muzyka Średniowiecznaedytuj
choć życie muzyczne było niewątpliwie bogate we wczesnym średniowieczu, o czym świadczą artystyczne przedstawienia instrumentów, pisma o muzyce i inne nagrania, jedynym repertuarem muzyki, który przetrwał przed 800 R.do dnia dzisiejszego, jest zwykła muzyka liturgiczna Kościoła rzymskokatolickiego, z której największa część nazywana jest gregoriańską. śpiewaj., Papież Grzegorz i, który nadał muzycznemu repertuarowi swoją nazwę i być może sam był kompozytorem, jest zwykle uważany za pomysłodawcę muzycznej części liturgii w jej obecnej formie, choć źródła podają szczegóły dotyczące jego wkładu pochodzą z ponad stu lat po jego śmierci. Wielu uczonych uważa, że jego reputacja została wyolbrzymiona przez legendę. Większość repertuaru pieśni została skomponowana anonimowo w wiekach między czasów Grzegorza i Karola Wielkiego.
w IX wieku miało miejsce kilka ważnych wydarzeń., Po pierwsze, Kościół starał się zjednoczyć wiele tradycji śpiewu i stłumić wiele z nich na rzecz liturgii gregoriańskiej. Po drugie, Najwcześniejsza muzyka polifoniczna była śpiewana, forma śpiewu równoległego znana jako organum. Po trzecie, o największym znaczeniu dla historii muzyki, notacja została wynaleziona na nowo po upływie około pięćset lat, choć minęło kilka stuleci, zanim system notacji wysokości i rytmu ewoluował z precyzją i elastycznością, którą współcześni muzycy przyjmują za pewnik.,
w okresie po 1100 R. rozkwitło kilka szkół polifonii: ,ol z organum, którego muzyka często charakteryzowała się szybko poruszającą się częścią na jednej trwałej linii; szkoła polifonii Notre Dame, w której skład wchodzili Kompozytorzy Léonin i Pérotin, i która wyprodukowała pierwszą muzykę na ponad dwie części około 1200; muzyczny tygiel Santiago de Compostela w Galicji, miejsce pielgrzymek i miejsce, w którym muzycy z wielu tradycji spotykali się w późnym średniowieczu, których muzyka przetrwała w Kodeksie Calixtinus; i Szkoła angielska, której muzyka przetrwała w fragmentach Worcester i starej sali rękopis., Obok tych szkół muzyki sakralnej rozwinęła się żywa tradycja świeckiej pieśni, czego przykładem jest muzyka trubadurów, trouvères i Minnesängera. Większość późniejszej muzyki świeckiej wczesnego renesansu wyewoluowała z form, idei i estetyki muzycznej trubadurów, dworskich poetów i wędrownych muzyków, których kultura została w dużej mierze wytępiona podczas krucjaty Albigeńskiej na początku XIII wieku.
formy muzyki sakralnej, które rozwinęły się pod koniec XIII wieku, obejmowały motet, conductus, discant i clausulae., Jednym z niezwykłych osiągnięć była Geisslerlieder, muzyka wędrownych kapel biczujących w dwóch okresach: w połowie XIII wieku (do czasu ich stłumienia przez Kościół); oraz w okresie czarnej śmierci i bezpośrednio po niej, około 1350 roku, kiedy ich działalność była ŻYWO rejestrowana i dobrze udokumentowana muzyką notowaną. Ich muzyka mieszała style pieśni ludowych z tekstami pokutnymi lub apokaliptycznymi., XIV wiek w historii muzyki europejskiej zdominowany jest przez styl ars nova, który konwencyjnie grupuje się w muzyce z epoką średniowiecza, mimo że miał wiele wspólnego z wczesnorenesansowymi ideałami i estetyką. Znaczna część zachowanej muzyki tamtych czasów jest świecka i ma tendencję do używania form: ballady, virelai, lai, rondeau, które odpowiadają formom poetyckim o tych samych nazwach. Większość utworów w tych formach jest na jeden do trzech głosów, prawdopodobnie z akompaniamentem instrumentalnym: znani kompozytorzy to m.in. Guillaume de Machaut i Francesco Landini.,
Giovanni Pierluigi da Palestrina
początek renesansu w muzyce nie jest tak wyraźnie zaznaczony, jak początek renesansu w innych sztukach, a w przeciwieństwie do innych nie rozpoczął się we Włoszech, ale w północnej Europie, a konkretnie na obszarze obejmującym obecnie centralną i północną Francję, Holandię i Belgię., Styl kompozytorów burgundzkich, jako pierwsze pokolenie Szkoły francusko-Flamandzkiej, był początkowo reakcją na nadmierną złożoność i manieryzm stylu późnego XIV wieku ars subtilior i zawierał jasną, śpiewną melodię i zrównoważoną polifonię we wszystkich głosach. Najbardziej znanymi kompozytorami szkoły burgundzkiej w połowie XV wieku są Guillaume Dufay, Gilles Binchois i Antoine Busnois.,
