdłuż wschodnich i południowo-wschodnich granic cesarstwa.
Justynian jest znany jako „ostatni cesarz rzymski” i był cesarzem, który odzyskał Miasto Rzym od Ostrogotów., Uważany jest za świętego we wschodniej Cerkwi prawosławnej, wspominany 14 listopada. Był zagorzałym zwolennikiem chrześcijaństwa jako religii państwowej, podżegając do prześladowań heretyków, pogan i wprowadzając antyżydowskie środki, nawet zabraniając używania języka hebrajskiego. Odstępstwo od chrześcijaństwa było karane śmiercią. Heretykami byli ci, którzy odeszli od wiary chalcedonu (451)., Uważa się jednak, że miał skłonność do sympatii Monofizyckich; jego żona była Monofizytą, a ona miała duży wpływ na jego politykę i administrację i wydaje się, że dawała mądre rady.
Justynian widział siebie jako nowego Konstantyna. Postanowił przywrócić i ożywić chwałę Imperium Rzymskiego, zwłaszcza jego jedność. Trudno jest ustalić, czy był człowiekiem głębokiej osobistej wiary religijnej, czy też religia pełniła jedynie funkcję policyjną, aby pomóc zjednoczyć jego imperium., Z jednej strony płacił wysokie podatki, z drugiej hojnie dawał, gdy zdarzyła się jakakolwiek katastrofa naturalna lub katastrofa. Budował także klasztory, sierocińce, schroniska, Hagia Sophia w Konstantynopolu, a także wiele budynków publicznych, takich jak akwedukty i mosty.
życie
urodził się Flawiusz Petrus Sabbatius w małej wiosce zwanej Tauresium w Dardanii (identyfikowanej albo w pobliżu współczesnego Skopje, Macedonia, lub z Caričin grad, Serbia), prawdopodobnie 11 maja 483., Jak sam przyznał, urodził się w rodzinie chłopskiej, mając łacinę jako swój „język przodków” i nie był bynajmniej Słowianinem, o czym świadczą słowiańskie tradycje znacznie późniejsze. Jego matką była Vigilantia, siostra wysoko cenionego generała Justina, który awansował z szeregów armii, by zostać cesarzem. Wuj adoptował go i zapewnił chłopcu wykształcenie. W rezultacie Młody Petrus Sabbatius wziął koniomen „Justinianus” na znak jego adopcji przez wuja., Doskonale wykształcony w prawoznawstwie, teologii i historii Rzymskiej, a jego kariera wojskowa charakteryzująca się szybkim rozwojem, otworzyła przed nim wielką przyszłość, gdy w 518 roku Justyn został cesarzem. Justynian został mianowany konsulem w 521 roku, a później dowódcą armii wschodu. Pełnił funkcję wirtualnego regenta na długo przed tym, jak Justyn uczynił go współcesarzem 1 kwietnia 527 roku.
cztery miesiące później, po śmierci Justyna i, Justynian został jedynym władcą w wieku 44 lat., Jego administracja miała wpływ na cały świat, stanowiąc odrębną epokę w historii Cesarstwa Bizantyjskiego i Kościoła Prawosławnego. Był człowiekiem o niezwykłych zdolnościach do pracy (czasami nazywanym „cesarzem, który nigdy nie śpi”), posiadał umiarkowany, uprzejmy i żywy charakter; ale był również pozbawiony skrupułów i przebiegły, gdy mu służyła. Był ostatnim cesarzem, który próbował przywrócić Cesarstwo Rzymskie na terenach, którymi cieszył się za czasów Teodozjusza I.
