Egzystencjalizm

pojęcie absurdu zawiera ideę, że nie ma znaczenie w świecie ponad to, jakie znaczenie mu nadajemy. Ta bezsensowność obejmuje również amoralność lub” niesprawiedliwość ” świata. Można to podkreślić w sposób, w jaki sprzeciwia się on tradycyjnej perspektywie Religijnej Abrahamowej, która zakłada, że celem życia jest wypełnienie Bożych przykazań., To właśnie nadaje sens życiu ludzi. Żyć życiem absurdu oznacza odrzucenie życia, które odnajduje lub dąży do określonego sensu istnienia człowieka, ponieważ nie ma nic do odkrycia. Według Alberta Camusa świat czy człowiek nie jest sam w sobie absurdalny. Koncepcja wyłania się tylko poprzez zestawienie tych dwóch; życie staje się absurdalne z powodu niezgodności między istotami ludzkimi a światem, w którym zamieszkują. Pogląd ten stanowi jedną z dwóch interpretacji absurdu w literaturze egzystencjalistycznej., Drugi pogląd, opracowany po raz pierwszy przez Sørena Kierkegaarda, głosi, że absurd ogranicza się do działań i wyborów człowieka. Są one uważane za absurdalne, ponieważ wydobywają się z ludzkiej wolności, podważając ich fundamenty poza sobą.

absurd kontrastuje z twierdzeniem, że „złe rzeczy nie przytrafiają się dobrym ludziom”; dla świata, mówiąc metaforycznie, nie ma czegoś takiego jak dobra osoba lub zła osoba; to, co się wydarza, zdarza się i może równie dobrze przydarzyć się „dobrej” osobie, co „złej” osobie., Z powodu absurdu świata wszystko może się zdarzyć każdemu w dowolnym momencie, a tragiczne wydarzenie może doprowadzić kogoś do bezpośredniej konfrontacji z absurdem. Pojęcie absurdu pojawiło się w literaturze na przestrzeni dziejów. Wiele dzieł literackich Kierkegaarda, Samuela Becketta, Franza Kafki, Fiodora Dostojewskiego, Eugène 'a Ionesco, Miguela de Unamuno, Luigiego Pirandello, Sartre' a, Josepha Hellera i Camusa zawiera opisy ludzi, którzy spotykają się z absurdem świata.,

To z powodu niszczycielskiej świadomości bezsensowności Camus twierdził w micie o Syzyfie, że „istnieje tylko jeden naprawdę poważny problem filozoficzny, a jest nim samobójstwo”. Chociaż „recepty” przeciwko możliwym szkodliwym konsekwencjom tego rodzaju spotkań są różne, od religijnej „sceny” Kierkegaarda po nalegania Camusa na wytrwałość pomimo absurdu, troska o pomoc ludziom w unikaniu życia w sposób, który stawia ich w nieustannym niebezpieczeństwie zniszczenia wszystkiego, co znaczące, jest wspólna dla większości filozofów egzystencjalnych., Możliwość załamania się wszystkiego znaczącego stwarza zagrożenie quietyzmem, który jest z natury sprzeczny z filozofią egzystencjalistyczną. Mówi się, że możliwość samobójstwa czyni wszystkich ludzi egzystencjalistami. Ostateczny Bohater absurdu żyje bez sensu i staje przed samobójstwem, nie ulegając mu.

FacticityEdit

Faktowość jest zdefiniowana przez Sartre w byciu i nicości (1943) jako samo w sobie, które wyznacza dla ludzi modalności bycia i nie bycia. Można to łatwiej zrozumieć, rozważając faktowość w odniesieniu do doczesnego wymiaru naszej przeszłości: przeszłość jest tym, czym się jest, w tym sensie, że współtworzy się., Jednak stwierdzenie, że jest się tylko przeszłością, zignorowałoby znaczną część rzeczywistości (teraźniejszość i przyszłość), a stwierdzenie, że przeszłość jest tylko tym, czym się było, całkowicie oddzieliłoby ją od siebie teraz. Zaprzeczenie własnej konkretnej przeszłości stanowi nieautentyczny styl życia, a także odnosi się do innych rodzajów faktyczności (posiadania ciała ludzkiego—np. takiego, które nie pozwala człowiekowi biegać szybciej niż prędkość dźwięku—tożsamości, wartości itp.).

