badania

w Hiszpanii czaszka z górnym uzębieniem, częścią żuchwy i częściowym szkieletem Pliobatów (Rodzina Pliobatidae), małpy o małym ciele (4-5 kg; 9-11 funtów.), został odkryty w osadach datowanych na 11,6 mln lat temu (Alba et al. 2015). Autorzy badania zrekonstruowali tę Europejską katarrhinę jako owocożercę, który pokrywał się względną wielkością mózgu z nowoczesnymi cercopitecoidami., Skamieniałe szczątki Pliobatów sugerują, że małpa ta mogła mieć unikalny styl poruszania się, w tym tendencję do chodzenia po gałęziach drzew z dłońmi skierowanymi w dół i elastycznymi nadgarstkami, które umożliwiały obrót przedramienia podczas wspinaczki. Jednak anatomia dystalnej kości ramiennej różni się od tych żyjących małp w sposób sugerujący, że Pliobates był mniej skuteczny w stabilizowaniu łokcia podczas zawieszenia (Benefit i McCrossin 2015)., Dwa inne niedawno opisane małpy z Hiszpanii, Pierolapithecus i Anoiapithecus, znane są ze stosunkowo kompletnych szkieletów. Pierolapithecus miał bardzo wystającą twarz i grube szkliwo trzonowe, a także pewne cechy szkieletowe, które sugerują (choć kontrowersyjnie) mniej suspensoryczny styl lokomotoryczny niż u istniejących małp (Moyà-Solà et al. 2004). W przeciwieństwie do Pierolapithecus, nieco młodszy Anoiapithecus ma bardzo płaską twarz (Moyà-Solà et al. 2009).

Postczaszkowe dowody na suspensoryczne lub dobrze rozwinięte zachowania ortograficzne u małp pojawiają się dopiero w późnym miocenie Europy. Podstawowe dowody potwierdzające te wyspecjalizowane tryby ruchowe obejmują stosunkowo krótkie kręgi lędźwiowe Oreopithecus (rysunek 8.23) i Dryopithecus (Maclatchy 2004). Późny miocen widział wymarcie większości eurazjatyckich małp człekokształtnych w wydarzeniu określanym jako kryzys Vallesian (Agustí et al. 2003)., Wśród ostatnich zachowanych taksonów małp człekokształtnych w Eurazji były Oreopithecus i Gigantopithecus, z których ostatni przetrwał do plejstocenu w Azji i prawdopodobnie był nawet sympatyczny z Homo erectus (Cachel 2015).

początki istniejących małp

zapis kopalny istniejących małp jest nieco rozczarowujący: waha się od bycia praktycznie nieistniejącym dla niektórych taksonów (np. szympansy) do bycia nieco lepszym dla innych (np. ludzi)., Istnieje wiele możliwych przyczyn tych różnic w obfitości kopalnych, a wiele z nich wiąże się z warunkami środowiskowymi niezbędnymi do fosylizacji kości. Jednym ze sposobów, aby zrozumieć ewolucję istniejących małp, które nie są tak zależne od zapisu kopalnego jest za pomocą molekularnych analiz ewolucyjnych. Może to obejmować liczenie różnic w sekwencji genetycznej między dwoma blisko spokrewnionymi gatunkami w celu oszacowania czasu, jaki upłynął od czasu, gdy gatunki te miały wspólnego przodka., Jest to tzw. zegar molekularny, który jest często skalibrowany przy użyciu skamieniałości ze znanego wieku absolutnego, które stoją za ostatnim wspólnym przodkiem danego kladu. Szacunki zegara molekularnego umieściły podział między Hylobatidae i Hominidae między 19,7 mln i 24,1 mln lat temu, a następnie podział małpy Afrykańskiej i azjatyckiej małpy między 15,7 mln i 19,3 mln lat temu, a wreszcie, z nowszym promieniowaniem Hylobatidae w jego obecnym rodzaju między 6,4 mln i 8 mln lat temu (Israfil et al. 2011).,

