Juliusz Cezar' s Forgotten Assassin

15 marca 44 r.p. n. e. grupa senatorów rzymskich zamordowała Juliusza Cezara, gdy siedział na podium na posiedzeniu Senatu. Dyktator wykrwawił się na śmierć od 23 ran kłutych na oczach reszty domu. Było trochę po południu w idy marca, jak Rzymianie nazywali środek dnia miesiąca. Widzowie jeszcze o tym nie wiedzieli, ale byli świadkami ostatnich godzin Republiki Rzymskiej. Ale kto był winny?,

jak wiedzą czytelnicy Williama Shakespeare ' a, umierający Cezar zwrócił się do jednego z zamachowców i potępił go ostatnim tchem. Był to przyjaciel Cezara, marek Juniusz Brutus.

„Et tu, Brute?”- „Ty też, Brutus?”tak powiedział Szekspir Cezar w tragedii Juliusza Cezara. Tylko, że Cezar nigdy nie wypowiedział tych słów. A Brutus nie był ani jego najbliższym przyjacielem, ani największym zdrajcą, ani na dłuższą metę.

najgorszym zdrajcą był inny człowiek: Decimus Junius Brutus Albinus. Decimus był dalekim kuzynem Marka Brutusa., Ponieważ Szekspir zostawia go z dala od historii, Decimus jest zapomnianym zabójcą. W rzeczywistości był niezbędny.

Szekspir stawia dwóch mężczyzn na czele spisku mającego na celu zabicie Cezara, Brutusa i Gajusza Kasjusza Longinusa (słynnego „szczupłego i głodnego spojrzenia”). Szekspir wspomina Deciusa, ale błędnie pisze jego imię jako Decjusz i bagatelizuje jego rolę. Jednak często pomijane starożytne źródła podają, że Decimus był przywódcą spisku.

Decimus był bliżej Cezara niż Brutus czy Kasjusz. W rzeczywistości sprzeciwiali się Cezarowi podczas jego krwawego dojścia do władzy w wojnie domowej. Dopiero gdy zaczął wygrywać wojnę, udało mu się to. Cezar ułaskawił Brutusa i Kasjusza i nagrodził ich urzędem politycznym, ale nie ufał im. Decimus był inny. Zawsze walczył dla Cezara, nigdy przeciwko niemu, więc zajmował miejsce w wewnętrznym kręgu Cezara.,

Decimus należał do rzymskiej szlachty, wąskiej elity, która rządziła zarówno Rzymem, jak i Imperium liczącym dziesiątki milionów ludzi. Jego dziadek rozciągnął panowanie Rzymu na Atlantyk, w Hiszpanii. Ale ojciec Decimusa miał przeciętną karierę, a matka parała się rewolucją. Wtedy pojawił się Cezar i zaoferował Decimusowi szansę przywrócenia nazwy jego domu.

Decimus był żołnierzem w sercu, wykształconym, ale szorstkim i ambitnym, jak pokazuje jego zachowana korespondencja. „Moi żołnierze doświadczyli mojej hojności i mojej odwagi” – napisał Decimus., „Prowadziłem wojnę z najbardziej wojowniczymi narodami, zdobyłem wiele twierdz i zniszczyłem wiele miejsc.”Zrobił to wszystko, pisał, aby zaimponować swoim ludziom, służyć społeczeństwu i rozwijać swoją reputację.

Decimus rozgrzał się przed Cezarem, wielkim dowódcą i bohaterem wojennym. W połowie lat dwudziestych Decimus dołączył do sił Cezara, które walczyły o przyłączenie Galii (mniej więcej Francji i Belgii) do Cesarstwa Rzymskiego. Decimus wygrał ważną bitwę morską u wybrzeży Bretanii i służył wraz z Cezarem w oblężeniu Alezji (w dzisiejszej Burgundii), które przypieczętowało zwycięstwo Rzymu w Galii.,

później jego wrogowie w Senacie Rzymskim próbowali pozbawić Cezara władzy, ale on walczył. To była wojna domowa i Decimus wybrał Cezara. Po raz kolejny Decimus odniósł zwycięstwo na morzu, tym razem na śródziemnomorskim wybrzeżu Galii. Wdzięczny Cezar o imieniu Decimus pełniący obowiązki gubernatora Galii, podczas gdy Cezar wyruszył, aby rzucić wyzwanie wrogom gdzie indziej., Po ponad czterech latach ciężkich walk Cezar powrócił do Rzymu triumfując w 45 p. n. e., z Decimusem u boku. Dlaczego Decimus wzniósł sztylet przeciwko Cezarowi dopiero dziewięć miesięcy później?