faktyczność jest ograniczeniem i warunkiem wolności., Jest to ograniczenie polegające na tym, że duża część własnej rzeczywistości składa się z rzeczy, których nie wybrał (miejsce urodzenia itp.), ale warunek wolności w tym sensie, że najprawdopodobniej od niej zależą czyjeś wartości. Jednakże, nawet jeśli czyjaś faktowość jest „osadzona w Kamieniu” (na przykład jako przeszłość), nie może określić osoby: wartość przypisywana czyjejś faktyczności jest nadal przypisywana jej swobodnie przez tę osobę. Jako przykład rozważ dwóch mężczyzn, z których jeden nie pamięta swojej przeszłości, a drugi pamięta wszystko., Obaj popełnili wiele przestępstw, ale pierwszy człowiek, nic nie pamiętając, wiedzie raczej normalne życie, podczas gdy drugi człowiek, czując się uwięziony przez własną przeszłość, kontynuuje życie przestępcze, obwiniając własną przeszłość za „uwięzienie” go w tym życiu. Nie ma nic istotnego w jego popełnieniu zbrodni, ale przypisuje to znaczenie swojej przeszłości.

jednak lekceważenie własnej rzeczywistości podczas ciągłego procesu tworzenia siebie, rzutowania siebie w przyszłość, byłoby stawianiem siebie w zaprzeczeniu sobie i byłoby nieautentyczne., Źródłem własnej projekcji musi być jeszcze faktyczność, choć w trybie nie bycia nią (zasadniczo). Przykład kogoś, kto koncentruje się wyłącznie na możliwych projektach, nie zastanawiając się nad swoją obecną faktycznością: jest to ktoś, kto nieustannie myśli o przyszłych możliwościach związanych z bogactwem (takich jak lepszy samochód, większy dom, lepsza jakość życia itp.), nie uznając faktu, że obecnie nie dysponujemy środkami finansowymi., W tym przykładzie, biorąc pod uwagę zarówno faktyczność, jak i transcendencję, autentycznym sposobem bycia byłoby rozważenie przyszłych projektów, które mogłyby poprawić bieżące Finanse (np. wprowadzenie dodatkowych godzin lub inwestowanie oszczędności) w celu osiągnięcia przyszłej faktyczności skromnego wzrostu płac, co prowadziłoby do zakupu przystępnego cenowo samochodu.

innym aspektem faktyczności jest to, że pociąga za sobą angst. Wolność „wytwarza” niepokój, gdy jest ograniczona przez faktowość, a Brak możliwości posiadania faktowości, aby „wkroczyć” i wziąć odpowiedzialność za coś, co się uczyniło, również wywołuje niepokój.,

innym aspektem wolności egzystencjalnej jest to, że można zmieniać swoje wartości. Człowiek jest odpowiedzialny za swoje wartości, niezależnie od wartości społeczeństwa. Skupienie się na wolności w egzystencjalizmie jest związane z granicami odpowiedzialności, jaką ponosi się w wyniku własnej wolności. Relacja między wolnością a odpowiedzialnością jest relacją współzależności, a Wyjaśnienie wolności wyjaśnia również to, za co jest się odpowiedzialnym.

Autentycznośćedit

wielu znanych egzystencjalistów uważa temat autentycznego istnienia za ważny., Autentyczność wiąże się z ideą, że trzeba „stworzyć siebie” i żyć zgodnie z tą jaźnią. Dla autentycznego istnienia, należy działać jak siebie, a nie jak „swoje czyny” lub „swoje geny” lub jakakolwiek inna istota wymaga. Akt autentyczny jest zgodny ze swoją wolnością. Składnikiem wolności jest faktyczność, ale nie w takim stopniu, w jakim ta faktyczność determinuje czyjeś transcendentne wybory (można wtedy obwiniać własne tło za dokonanie dokonanego wyboru)., Faktyczność, w odniesieniu do autentyczności, polega na działaniu na swoich rzeczywistych wartościach przy dokonywaniu wyboru (zamiast, jak esteta Kierkegaarda, „wybierać” losowo), tak że bierze się odpowiedzialność za czyn zamiast wybierać albo-lub nie pozwalając opcjom na posiadanie różnych wartości.

natomiast nieautentyczność jest zaprzeczeniem życia zgodnie z własną wolnością. Może to przybierać różne formy, od udawania, że wybory są bezsensowne lub przypadkowe, przekonywania się, że jakaś forma determinizmu jest prawdziwa, lub „mimikry”, gdzie działa się jak”trzeba”.,

o tym, jak się „powinno” zachowywać, decyduje często obraz, jaki się ma, o tym, jak się pełni taką rolę (menedżer banku, poskramiacz Lwów, prostytutka itp.). W bycie i nicości Sartre posługuje się przykładem kelnera w „złej wierze”. Bierze jedynie udział w” akcie ” bycia typowym kelnerem, choć bardzo przekonująco. Ten obraz zwykle odpowiada normie społecznej, ale nie oznacza to, że wszystkie działania zgodne z normami społecznymi są nieautentyczne. Chodzi przede wszystkim o postawę wobec własnej wolności i odpowiedzialności oraz o to, w jakim stopniu postępujemy zgodnie z tą wolnością.,

the Other and the LookEdit

the Other (pisane wielką literą „O”) jest pojęciem bardziej należącym do fenomenologii i jej rachunku intersubiektywności. Jest jednak szeroko stosowany w pismach egzystencjalistycznych, a wyciągnięte wnioski różnią się nieco od relacji fenomenologicznych. Drugim jest doświadczenie innego wolnego podmiotu, który zamieszkuje ten sam świat, co człowiek. W swojej najbardziej podstawowej formie to doświadczenie drugiego stanowi intersubiektywność i obiektywizm., Aby wyjaśnić, kiedy ktoś doświadcza kogoś innego, a ta druga osoba doświadcza świata (tego samego świata, którego doświadcza osoba)—tylko „stamtąd” – świat jest ukonstytuowany jako obiektywny w tym, że jest to coś, co jest „tam” jako identyczne dla obu podmiotów; osoba doświadcza drugiej osoby jako doświadczającej tych samych rzeczy. To doświadczenie spojrzenia drugiego jest tym, co nazywa się spojrzeniem (czasami spojrzeniem).,

podczas gdy to doświadczenie, w swoim podstawowym sensie fenomenologicznym, stanowi świat jako obiektywny, a Siebie Jako obiektywnie istniejącą podmiotowość (doświadczamy siebie widzianego w spojrzeniu drugiego w dokładnie taki sam sposób, w jaki doświadczamy drugiego widzianego przez niego, jako podmiotowość), w egzystencjalizmie pełni ono również rolę swego rodzaju ograniczenia wolności. To dlatego, że wygląd ma tendencję do uprzedmiotowienia tego, co widzi. Kiedy doświadczamy siebie w spojrzeniu, nie doświadczamy siebie jako niczego (żadnej rzeczy), ale jako czegoś., Na przykładzie Sartre ' a, który podgląda kogoś przez dziurkę od klucza, mężczyzna jest całkowicie pochłonięty sytuacją, w której się znajduje. Jest w stanie przedrefleksyjnym, w którym cała jego świadomość jest skierowana na to, co dzieje się w pokoju. Nagle słyszy skrzypiącą deskę podłogową za sobą i staje się świadomy siebie widzianego przez drugiego. Jest wtedy pełen wstydu, ponieważ postrzega siebie tak, jak postrzega kogoś innego robiącego to, co robił – jako podglądacza., Dla Sartre ' a to fenomenologiczne doświadczenie wstydu stanowi dowód na istnienie innych umysłów i pokonuje problem solipsyzmu. Aby doświadczyć świadomego stanu wstydu, trzeba uświadomić sobie siebie jako obiekt innego spojrzenia, udowadniając a priori, że istnieją inne umysły. Wygląd jest wtedy współkonstytutywny z czyjąś faktycznością.,

inną charakterystyczną cechą wyglądu jest to, że nie musi tam być żaden inny: możliwe, że skrzypiąca deska podłogowa była po prostu ruchem starego domu; wygląd nie jest jakimś mistycznym telepatycznym doświadczeniem rzeczywistego sposobu, w jaki inny widzi (mógł tam być ktoś, ale nie mógł zauważyć tej osoby). Jest to tylko postrzeganie sposobu, w jaki inny może go postrzegać.,