Justynian uważał się za nowego Konstantyna., Wierzył w śródziemnomorski porządek chrześcijański politycznie, religijnie i ekonomicznie, zjednoczony i rządzony z Konstantynopola pod jednym chrześcijańskim cesarzem. W tym celu kierował swoimi wielkimi wojnami i kolosalną działalnością w rekonkwiście zachodnich prowincji z plemion germańskich.
otaczał się mężczyznami i kobietami o niezwykłym talencie, „nowymi mężczyznami” wywodził się nie z arystokratycznych szeregów, ale z tych opartych na zasługach. W 523 ożenił się z Teodorą, która była z zawodu kurtyzaną o 20 lat młodszą od niego., Mówi się, że spotkał ją na przedstawieniu, w którym ona i wyszkolona Gęś wykonali Leda i łabędź, sztukę, która zdołała wyśmiać grecką mitologię i chrześcijańską moralność w tym samym czasie. Justynian we wcześniejszych czasach nie mógł się z nią ożenić z powodu swojej klasy, ale jego wuj Justyn i uchwalił prawo zezwalające na małżeństwa między klasami społecznymi. Teodora stał się bardzo wpływowy w Polityce cesarstwa, a późniejsi cesarze podążali za precedensem Justyniana i pobierali się poza klasą arystokratyczną., Małżeństwo było źródłem skandalu, ale Teodora okazała się być bardzo inteligentna, „uliczna mądra”, dobra sędzia charakteru i największa zwolenniczka Justyniana.
Inne utalentowane osoby obejmowały Tribonian, jego doradca prawny; jego ministrowie finansów Jan Kapadocja i Piotr Barsymes, którzy zdołali zebrać podatki skuteczniej niż kiedykolwiek wcześniej, finansując w ten sposób wojny Justyniana; I wreszcie jego utalentowani generałowie Belisarius i Narses.,
Prokopiusz dostarcza nam głównego źródła do historii panowania Justyniana, chociaż kronika Jana z Efezu (która przetrwała jako podstawa wielu późniejszych Kronik) zawiera wiele cennych szczegółów. Obaj historycy stali się bardzo zgorzkniali wobec Justyniana I Teodory. Oprócz swojej głównej historii Prokopiusz napisał również tajną historię, która relacjonuje różne skandale na dworze Justyniana.
Teodora zmarła w 548 roku; Justynian przeżyła ją przez prawie dwadzieścia lat i zmarła 13 listopada 565 roku., Nie miał dzieci, a jego następcą został Justyn II, syn jego siostry Vigilantii, która była żoną Zofii, siostrzenicy Teodory.
Działalność prawna
Justynian osiągnął trwały wpływ na swoje reformy sądownictwa, w szczególności na sumowanie całego prawa rzymskiego, co nigdy wcześniej nie miało miejsca w masie niezorganizowanych praw rzymskich bez spójności. Justynian zlecił zadanie kwestorowi Tribońskiemu i wydał pierwszy projekt Corpus Juris Civilis 7 kwietnia 529 w trzech częściach: Digesta( lub Pandectae), Institutiones i Codex., Korpus był w łacinie, tradycyjnym języku Cesarstwa Rzymskiego, ale który większość obywateli Cesarstwa Wschodniego słabo rozumiane. Authenticum lub Novellae Constitutiones-zbiór nowych praw wydanych za panowania Justyniana, uzupełniony później Corpus. Nowele pojawiły się w języku greckim, wspólnym języku Cesarstwa.
Korpus stanowi podstawę łacińskiego orzecznictwa (w tym kościelnego Prawa Kanonicznego: ecclesia vivit lege romana) i dla historyków stanowi cenny wgląd w sprawy i działalność pozostałości Cesarstwa Rzymskiego., Jako zbiór gromadzi wiele źródeł, w których leges (prawa) i inne zasady były wyrażone lub opublikowane: prawa właściwe ,konsultacje senatorskie( senatusconsulta), dekrety cesarskie, orzecznictwo oraz opinie i interpretacje prawników (responsa prudentum).