pochodzenie małp i skamieniałości

niestety, zapis kopalny małp jest skromny, szczególnie w osadach miocenu. Jednym z możliwych wczesnych hylobatydów jest Laccopithecus robustus, późny mioceński katarrhine z Chin (Harrison 2016). Chociaż ma pewne cechy charakterystyczne dla współczesnych gibbonów i siamangów (w tym ogólny mały rozmiar ciała i krótka twarz), Laccopithecus najprawdopodobniej reprezentuje prymitywną katarrhinę macierzystą i dlatego jest odlegle spokrewniony z istniejącymi małpami (Jablonski and Chaplin 2009)., Bardziej prawdopodobnym kandydatem na trzon hylobatida jest inny późny mioceński takson z Chin, Yuanmoupithecus xiaoyuan (tabela 8.1). Interpretacja jego pozycji filogenetycznej jest jednak skomplikowana przez zaprzeczenie cech uzębienia-niektóre z nich są dość prymitywne—co niektórzy uważają za najlepsze miejsce Yuanmoupithecus jako hylobatida macierzystego (Harrison 2016). Historia Hylobatidae staje się jaśniejsza w plejstocenie, ze skamieniałościami reprezentującymi istniejące rodzaje.,

wielkie małpy pochodzenie i skamieniałości

najobszerniejszym zapisem kopalnym współczesnej Wielkiej małpy jest ten z naszego własnego rodzaju, Homo. Ewolucja naszego gatunku zostanie omówiona w następnym rozdziale. Historia ewolucyjna azjatyckiej Wielkiej małpy, orangutana (Pongo), staje się coraz jaśniejsza. Obecnie orangutany występują tylko na wyspach Borneo i Sumatra. Jednak zęby w wieku plejstocenu, przypisywane Pongo, zostały znalezione w Kambodży, Chinach, Laosie, Malezji na Półwyspie Malajskim i Wietnamie-wykazując rozległość poprzedniego zasięgu orangutana (Ibrahim et al., 2013; Wang et al. 2014). Sivapithecus z miocenu Indii i Pakistanu jest reprezentowany przez wiele okazów, w tym części twarzy. Sivapithecus jest bardzo podobny do Pongo, zwłaszcza w twarzy, i prawdopodobnie jest blisko spokrewniony z przodkami orangutanów (Pilbeam 1982). Początkowo szczęki i zęby należące do dawnego rodzaju Ramapithecus uważano za ważne w pochodzeniu ludzi (Simons 1961), ale teraz są one uznawane za okazy Sivapithecus (Kelley 2002)., Kości poczaszkowe Sivapithecus sugerują jednak bardziej uogólniony tryb lokomotoryczny-w tym ruch ziemski – niż u Pongo (Pilbeam et al. 1990).

w Afryce, pierwsza skamieniałość przypisana do Pan, i znana jako najwcześniejsze dowody szympansa, została opisana na podstawie zębów znalezionych w osadach środkowego plejstocenu we wschodniej Dolinie Rift w Kenii (McBrearty and Jablonski 2005)., Paleośrodowiskowe rekonstrukcje tego miejsca sugerują, że ten wczesny szympans żył w pobliżu wczesnego Homo w zamkniętym, zalesionym środowisku. Podobnie skamieniałe zęby i żuchwy przypisywane są dwóm gatunkom małp średniej i późnej miocenu-Chororapithecus abyssinicus—z Etiopii; Suwa et al. 2007) i Nakalipithecus nakayamai (z Kenii; Kunimatsu et al. 2007— – zostali zaproponowani jako członkowie kladu goryli.

oczywiście potrzeba więcej pracy, aby wypełnić duże luki w zapisie kopalnym nieludzkich wielkich małp., XX wiek był świadkiem odkrycia wielu skamieniałości hominidów w Afryce Wschodniej, które miały kluczowe znaczenie dla lepszego zrozumienia ewolucji człowieka. Podczas gdy konserwatorzy XXI wieku walczą, aby zapobiec wymarciu żywych wielkich małp, być może wysiłki paleoantropologów XXI wieku przyniosą ewolucyjną historię tych, naszych najbliższych krewnych.

terminy kluczowe

Adapoidea: kolejność: naczelne. Jedna z najwcześniejszych grup euprimates (prawdziwe naczelne; najwcześniejsze zapisy z wczesnego eocenu).