Angst i dreadEdit

„lęk egzystencjalny”, czasami nazywany lękiem egzystencjalnym, lękiem lub udręką, jest terminem wspólnym dla wielu myślicieli egzystencjalnych. Ogólnie uważa się, że jest to negatywne uczucie wynikające z doświadczenia ludzkiej wolności i odpowiedzialności. Archetypowym przykładem jest doświadczenie stojąc na klifie, gdzie nie tylko boi się się z niego spadać, ale także boi się możliwości zrzucenia się., W tym doświadczeniu, że „nic mnie nie powstrzymuje”, wyczuwa się brak czegokolwiek, co z góry determinuje, By albo rzucić się, albo stać w miejscu, i doświadcza się własnej wolności.

widać to również w stosunku do poprzedniego punktu, jak gniew jest przed niczym, i to właśnie odróżnia go od strachu, który ma przedmiot. Podczas gdy można podjąć środki w celu usunięcia obiektu strachu, z powodu niepokoju nie są możliwe takie „konstruktywne” środki., Użycie słowa ” Nic ” w tym kontekście odnosi się do nieodłącznej niepewności co do konsekwencji swoich działań oraz do faktu, że doświadczając wolności jako lęku, uświadamiamy sobie również, że ponosimy pełną odpowiedzialność za te konsekwencje. Nie ma nic w ludziach (na przykład genetycznie), co działa w ich miejsce—że mogą winić, jeśli coś pójdzie nie tak. Dlatego nie każdy wybór jest postrzegany jako mający straszne możliwe konsekwencje (i, można twierdzić, ludzkie życie byłoby nie do zniesienia, gdyby każdy wybór ułatwiał strach)., Nie zmienia to jednak faktu, że wolność pozostaje warunkiem każdego działania.

DespairEdit

rozpacz definiowana jest ogólnie jako utrata nadziei. W egzystencjalizmie jest to bardziej konkretnie utrata nadziei w reakcji na załamanie się jednej lub więcej cech definiujących czyjąś jaźń lub tożsamość., Jeśli dana osoba jest zaangażowana w bycie konkretną rzeczą, taką jak kierowca autobusu lub uczciwy obywatel, a następnie znajduje ich bycie-rzecz skompromitowane, zwykle znajduje się w stanie rozpaczy-beznadziejny stan. Na przykład śpiewak, który traci zdolność śpiewania, może rozpaczać, jeśli nie ma na czym się oprzeć—nie ma na czym polegać dla swojej tożsamości. Nie mogą być tym, co definiowało ich istnienie.,

to, co odróżnia egzystencjalistyczne pojęcie rozpaczy od konwencjonalnej definicji, to to, że egzystencjalistyczna rozpacz jest stanem, w którym się znajduje, nawet jeśli nie jest jawnie rozpaczana. Tak długo, jak tożsamość osoby zależy od cech, które mogą się rozpadać, jest ona w ciągłej rozpaczy—a ponieważ w kategoriach Sartreana nie ma ludzkiej istoty w konwencjonalnej rzeczywistości, na której mogłaby stanowić indywidualne poczucie tożsamości, rozpacz jest uniwersalną ludzką kondycją., Jak określa to Kierkegaard w Albo/albo: „niech każdy się nauczy, co może; oboje możemy się nauczyć, że nieszczęście człowieka nigdy nie polega na jego braku kontroli nad warunkami zewnętrznymi, ponieważ to tylko uczyniłoby go całkowicie nieszczęśliwym.,”W dziełach miłości mówi:

Kiedy zapomniana przez Boga światowość ziemskiego życia zamyka się w samozadowoleniu, zamknięte powietrze rozwija truciznę, chwila utkwi i stoi w miejscu, perspektywa jest stracona, odczuwana jest potrzeba orzeźwiającego, ożywczego powiewu, aby oczyścić powietrze i rozproszyć trujące opary, abyśmy nie udusili się w światowości. … Z miłością mieć nadzieję na wszystko jest przeciwieństwem desperacko mieć nadzieję na nic w ogóle. Miłość ma nadzieję na wszystko-ale nigdy nie jest zawstydzona. Oczekiwane odniesienie się do możliwości dobra oznacza nadzieję., Oczekiwanie na możliwość zła oznacza strach. Decydując się na wybór nadziei, decyduje się nieskończenie więcej, niż się wydaje, ponieważ jest to decyzja wieczna.