w połowie XV wieku kompozytorzy i śpiewacy z nizin i przyległych terenów zaczęli rozprzestrzeniać się w całej Europie, zwłaszcza we Włoszech, gdzie byli zatrudnieni przez Papieską kaplicę i arystokratycznych mecenasów sztuki (takich jak rodziny Medyceuszy, Este i Sforza). Nosili ze sobą swój styl: gładką polifonię, którą można było odpowiednio dostosować do użytku sakralnego lub świeckiego. Główne formy sakralnej kompozycji muzycznej w tym czasie były Msza, motet i laude; formy świeckie obejmowały chanson, frottola, a później madrigal.,
wynalazek druku miał ogromny wpływ na rozpowszechnianie stylów muzycznych, a wraz z ruchem muzyków francusko-flamandzkich przyczynił się do powstania pierwszego prawdziwie międzynarodowego stylu w muzyce europejskiej od czasu zjednoczenia chorału gregoriańskiego pod wodzą Karola Wielkiego., Do kompozytorów średniego pokolenia Szkoły francusko-Flamandzkiej należeli Johannes Ockeghem, który pisał muzykę w skomplikowanym kontrapuntalnie stylu, o zróżnicowanej fakturze i wyszukanym użyciu urządzeń kanonicznych; Jacob Obrecht, jeden z najsłynniejszych kompozytorów mas w ostatnich dekadach XV wieku; i Josquin des Prez, prawdopodobnie najsłynniejszy kompozytor w Europie przed Palestriną, który w XVI wieku był znany jako jeden z największych artystów w jakiejkolwiek formie., Muzyka w pokoleniu po Josquinie eksplorowała rosnącą złożoność kontrapunktu; prawdopodobnie najbardziej ekstremalną ekspresją jest muzyka Nicolasa Gomberta, którego kontrapunkty wpłynęły na wczesną muzykę instrumentalną, taką jak canzona i ricercar, ostatecznie kulminując w barokowych formach fugalnych.,n do załamania, a kilka bardzo zróżnicowanych nurtów stylistycznych stało się oczywiste: tendencja do prostoty w muzyce sakralnej, kierowana przez Sobór Trydencki kontrreformacji, czego przykładem jest muzyka Giovanniego Pierluigiego da Palestriny; tendencja do złożoności i chromatyzmu w madrygale, która osiągnęła swój skrajny wyraz w awangardowym stylu Ferraryjskiej Szkoły Luzzaschi i Madrygalisty Carlo Gesualdo z późnego wieku; oraz wspaniała, dźwięczna muzyka szkoły weneckiej, która wykorzystywała architekturę Bazyliki San Marco Di Venezia do tworzenia muzyki sakralnej.kontrasty antyfonalne., Muzyka szkoły weneckiej obejmowała rozwój orkiestracji, zdobionych partii instrumentalnych i basów continuo, z których wszystkie miały miejsce w ciągu kilku dziesięcioleci około 1600 roku. Do znanych kompozytorów weneckich należeli Gabrieli, Andrea i Giovanni, a także Claudio Monteverdi, jeden z najważniejszych innowatorów pod koniec epoki.
większość części Europy miała aktywne i dobrze zróżnicowane tradycje muzyczne pod koniec wieku., W Anglii Kompozytorzy tacy jak Thomas Tallis i William Byrd pisali muzykę sakralną w stylu podobnym do tego napisanego na kontynencie, podczas gdy aktywna grupa rodzimych madrygalistów dostosowała formę włoską do angielskich gustów: znani kompozytorzy to Thomas Morley, John Wilbye i Thomas Weelkes. Hiszpania rozwinęła własne style instrumentalne i wokalne, z Tomásem Luisem de Victoria piszącym wyrafinowaną muzykę podobną do Palestriny, a wielu innych kompozytorów piszących dla nowej gitary., Niemcy uprawiali polifoniczne formy zbudowane na Chorałach protestanckich, które zastąpiły Rzymskokatolicki chorał gregoriański jako podstawę muzyki sakralnej, i importowali styl szkoły weneckiej (której wygląd określał początek epoki baroku). Ponadto niemieccy Kompozytorzy pisali ogromne ilości Muzyki Organowej, tworząc podstawy późnego barokowego stylu organowego, którego kulminacją było dzieło J. S. Bacha., Francja rozwinęła unikalny styl dykcji muzycznej znany jako musique mesurée, używany w świeckich śpiewach, z kompozytorami takimi jak Guillaume Costeley i Claude Le Jeune wybitnymi w ruchu.