Kodeks Prawa Tribońskiego zapewniał przetrwanie Prawa Rzymskiego; w XII wieku przeszedł na zachód i stał się podstawą Kodeksu Prawa Europejskiego. Ostatecznie przedostał się do Europy Wschodniej, gdzie pojawił się w wydaniach słowiańskich, a także przeszedł do Rosji. Pozostaje wpływowy do dziś.,
działania wojskowe
rozszerzenie terytorium Cesarstwa Bizantyjskiego między dojściem do władzy Justyniana (red, 527) i jego śmierci (orange, 565)
podobnie jak wielu jego poprzedników w wojnach rzymsko-perskich, Justynian początkowo angażował się w wojnę z imperium Sasanidów., Po zakończeniu tej wojny „wiecznym pokojem” w 532 R., Justynian skierował swój główny nacisk na Zachodnie Morze Śródziemne, gdzie jego armie, dowodzone przez generała Belisariusa, odzyskały znaczną część terytorium byłego Zachodniego Cesarstwa Rzymskiego w ciągu następnych dwudziestu lat.,
Belisarius odegrał kluczową rolę w stłumieniu zamieszek Nika w Konstantynopolu w styczniu 532 roku, w których fanatycy wyścigów rydwanów zmusili Justyniana do odwołania niepopularnego Trybońskiego i dwóch jego innych ministrów, a następnie usiłowali obalić samego Justyniana. Podczas gdy tłum rozruchów na ulicach, Justynian rozważał ucieczkę ze stolicy, ale pozostał w mieście za radą Teodory. Wkrótce potem bunt został krwawo stłumiony przez swoich generałów Belisariusa i Mundusa.,
po stłumieniu zamieszek w Nice, a Persowie przestali być zagrożeniem, Justynian zwrócił uwagę na zachód. W latach 533-534 Belizariusz odzyskał Afrykę Północną z rąk Wandalów po bitwie pod Ad Decimum, w pobliżu Kartaginy, kładąc kres krótkotrwałemu Królestwu Wandalów. Następnie Belisarius wkroczył na Sycylię i Włochy, odzyskując Rzym (536) i stolicę Ostrogotów Rawennę (540) w czasie wojny Gotyckiej., Następnie, w obliczu ponownych ataków Persów, którzy splądrowali Antiochię na początku 540 roku i niezadowoleni z nieco niezależnego kursu swego generała w Italii, Justynian wysłał go na wschód.
wojna z Persami, która koncentrowała się głównie na Armenii, trwała przez kilka lat, przy czym żadna ze stron nie zyskała przewagi. Gdy w 545 roku zawarto nowy pokój, wojna trwała nadal w Lazicy, którą król Chosrau i starał się kontrolować. Ogólnie Rzecz Biorąc, Rzymianie radzili sobie lepiej niż Persowie w tej wojnie, a w 562 roku zawarto traktat, w którym Persowie zgodzili się ewakuować Lazica.,
podczas gdy główne wysiłki militarne Cesarstwa były skierowane na wschód, Ostrogotowie odzyskali większość Włoch, w tym Rzym. Belisarius, który powrócił do Italii w 544 roku, ale był głodnym wojska, został zwolniony i wezwany z powrotem do Konstantynopola. Pokonał Bułgarów kilka lat później, gdy pojawili się na Dunaju po raz pierwszy w 559 roku. Kolejny generał, Narses, objął dowództwo świeżymi oddziałami. W 552 roku opór Ostrogotów został ostatecznie złamany. Tymczasem Wojska Bizantyjskie zdobyły część południowej Hiszpanii od Wizygotów (551).,
znaczna część podbojów na Zachodzie byłaby stracona wkrótce po śmierci cesarza; niemniej jednak, pod rządami Justyniana, terytorium Imperium znacznie się rozszerzyło, choćby na krótki czas.,
działalność Religijna
tłumienie religii niechrześcijańskich
Justynian był jednym z pierwszych cesarzy, którzy dzierżyli krzyż na awersie monety (z monet CNG)
Polityka Religijna Justyniana odzwierciedlała imperialne przekonanie, że jedność Imperium bezwarunkowo zakłada jedność wiary; a z nim wydawało się rzeczą oczywistą, że tą wiarą mogą być tylko prawosławni., Ci, którzy mieli inne przekonania, musieli uznać, że proces, który rozpoczął się cesarskim prawodawstwem od Konstancjusza II w dół, będzie teraz energicznie kontynuowany. Kodeks zawierał dwa statuty (Cod., I., xi. 9 i 10), który dekretował całkowite zniszczenie hellenizmu, nawet w życiu cywilnym; przepisy te były gorliwie egzekwowane. Współczesne źródła (Jan Malalas, Teofanes, Jan z Efezu) mówią o surowych prześladowaniach, nawet ludzi na wysokich stanowiskach.,
być może najbardziej godne uwagi wydarzenie miało miejsce w 529 roku, kiedy Akademia platońska w Atenach została oddana pod kontrolę państwa z rozkazu Justyniana, skutecznie zdławiając tę szkołę hellenizmu. Pogaństwo było aktywnie tłumione. W samej Azji Mniejszej Jan z Efezu twierdził, że nawrócił 70 000 pogan (por. F. Nau, in Revue de l ' Orient chretien, ii., 1897, 482). Inne ludy również przyjęły chrześcijaństwo: Heruli (Prokopiusz, Bellum Gothicum, ii. 14; Evagrius, Hist. eccl., iv. 20), Hunowie mieszkający w pobliżu rzeki Don (Prokopiusz, iv. 4; Ewagriusz, iv., 23), Abasgi (Prokopiusz, iv. 3; Evagrius, iv. 22) i Tzani (Prokopiusz, Bellum Persicum, i. 15) W Kaukazie.
