Chiaroscuro (Polski)

21 stycznia, 2021 / admin / 0 Comments

Chiaroscuro, (z włoskiego chiaro,” światło „i scuro, „ciemny”), technika stosowana w sztukach wizualnych do reprezentowania światła i cienia, gdy definiują obiekty trójwymiarowe.Rembrandt: Chrystus uzdrawiający chorych (druk stu guldenów)

Rembrandt: Chrystus uzdrawiający chorych (druk stu guldenów)

Chrystus uzdrawiający chorych (druk stu guldenów), detal akwaforty autorstwa Rembrandta przedstawiający użycie światłocienia, ok. 1643-49.,

dzięki uprzejmości Muzeum Wiktorii i Alberta w Londynie

Quiz Britannica

Ostateczny quiz artystyczny

od symboliki po rzeźbę, ten quiz pozwoli Ci nawiązać kontakt z twoją artystyczną stroną.,

istnieją pewne dowody na to, że starożytni greccy i rzymscy artyści używali efektów światłocienia, ale w malarstwie europejskim technika ta została po raz pierwszy w pełni wykorzystana przez Leonarda da Vinci pod koniec XV wieku w takich obrazach jak jego Adoracja Trzech Króli (1481). Później światłocienie stało się podstawową techniką dla wielu malarzy, a pod koniec XVII wieku termin ten był rutynowo używany do opisywania wszelkich obrazów, rysunków lub druków, które zależały od jego wpływu na rozległą gradację światła i ciemności.,

w najbardziej dramatycznej formie—jak w dziełach tych włoskich artystów XVII wieku, którzy znaleźli się pod wpływem Caravaggia—znany był jako tenebrismo, czyli tenebryzm. Caravaggio i jego zwolennicy używali ostrego, dramatycznego światła, aby odizolować swoje postacie i zwiększyć ich napięcie emocjonalne. Innym wybitnym mistrzem światłocienia był Rembrandt, który używał go z niezwykłym efektem psychologicznym w swoich obrazach, rysunkach i rycinach. Peter Paul Rubens, Diego Velázquez i wielu innych, mniejszych malarzy okresu baroku również używali światłocienia z wielkim skutkiem., Delikatność i lekkość XVIII-wiecznego malarstwa rokokowego stanowi odrzucenie tego dramatycznego użycia światłocienia, ale technika ta ponownie stała się popularna wśród artystów okresu romantyzmu, którzy polegali na niej, aby stworzyć efekty emocjonalne, które uważali za niezbędne dla ich sztuki.

złożenie Chrystusa, olej na płótnie Caravaggio, 1602-04; w Pinakotece, Muzea Watykańskie, Watykan.,

SCALA/Art Resource, New York

w sztukach graficznych termin światłocieniowy odnosi się do konkretnej techniki wykonywania drzeworytu, w której efekty światła i cienia są wytwarzane przez drukowanie każdego tonu z innego bloku drewna. Technika ta została po raz pierwszy zastosowana w drzeworytach we Włoszech w XVI wieku, prawdopodobnie przez grafika Ugo da Carpi. Aby wykonać drzeworyt światłocieniowy, blok klucza został inked z najciemniejszym tonem i wydrukowany jako pierwszy., Kolejne bloki były farbowane stopniowo jaśniejszymi tonami i starannie odmierzane do drukowania w rejestrze za pomocą bloku klucza. Drzeworyty światłocieniowe są drukowane tylko w jednym kolorze, preferowany jest brąz, szary, zielony i sepia. Proces ten starał się naśladować rysunki umywalkowe i akwarelowe, a także stał się popularny jako niedroga metoda reprodukcji obrazów.