jeden z najbardziej rewolucyjnych ruchów epoki miał miejsce we Florencji w latach 1570 i 1580, z dziełem Cameraty Florenckiej, która jak na ironię miała reakcyjne intencje: niezadowoleni z tego, co postrzegali jako współczesne deprawacje muzyczne, ich celem było przywrócenie muzyki starożytnych Greków. Głównymi wśród nich byli Vincenzo Galilei, ojciec astronoma, i Giulio Caccini., Owocem ich pracy był deklamacyjny melodyjny styl śpiewu znany jako monody i odpowiadająca mu inscenizowana forma dramatyczna: forma znana dziś jako opera. Pierwsze opery, napisane około 1600 roku, określają również koniec renesansu i początek epoki baroku.
Muzyka sprzed 1600 roku była raczej modalna niż tonalna. Kilka opracowań teoretycznych pod koniec XVI wieku, takich jak pisma o skalach na tryby autorstwa Gioseffo Zarlino i Franchinusa Gaffuriusa, doprowadziło bezpośrednio do rozwoju powszechnej praktyki tonalności., Gale durowe i molowe zaczęły dominować nad starymi trybami kościelnymi, cecha, która z początku była najbardziej widoczna w punktach kadencyjnych kompozycji, ale stopniowo stawała się wszechobecna. Muzyka po 1600 roku, począwszy od muzyki tonalnej epoki baroku, jest często określana jako należąca do okresu powszechnej praktyki.
muzyka Barokowaedytuj
Toccata i Fuga
Epoka baroku miała miejsce w latach 1600-1750, gdy barokowy styl artystyczny rozkwitł w całej Europie i w tym czasie Muzyka rozszerzyła się w swoim zakresie i złożoności. Muzyka barokowa zaczęła się, gdy powstawały pierwsze opery (dramatyczna solowa muzyka wokalna z towarzyszeniem orkiestry). W epoce baroku ważna pozostała polifoniczna muzyka kontrapunktowa, w której używano wielu, równoczesnych, niezależnych linii melodycznych (kontrapunkt był ważny w muzyce wokalnej średniowiecza)., Niemieccy, włoscy, francuscy, holenderscy, polscy, hiszpańscy, portugalscy i angielscy Kompozytorzy barokowi pisali na małe zespoły smyczkowe, dęte blaszane i Dęte Drewniane, a także na chóry i instrumenty klawiszowe, takie jak organy piszczałkowe, klawesyn i klawesyn. W tym okresie zdefiniowano kilka głównych form muzycznych, które przetrwały w późniejszych okresach, kiedy zostały rozszerzone i ewoluowały dalej, w tym fuga, wynalazek, sonata i koncert. Późnobarokowy styl był złożony polifonicznie i bogato zdobiony., Do ważnych kompozytorów epoki baroku należą: Johann Sebastian Bach, Arcangelo Corelli, François Couperin, Girolamo Frescobaldi, George Frideric Handel, Jean-Baptiste Lully, Claudio Monteverdi, Georg Philipp Telemann i Antonio Vivaldi.
Muzyka klasyczna eraEdit
Muzyka klasyczna charakteryzuje się homofoniczną fakturą lub oczywistą melodią z akompaniamentem. Te nowe melodie były prawie podobne do głosu i śpiewalne, pozwalając kompozytorom zastąpić śpiewaków jako Centrum Muzyki., Muzyka instrumentalna szybko zastąpiła więc operę i inne formy śpiewane( np. oratorium) jako ulubienicę muzycznej publiczności i uosobienie Wielkiej kompozycji. Jednak opera nie zanikła: w okresie klasycznym kilku kompozytorów zaczęło produkować Opery dla publiczności w swoich językach ojczystych (poprzednie opery były zazwyczaj w języku włoskim).