Kult Amona w Augili na Pustyni Libijskiej (Prokopiusz, De Aedificiis, vi. 2) został zniesiony; podobnie jak pozostałości kultu Izydy na wyspie Philae, w pierwszej katarakcie Nilu (Prokopiusz, Bellum Persicum, i. 19). Prezbiter Julian (DCB, iii. 482) i biskup Longinus (Jan z Efezu, hist. eccl., iv. 5 kW.,) prowadził misję wśród Nabatejczyków, a Justynian próbował wzmocnić chrześcijaństwo w Jemenie, wysyłając eklezjastykę Egiptu (Prokopiusz, Bellum Persicum, i. 20; Malalas, red. Barthold Georg Niebuhr, Bonn, 1831, S. 433 sqq.).
również Żydzi musieli cierpieć, gdyż nie tylko władze ograniczały ich prawa obywatelskie (Cod. 12) i zagrozić ich przywilejom religijnym (Prokopiusz, Historia Arcana, 28); ale cesarz ingerował w wewnętrzne sprawy synagogi (Nov., cxlvi., Luty, 8, 553) i zakazał, na przykład, używania języka hebrajskiego w Boskim uwielbieniu. Rekruci byli zagrożeni karą cielesną, wygnaniem i utratą mienia. Żydzi w Borium, niedaleko Syrtis Major, którzy oparli się Belisariusowi w jego kampanii Wandalskiej, musieli przyjąć chrześcijaństwo ,a ich Synagoga stała się kościołem (Prokopiusz, De Aedificiis, vi. 2).
cesarz miał wiele problemów z Samarytanami, uważając ich za opornych na chrześcijaństwo i wielokrotnie w insurekcji., Sprzeciwiał się im rygorystycznymi edyktami, ale nie mógł zapobiec wrogości wobec chrześcijan w Samarii pod koniec jego panowania. Konsekwencja polityki Justyniana sprawiła, że Manichejczycy również doznali dotkliwych prześladowań, doświadczając zarówno wygnania, jak i groźby kary śmierci (Cod., I., v. 12). W Konstantynopolu, przy jednej okazji, nie kilku manichejczyków, po surowej Inkwizycji, zostało straconych w obecności cesarza: jedni przez spalenie, inni przez utonięcie (F. Nau, in Revue de l ' Orient, ii., 1897, s. 481).,
Polityka Religijna
podobnie jak w przypadku jego świeckiej administracji, despotyzm pojawił się również w Polityce kościelnej cesarza. Regulował wszystko, zarówno w religii, jak i w prawie.
