- podczas gdy permisywni rodzice są często bardzo wrażliwi i kochający, ten styl rodzicielstwa jest zdefiniowany przez brak zasad.
- termin został opracowany przez psycholog Dianę Baumrind, która badała przedszkolaków i stwierdziła, że ich rodzice pasują głównie do trzech głównych stylów rodzicielstwa: rodzicielstwo autorytarne, rodzicielstwo autorytarne i rodzicielstwo permisywne., (Czwarty styl rodzicielstwa, zaniedbane rodzicielstwo, dodano później, aby zwrócić się do wyjątkowo nierozwiązanych i emocjonalnie odległych rodziców.)
- badania pokazują, że dzieci permisywnych rodziców częściej wykazują oznaki lęku i depresji, agresji, mają złe umiejętności społeczne i źle radzą sobie w szkole.
permisywne rodzicielstwo może być szkodliwe dla rozwoju dziecka.,
„rodzicom trudno jest ustalać granice ze swoimi dziećmi” – mówi dr Laura Markham, autorka książki „pokojowy rodzic, Szczęśliwe dzieci”. „Dlatego rodzice częściej ignorują złe zachowanie i „poddają się” przeciwko lepszemu osądowi, gdy ich dziecko się zdenerwuje. W rezultacie nie ustalają ani nie wymuszają oczekiwań dotyczących zachowania odpowiednich dla wieku.”
można by zakładać, że dzieci permisywnych rodziców nauczą się, jak samemu to rozgryźć, ale badania pokazują, że jest odwrotnie., „Nie ma wielu zalet permisywnego rodzicielstwa” – mówi Amy Morin, LCSW, autorka 13 rzeczy, których nie robią silne psychicznie kobiety. „Gdyby była pozytywna strona, to byłoby to, że dzieci mają prawdziwe doświadczenia życiowe. Niestety, jednak, permissive rodzice nie uczą dzieci umiejętności, których potrzebują do podejmowania dobrych decyzji, więc nie są w stanie rozwijać .”
jest to szczególnie ważne, jeśli chodzi o dyscyplinę., „Tolerancyjni rodzice są ciepli, opiekuńczy i kochający, co z pewnością jest pozytywne, ale nie wykorzystują ograniczeń, granic i struktury niezbędnych dla dziecka, aby czuć się bezpiecznie”, mówi Debbie Zeichner, LCSW. „Idealnie, dyscyplina powinna być prowadzona w sposób, który jest jednocześnie miły i stanowczy, inaczej znany jako” pozytywna dyscyplina.”Pozytywna dyscyplina wspiera dzieci w rozwijaniu umiejętności i cech, takich jak rozwiązywanie problemów, podejmowanie decyzji, empatia, szacunek, życzliwość, samokontrola, pewność siebie i regulacja emocjonalna.,”
Inne laissez-faire parenting style — jak ten często nazywany „free-range” parenting — nie zawsze wchodzą pod parasol permissive parenting. Oczywiście, ci rodzice mogą pozwolić swoim dzieciom na jazdę środkami transportu publicznego, ale to nie czyni ich pobłażliwymi pod każdym względem. „To samo dziecko może oczekiwać, że będzie miłe dla swojego rodzeństwa, zgłosi się do szkoły i pojawi się na kolacji na czas”, mówi dr Markham., „Rodzic permisywny nie ustawiłby — a przynajmniej nie wyegzekwowałby-tych oczekiwań.”
” Permisywni rodzice nie wydają się mieć tego samego zamiaru wspierania niezależności ” – mówi Zeicher. „Raczej mają niskie oczekiwania, unikają konfrontacji i bardziej troszczą się o „utrzymanie pokoju” i nie denerwują swojego dziecka.”
, „Chociaż nie chcesz uniemożliwiać dziecku korzystania z rzeczywistych doświadczeń, ważne jest, aby pamiętać, że dzieci nie mają jeszcze umiejętności potrzebnych do poruszania się po świecie”, mówi Morin.
jeśli byłeś zbyt permisywny, nie jest za późno, aby zacząć ustalać granice.
pamiętaj, że „uszczęśliwianie dziecka nie jest zadaniem rodzica” – mówi Zeichner. „Ich zadaniem jest raczej wspieranie dziecka w zrozumieniu i zarządzaniu pełnym zakresem emocji. Pierwszym krokiem jest zrozumienie, jak ważne są granice i granice poczucia bezpieczeństwa, bezpieczeństwa i własnej wartości dziecka.,”Zacznij od następujących kroków.
- „Pracuj ciężko, aby zachować spokój, gdy te zasady nie są przestrzegane, więc możesz nalegać, aby Twoje dziecko je przestrzegało”, mówi dr Markham. „Pamiętaj, że bycie w kontakcie z dzieckiem jest tym, co daje mu motywację do przestrzegania Twoich zasad.”Mówi również, aby zauważyć czasy, w których nie wyznaczasz granic, ponieważ zranione uczucia Twojego dziecka sprawiają, że czujesz się nieswojo — ale bądź gotów stawić czoła własnemu dyskomfortowi.
- , „Wszystkie dzieci chcą poczuć poczucie przynależności i poczuć, że mają znaczenie i mają coś znaczącego do wniesienia” – mówi Zeichner. „Jeśli masz problem z wyjściem rano, zapytaj dziecko, jakie kroki musisz podjąć, aby wyjechać na czas. Pomysły burzy mózgów i wymyślić plan razem. Sprzyja to nawiązywaniu kontaktów i modelowaniu szacunku, a także budowaniu umiejętności rozwiązywania problemów i podejmowania decyzji.”
- nigdy nie ignoruj złego zachowania. „Możesz zacząć od powiedzenia,' krzyczysz na mnie. Wiesz, że nie używamy tego tonu do siebie. Musisz być naprawdę zdenerwowana., Opowiedz mi o tym” – mówi dr Markham. „Ale nie ignoruj tego. A później, kiedy wszyscy będą spokojni, możesz powiedzieć swojemu dziecku: „zawsze będę słuchać tego, co masz do powiedzenia. Nie będę na Ciebie krzyczeć. Oczekuję, że powiesz mi, czym się martwisz, nie krzycząc na mnie.””
Dodaj komentarz