kompozycje Wolfganga Amadeusa Mozarta charakteryzowały muzykę epoki klasycznej.,
wraz ze stopniowym przesuwaniem głosu na rzecz mocniejszych, wyraźniejszych melodii, kontrapunkt zwykle stał się ozdobnym rozkwitem, często używanym pod koniec utworu lub do jednej części. Zamiast tego proste wzory, takie jak arpeggia i, w muzyce fortepianowej, Alberti bass (akompaniament z powtarzanym wzorem zwykle w lewej ręce), były używane do ożywienia ruchu utworu bez tworzenia dodatkowego mylącego głosu., Obecnie popularna muzyka instrumentalna była zdominowana przez kilka dobrze zdefiniowanych form: Sonatę, symfonię i koncert, choć żadna z nich nie była w tym czasie ściśle zdefiniowana lub nauczana, tak jak obecnie w teorii muzyki. Wszystkie trzy wywodzą się z formy sonatowej, która jest zarówno formą nakładającą się całego utworu, jak i strukturą jednej części. Forma sonatowa Dojrzała w epoce klasycznej, aby stać się podstawową formą kompozycji instrumentalnych przez cały XIX wiek.,
wczesny okres klasycyzmu zapoczątkowała Szkoła Mannheimska, do której należeli tacy kompozytorzy jak Johann Stamitz, Franz Xaver Richter, Carl Stamitz i Christian Cannabich. Wywarła ona głęboki wpływ na Josepha Haydna, a przez niego na całą późniejszą muzykę Europejską. Wolfgang Amadeus Mozart był centralną postacią okresu klasycznego, a jego fenomenalna i różnorodna twórczość we wszystkich gatunkach określa nasze postrzeganie tego okresu., Ludwig van Beethoven i Franz Schubert byli kompozytorami przejściowymi, prowadzącymi do okresu romantyzmu, z ich ekspansją istniejących gatunków, form, a nawet funkcji muzyki.
muzyka Romantycznaedytuj
tytułowa postać z XIX-wiecznego wykonania Opery Zygfryda Wagnera
w okresie romantyzmu muzyka stała się bardziej ekspresyjna i emocjonalna, rozszerzając się na literaturę, sztukę i filozofię., Znani kompozytorzy wczesnoromantyczni to Schumann, Chopin, Mendelssohn, Bellini, Donizetti i Berlioz. Pod koniec XIX wieku nastąpił gwałtowny wzrost wielkości orkiestry i roli koncertów w ramach społeczeństwa miejskiego. Znani kompozytorzy z drugiej połowy wieku to Johann Strauss II, Brahms, Liszt, Czajkowski, Verdi i Wagner. W latach 1890-1910 trzecia fala kompozytorów, w tym Griega, Dvořáka, Mahlera, Richarda Straussa, Pucciniego i Sibeliusa, opierała się na twórczości kompozytorów średnioromantycznych, tworząc jeszcze bardziej złożone, często znacznie dłuższe utwory muzyczne., Wybitnym znakiem muzyki końca XIX wieku jest jej nacjonalistyczny zapał, o czym świadczą takie postacie jak Dvořák, Sibelius i Grieg. Inne znane postacie późnego wieku To Saint-Saëns, Fauré, Rachmaninow, Franck, Debussy i Rimsky-Korsakov.
muzyka XX i XXI wiekEdytuj
po 1920 roku radio zmieniło nawyki słuchania
Muzyka wszelkiego rodzaju również stawała się coraz bardziej przenośna., XX wieku nastąpiła rewolucja w słuchaniu muzyki, ponieważ radio zyskało popularność na całym świecie, a nowe media i technologie zostały opracowane w celu nagrywania, przechwytywania, reprodukowania i dystrybucji muzyki. Występy muzyczne stawały się coraz bardziej wizualne wraz z nadawaniem i nagrywaniem spektakli.
Muzyka XX wieku przyniosła nową wolność i szerokie eksperymenty z nowymi stylami i formami muzycznymi, które zakwestionowały przyjęte zasady muzyki wcześniejszych epok., Wynalezienie wzmacniacza muzycznego i instrumentów elektronicznych, zwłaszcza syntezatora, w połowie XX wieku zrewolucjonizowało muzykę klasyczną i popularną oraz przyspieszyło rozwój nowych form muzyki.
jeśli chodzi o muzykę klasyczną, to dwie podstawowe szkoły wyznaczały bieg stulecia: Arnolda Schoenberga i Igora Strawińskiego.
Dodaj komentarz