“For the love of God, Montresor!”

zie belangrijke citaten uitgelegd

samenvatting

De verteller, Montresor, opent het verhaal door te verklaren dat hij onherstelbaar beledigd is door zijn kennis, Fortunato,en dat hij wraak zoekt. Hij wil deze wraak echter wel afgemeten nemen, zonder zichzelf in gevaar te brengen. Hij besluit Fortunato ‘ s voorliefde voor wijn tegen hem te gebruiken., Tijdens het carnavalseizoen nadert Montresor, met een masker van zwarte zijde, Fortunato.Hij vertelt Fortunato dat hij iets heeft verworven dat door zou kunnen gaan voor Amontillado, een lichte Spaanse sherry. Fortunato (Italiaans voor”fortunate”) draagt het veelkleurige kostuum van de nar, waaronder een kegelmuts met belletjes. Montresor vertelt Fortunato dat als hij toobusy is, hij een man genaamd Luchesi zal vragen om het te proeven. Fortunato beschouwt Luchesi blijkbaar als een concurrent en beweert dat deze man geen Amontillado van andere soorten sherry kon verkopen., Fortunato is bang om de wijn te proeven en om te bepalen voor Montresor of het echt Amontillado is. Fortunato staat erop dat ze naar de kluizen van Montresor gaan.Montresor heeft deze bijeenkomst strategisch gepland door zijn bedienden weg te sturen naar het carnaval. De twee mannen dalen af in de vochtige gewelven, die bedekt zijn met salpeter of salpeter, een witachtig mineraal.Blijkbaar verergerd door de nitre, Fortunato begint te hoesten. De arrator blijft maar aanbieden om Fortunato terug naar huis te brengen, maar Fortunatorefuses. In plaats daarvan accepteert hij wijn als tegengif voor zijn hoest.,De mannen blijven de diepe gewelven verkennen, die vol liggen met de dode lichamen van de Montresor familie. In reactie op de crypten,Fortunato beweert te hebben vergeten Montresor ‘ s familie jas van armsand motto. Montresor reageert dat zijn familie Schild portretteert “een menselijke voet d’ Or, in een veld azuurblauw; de voet verplettert een serpentrampant wiens tanden zijn ingebed in de hiel.”Het motto, in het Latijn, is” nemo me impune lacessit, “dat wil zeggen,” niemand valt me straffeloos aan., later in hun reis maakt Fortunato een handbeweging die een geheim teken is van de Vrijmetselaars, een exclusieve broederlijke organisatie. