zastąpił swojego ojca, Filipa III hiszpańskiego, w 1621 roku, a przez pierwsze 22 lata jego panowania, valido Filipa, czyli główny minister, był Conde-Duque De Olivares, który wziął rozprzestrzenianie się wojny trzydziestoletniej jako okazję nie tylko do wznowienia działań wojennych przeciwko Holendrom pod koniec dwunastoletniego rozejmu z 1609 roku (1621), ale także do ambitnej próby przywrócenia hiszpańskiego hegemonia w Europie, w ścisłym sojuszu z cesarską gałęzią dynastii Habsburgów., Wojska hiszpańskie odniosły kilka znaczących zwycięstw—na przykład zdobycie Bredy przez Holendrów (1626) i klęska Szwedów i Weimarów pod Nördlingen (1634)—ale Francja wypowiedziała otwartą wojnę w 1635 roku, a wczesne sukcesy Hiszpanii zostały zrównoważone, od 1640 roku, przez separatystyczne bunty Katalonii i Portugalii (Portugalia uzyskała niepodległość w 1640 roku pod wodzą Jana IV z Bragança).
Filip zdymisjonował Olivaresa w 1643 roku i zastąpił go Don Luis Méndez de Haro, który pozostał na stanowisku aż do jego śmierci w 1661 roku., Później król nie miał valido, ale często polegał na radach zakonnicy i mistyczki, Maríi de Ágreda, która korespondowała z nim zarówno w sprawach duchowych, jak i państwowych. Pod koniec jego panowania Hiszpania, osłabiona przez odwroty militarne i trudności gospodarcze i społeczne, stała się potęgą drugiej klasy.
pierwszą żoną Filipa była Elżbieta (hiszp. Isabel), córka Henryka IV francuskiego; po jej śmierci w 1644 poślubił Marię Annę (Marianę), córkę Świętego cesarza rzymskiego Ferdynanda III., Poeta i mecenas sztuki, Filip był przyjacielem i mecenasem malarza Velázqueza, którego wiele dzieł przedstawia Filipa i członków jego dworu.
Dodaj komentarz