na samym początku swego panowania uznał za właściwe głoszenie przez prawo wiary Kościoła w Trójcę i wcielenie oraz grożenie wszystkim heretykom odpowiednimi karami (Cod., I., I., 5); mając na uwadze, że następnie oświadczył, iż zamierzał pozbawić wszystkich naruszających prawosławia możliwości popełnienia takiego przestępstwa na mocy prawa (MPG, lxxxvi. 1, s. 993). Uczynił on Nicaeno-Konstantynopolitańskie wyznanie wiary jedynym symbolem Kościoła (Cod., I., i. 7), a także nadał moc prawną kanonom czterech soborów ekumenicznych (Novellae, cxxxi.). Biskupi obecni na drugim Soborze konstantynopolitańskim w 553 roku uznali, że w Kościele nie można nic zrobić wbrew woli i rozkazom cesarza (Mansi, Concilia, viii., 970B); natomiast po jego stronie cesarz, w przypadku Patriarchy Antimusa, wzmocnił zakaz kościoła proskrypcją doczesną (Novellae, xlii). Justynian bronił czystości kościoła, tłumiąc heretyków. Nie zaniedbał możliwości zabezpieczenia praw Kościoła i duchowieństwa, ochrony i rozszerzenia monastycyzmu.
chociaż despotyczny charakter jego działań jest sprzeczny ze współczesną wrażliwością, był on rzeczywiście „ojcem opieki” kościoła., Zarówno Kodeks, jak i nowela zawierają wiele postanowień dotyczących darowizn, Fundacji i zarządzania majątkiem kościelnym; wyboru i praw biskupów, kapłanów i Opatów; życia zakonnego, obowiązków mieszkaniowych duchowieństwa, prowadzenia nabożeństw, jurysdykcji episkopalnej itp. Justynian odbudował również Kościół Hagia Sophia, który został zniszczony podczas zamieszek Nika. Nowa Hagia Sophia, z licznymi kaplicami i kapliczkami, pozłacaną ośmioboczną kopułą i mozaikami, stała się centrum i najbardziej widocznym zabytkiem ortodoksji Wschodniej w Konstantynopolu.,
stosunki religijne z Rzymem
od połowy V wieku coraz bardziej żmudne zadania stawiały cesarzom Wschodu w sprawach kościelnych. Po pierwsze, radykałowie ze wszystkich stron czuli się nieustannie odpychani przez credo przyjęte przez Sobór Chalcedoński, aby bronić biblijnej doktryny o naturze Chrystusa i wypełnić lukę między partiami dogmatycznymi. List papieża Leona i do Flawiana z Konstantynopola był powszechnie uważany na Wschodzie za dzieło szatana; tak, że nikt nie dbał o to, aby usłyszeć o Kościele Rzymskim., Cesarze prowadzili jednak politykę zachowania jedności między Konstantynopolem a Rzymem; i było to możliwe tylko wtedy, gdy nie zboczyli z linii wyznaczonej w Chalcedonie. Ponadto frakcje na Wschodzie, które stały się wzburzone i niezadowolone z powodu chalcedonu, wymagały powstrzymania i pacyfikacji. Problem ten okazał się tym trudniejszy, że na Wschodzie grupy opozycyjne przewyższały zwolenników chalcedonu zarówno pod względem siły liczbowej, jak i zdolności intelektualnych., Narastało napięcie wynikające z niezgodności obu celów: ktokolwiek wybrał Rzym i zachód, musi wyrzec się Wschodu i vice versa.
Justynian wkroczył na arenę Państwa Kościelnego krótko po akcesji swojego wuja w 518 roku i położył kres Monofizycie schizma panująca między Rzymem a Bizancjum od 483 roku. Uznanie stolicy rzymskiej za najwyższą władzę kościelną (por. Novellae, cxxxi.,) pozostał kamieniem węgielnym jego zachodniej polityki. Mimo to Justynian czuł się całkowicie wolny, aby zająć despotyczne stanowisko wobec papieży, takich jak Silverius i Wigiliusz. Chociaż dogmatyczne skrzydło Kościoła nie mogło nigdy przyjąć żadnego kompromisu, jego szczere wysiłki na rzecz pojednania zyskały mu aprobatę głównego organu kościoła. Dowodem na to była jego postawa w sporze Teopaschitów. Na początku był zdania, że pytanie to obraca się w kłębek słów., Stopniowo jednak Justynian zrozumiał, że omawiana formuła nie tylko wydawała się ortodoksyjna, ale może również służyć jako środek pojednawczy wobec Monofizytów i bezskutecznie próbował tego dokonać na konferencji religijnej ze zwolennikami Sewera z Antiochii w 533 roku.
W edykcie religijnym z 15 marca 533 R. (Cod., L, i. 6) i pogratulował sobie, że papież Jan II przyznał ortodoksję wyznania cesarskiego (Cod., I., i. 8)., Poważną pomyłkę, jaką popełnił na początku, dokonując surowych prześladowań monofizyckich biskupów i mnichów, a tym samym dręcząc ludność rozległych regionów i prowincji, naprawił ostatecznie. Jego stałym celem było teraz zdobycie Monofizytów, jednak nie poddanie się wierze Chalcedońskiej. Dla wielu Na dworze nie posunął się wystarczająco daleko: Teodora szczególnie ucieszyłby się widząc faworyzowanych Monofizytów bez zastrzeżeń. Justynian poczuł się jednak powściągliwy z powodu komplikacji, jakie miały nastąpić z Zachodem., Jednak w Potępieniu trzech rozdziałów Justynian próbował zadowolić zarówno Wschód, jak i zachód, ale nie udało się zadowolić żadnego z nich. Chociaż papież zgodził się na potępienie, Zachód uważał, że cesarz działał wbrew dekretom Chalcedońskim. Chociaż wielu delegatów pojawiło się na wschodzie, służąc Justynianowi, wielu, zwłaszcza Monofizyci, pozostało niezadowolonych; tym bardziej gorzko dla niego, ponieważ w ostatnich latach życia interesował się jeszcze większym zainteresowaniem sprawami teologicznymi.
uwagi
- zob. Michael Maas (wyd.,W 2005 roku został wybrany do Izby Reprezentantów, a w 2005 roku do Izby Reprezentantów.
- Justynian publicznie ogłosił to 13 listopada 535 roku.
- William George DeBurgh, 1953, The Legacy of the Ancient World (New York: Penguin Books, 1953), P. 421
- Bury, J. B. History of the Later Roman Empire, a Supplement Containing the Emperors from Basil II to Isaac Komnenos (A. D. 976-1057), And Other Essays on Byzantine History. Chicago: Ares Publishers, 1974. ISBN 0890050287
- Edwards, I. E. S. (ed.).,
14. 1970-2005: New York: Cambridge University Press, 1970-2005. ISBN 0521325919
- Evans, James Allan S. cesarz Justynian I Cesarstwo Bizantyńskie.
ISBN 0313325820
- Maas, Michael (ed.). Cambridge Companion To The Age of Justinian. [2009-12-05 19: 55] ISBN 0521520711
- Rubin, Berthold. Das Zeitalter Iustinians. Berlin, W. De Gruyter, 1960-1995., ISBN 3110034115
- artykuł zawiera tekst z Encyklopedii religii Schaffa-Herzoga.
wszystkie linki pobrano 15 czerwca 2018.
- Brownworth, Lars. 12 bizantyjskich Władców: Historia Cesarstwa Bizantyńskiego.,
- Online Encyclopedia of Roman Emperors
| poprzedzone przez: Justin i |
cesarz bizantyjski 527-565 z Justinem i (527) |
następca: Justin II |
kredyty
autorzy i redaktorzy encyklopedii nowego świata przepisali i uzupełnili artykuł Wikipedii zgodnie ze standardami nowej encyklopedii świata., Ten artykuł jest zgodny z warunkami licencji Creative Commons CC-by-sa 3.0 (CC-by-sa), które mogą być używane i rozpowszechniane z odpowiednim przypisaniem. Zgodnie z warunkami tej licencji należy się uznanie, które może odnosić się zarówno do autorów nowej encyklopedii świata, jak i bezinteresownych wolontariuszy Wikimedia Foundation. Aby zacytować ten artykuł, Kliknij tutaj, aby wyświetlić listę akceptowalnych formatów cytowania.,Historia wcześniejszych prac wikipedystów jest dostępna dla badaczy tutaj:
- Historia Justyniana I
historia tego artykułu, ponieważ został on zaimportowany do nowej encyklopedii świata:
- Historia „Justyniana I”
Uwaga: niektóre ograniczenia mogą mieć zastosowanie do korzystania z poszczególnych obrazów, które są oddzielnie licencjonowane.
© 2021 Tombouctou
Theme by Anders Noren — Up ↑
Dodaj komentarz