Wielu Rzymian obawiało się władzy, którą zgromadził Cezar. W teorii Rzym był republiką konstytucyjną. W praktyce Rzym przez dziesięciolecia zmagał się z dyktaturą wojskową. Cezar był pierwszym dożywotnim dyktatorem Rzymu-królem bez imienia. Wziął nawet królową za swoją kochankę, Kleopatrę z Egiptu. W marcu 44 p. n. e.zamieszkała w willi Cezara na obrzeżach Rzymu., Jej młody syn był, jak twierdziła, nieślubnym dzieckiem Cezara. To wszystko było zbyt wiele dla rzymskich tradycjonalistów.

ale ambicja, a nie Zasady polityczne, zwróciły Decimusa przeciwko Cezarowi. Listy decimusa sugerują człowieka, któremu bardziej zależy na honorze niż na wolności. Chciał wyróżnić triumf lub formalną Paradę Zwycięstwa w Rzymie, ale Cezar temu zaprzeczył, chociaż przyznał przywilej pomniejszym generałom. Bez wątpienia dyktator lubił powoli oddawać swoje łaski, aby utrzymać swoich ludzi na palcach. Wynagrodził Decimusa w inny sposób, ale drobny nadal był mądry.,

wtedy narodził się młody wnuk Cezara, Gajusz Oktawiusz, tylko nastolatek i żaden żołnierz, ale utalentowany i przebiegły polityk. Decimusowi nie spodobało się patrzenie, jak Oktawiusz zastępuje go Cezarem. Innym możliwym wpływem na Decimusa była jego żona, która pochodziła z rodziny, która była przeciwna Cezarowi.

zimą 44 p. n. e.Kasjusz zapoczątkował spisek mający na celu zabicie Cezara. Podobnie jak Decimus i Brutus, Kasjusz należał do szlachty. Był zawodowym żołnierzem, jak Decimus, ale także intelektualistą jak Brutus. Człowiek czynu, Kasjusz zainspirował Brutusa do ruchu., Brutus nie był żołnierzem, ale był filozofem i mówcą i bardzo podziwiany w Rzymie. Decimus przyłączył się do spisku, podobnie jak ponad 60 wybitnych Rzymian.

jako były mistrz zasadzki, Kasjusz mógł wymyślić plan zaskoczenia Cezara w Senacie. Decimus jednak sprawił, że koła się obracały. Ze wszystkich spiskowców tylko on miał zaufanie Cezara., Cezar miał nawet Decimusa u boku na przyjęciu w noc przed zabójstwem. Rankiem Ides Cezar nagle postanowił nie iść na posiedzenie Senatu, prawdopodobnie z powodu plotek o spisku.

to nie do końca prawda, że wróżbita ostrzegła Cezara, aby „Strzeż się Idy marcowe!”jak mówi Szekspir. W rzeczywistości wróżbita ostrzegł Cezara miesiąc wcześniej, by przestrzegał 30-dniowego okresu kończącego się w idy marcowe, czyli od 15 lutego do 15 marca. Ale Idy w końcu nadeszły.,

kiedy dowiedzieli się o pozostaniu Cezara w domu, spiskowcy wysłali Decimusa do domu Cezara, aby namówił go do udziału w posiedzeniu Senatu. Decimus wykonał swoją pracę. Zmienił zdanie dyktatora i Cezar udał się na spotkanie— gdzie został następnie zamordowany.

Wideo: Juliusz Cezar: Rzymski przywódca Juliusz Cezar został zadźgany 23 razy przez tłum buntowniczych senatorów w 44 pne. czy mógł on przetrwać wystarczająco długo, aby wypowiedzieć swoje słynne ostatnie słowa?

potem Decimus zapewnił ochronę zabójcom., Był właścicielem trupy gladiatorów, która służyła jako prywatna policja. Eskortowali zamachowców do bezpiecznego wzgórza Kapitolińskiego i strzegli obwodu podczas napiętych dni, które po nich nastąpiły.

początkowo Rzymianie popierali zamachowców jako obrońców wolności konstytucyjnej, ale zmienili zdanie, gdy zobaczyli siłę zwolenników Cezara. Decimus spotkał się ze szczególną krytyką, ponieważ jego bliskość do Cezara sprawiła, że jego zdrada wydawała się jeszcze gorsza.

Decimus wkrótce opuścił Rzym, aby poprowadzić armię w północnych Włoszech i bronić tego, co uważał za przyczynę Republiki., Mimo że zaczął być silny, został pokonany przez Oktawiusza. Nazwany jako Dziedzic Cezara i adoptowany syn w testamencie Cezara, Oktawiusz najpierw sprzymierzył się z Decimusem, a następnie zwrócił się przeciwko niemu. Półtora roku po idzie marcowej Decimus został opuszczony przez swoich żołnierzy, pojmany przez wrogów i stracony. Rok później Brutus i Kasjusz przegrali bitwę i popełnili samobójstwo. Oktawiusz natomiast kontynuował swój krwawy wzrost do władzy i ostatecznie został pierwszym cesarzem Rzymu. Ostatecznie przybrał imię Augustus.,

skoro Decimus był tak ważny w zabójstwie Cezara, dlaczego nie jest lepiej znany? Po części dlatego, że Brutus zmonopolizował korzystny rozgłos. Jego przyjaciele i rodzina wyszlifowali jego wizerunek w publikacjach po jego śmierci. Później Rzymianie spojrzeli na Brutusa z podziwem i położyli podwaliny pod mowę pochwalną Szekspira o Brutusie jako ” najszlachetniejszym Rzymianinem ze wszystkich.”

nie taki Decimus. W przeciwieństwie do Brutusa, Decimus nie był słownikiem, ani nie miał wielbicieli z literackim talentem, którzy opowiadali jego historię. Jednak jego rola pojawia się w niektórych mniej znanych starożytnych relacjach., Choć Szekspir niewiele z nich korzystał, przetrwały one do dziś. I tak zapis pozwala nam odzyskać opowieść o zapomnianym zabójcy Cezara.

Barry Strauss wykłada historię na Cornell University. Jest autorem najsłynniejszego zamachu na Cezara w historii.