Dit sierlijke beeld van een godin is geïntrigeerd en gefascineerd sinds zijn ontdekking op het eiland Melos in 1820. Is het Aphrodite, die vaak halfnaakt werd afgebeeld, of de zeegodin Amphitrite, die op Melos werd vereerd? Het beeld weerspiegelt sculpturaal onderzoek tijdens de late Hellenistische periode: klassiek in essentie, met vernieuwende kenmerken zoals de spiraalcompositie, de positionering in de ruimte en de val van de draperie over de heupen.,de ontdekking van een verminkt meesterwerk De Venus van Milo werd ontdekt in 1820 op het eiland Melos (Milos in het modern Grieks) in de zuidwestelijke Cycladen. De Markies de Rivière overhandigde het aan Lodewijk XVIII, die het volgende jaar aan het Louvre schonk. Het standbeeld won onmiddellijk en blijvende roem., In wezen twee blokken marmer, het bestaat uit verschillende delen die afzonderlijk werden gebeeldhouwd (buste, benen, linkerarm en voet) vervolgens bevestigd met verticale haringen, een techniek die vrij gebruikelijk was in de Griekse wereld (vooral in de Cycladen, waar dit werk werd geproduceerd rond 100 voor Christus). De godin droeg oorspronkelijk metalen sieraden-armband, oorbellen en hoofdband — waarvan alleen de fixatiegaten overblijven. Het marmer kan zijn verfraaid met (nu vervaagde) polychromie. De armen zijn nooit gevonden.,
een mysterieuze godin zonder naam of attributen
de godin is gehuld in mysterie, haar houding is een hardnekkig raadsel. De ontbrekende stukken marmer en de afwezigheid van attributen maakten de restauratie en identificatie van het beeld moeilijk. Er wordt een hele reeks posities voorgesteld: tegen een pilaar leunen, haar elleboog op de schouder van Ares laten rusten, of verschillende attributen vasthouden. Afhankelijk van of ze een boog of een amfoor vasthield, was ze Artemis of een Danaid. Ze wordt in de volksmond verondersteld Aphrodite te vertegenwoordigen, vanwege haar halfnaak en haar sensuele, vrouwelijke rondingen., Misschien hield ze een appel vast — een zinspeling op het oordeel van Parijs — een kroon, een spiegel of een schild waarin ze haar reflectie bewonderde. Maar ze zou ook de zeegodin Amphitrite kunnen zijn, die werd vereerd op het eiland Melos.
een Hellenistische creatie: een mix van klassieke traditie en innovatie
het beeld wordt soms beschouwd als een replica, vrij geïnspireerd door een origineel uit de late 4e eeuw voor Christus, vanwege de gelijkenis met de Aphrodite van Capua (Museo Archeologico Nazionale, Napels) — een soortgelijke stijl Romeins werk, kopie van een Grieks origineel., De Venus van Milo herleeft zeker de klassieke traditie, maar lijkt een classificerende re-creatie uit de late 2e eeuw v.Chr. te zijn. De lucht van afstandelijkheid van de Godin, de harmonie van haar gezicht en haar ongevoeligheid zijn gestempeld met de esthetiek van de 5e eeuw voor Christus; het kapsel en delicate modellering van het vlees roepen de werken van de 4e-eeuwse beeldhouwer Praxiteles. Het beeldhouwwerk weerspiegelt echter innovaties die verschenen tijdens de Hellenistische periode, tussen de 3de en 1ste eeuw v.Chr., De spiraalsamenstelling, de positionering van de figuur in de driedimensionale ruimte en het langgerekte lichaam met kleine borsten zijn kenmerkend voor deze periode. De godin wordt op tijd gearresteerd en houdt haar benen bij elkaar terwijl de draperie over haar heupen glijdt. Haar naaktheid contrasteert met de effecten van licht en schaduw van de fijn gedetailleerde draperie.
Geef een reactie