Antropoidy: grupa zawierająca małpy i małpy, w tym ludzi.

bulla słuchowa: zaokrąglona kostna podłoga jamy ucha środkowego.

Bilofodonty: stan uzębienia, w którym guzki zębów trzonowych tworzą grzbiety (lub lizaki) oddzielone od siebie dolinami (widziane np. u współczesnych małp Starego Świata).,

Catarrhines: Order: Primates; Suborder: Anthropoidea; Infraorder: Catarrhini. Grupa zawierająca Małpy i małpy Starego Świata, w tym ludzi.

Clade: grupa zawierająca wszystkich potomków jednego przodka. Część filogenetyczne drzewa reprezentowane jako bifurkacji (węzeł) w linii i wszystkie gałęzie prowadzące do przodu w czasie od tego bifurkacji.

Ewolucja zbieżna: niezależna ewolucja cechy morfologicznej u zwierząt nie blisko spokrewnionych (np. skrzydła u ptaków i nietoperzy).,

Grupa Korony: najmniejsza Grupa monofiletyczna (Klad) zawierająca określony zestaw istniejących taksonów i wszystkich potomków ich ostatniego wspólnego przodka.

Diagnoza: funkcje, które pozwalają rozpoznać grupę.

Diastema: przestrzeń między sąsiadującymi zębami.

Koewolucja rozproszona: interakcja ekologiczna pomiędzy całymi grupami gatunków (np. naczelne) z całymi grupami innych gatunków (np. drzewa owocowe).,

Ektosympaniczny: Pierścień kostny lub rurka, która utrzymuje błonę bębenkową (błonę bębenkową).

Euprimates: Order: Primates. Prawdziwe naczelne lub naczelne o nowoczesnym aspekcie.

Haplorhines: grupa zawierająca katarrhines, platyrrhines i tarsiers.

Homininy: współcześni ludzie i wszelkie wymarłe krewni bardziej spokrewnieni z nami niż z szympansami.,

spojenie żuchwy: Włókniakartilaginous wspólne pomiędzy lewym i prawym segmentem żuchwy, znajduje się w linii środkowej ciała.

Stary Świat: Afryka i Eurazja.

Omomyoidea: rząd: naczelne; Nadrodzina: Omomyoidea. Jedna z najwcześniejszych grup euprimates (prawdziwe naczelne; najwcześniejsze wzmianki we wczesnym eocenie).

Petrosal bone: Petrous część kości skroniowej. Mieści między innymi aparat ucha wewnętrznego.,

Plagiaulacoid: stan uzębienia, w którym przynajmniej jeden z dolnych zębów policzkowych (zębów trzonowych lub przedtrzonowych) jest bocznie ściśniętym ostrzem.

Platyrrhines: rząd: naczelne; Podrząd: Anthropoidea; Infraorder: Platyrrhini. Grupa zawierająca małpy Nowego Świata.

Plesiadapiforms: Order: Plesiadapiformes. Archaiczne naczelne lub naczelne ssaki łożyskowe (wczesny paleocen–późny eocen).,

trzon: Taksony są bazalne dla danej grupy korony, ale są bliżej spokrewnione z grupą korony niż z najbliższym żyjącym taksonem siostrzanym grupy korony.

Strepsirrhines: Order: Primates; Suborder: Stresirrhini. Grupa zawierająca lemury, lorysy i galagos (nie obejmuje tarsierów).

Toothcomb: stan uzębienia występujący u współczesnych paciorkowców, w których dolne siekacze i kły są ściśnięte bocznie i wystają do przodu przy prawie poziomym nachyleniu. Ta struktura jest używana w pielęgnacji.,

o autorach

Jonathan Perry

Jonathan Perry kształcił się jako paleontolog i prymatolog na University of Alberta, Duke University i Stony Brook University. Jego badania koncentrują się na związku między pokarmem, karmieniem i anatomią czaszkowo-mózgową naczelnych żyjących i wymarłych. Praca ta obejmuje zachowanie karmienia naczelnych, anatomię porównawczą, biomechanikę i paleontologię terenową., Przez ostatnie sześć lat prowadził zajęcia z ewolucji naczelnych na poziomie licencjackim i magisterskim.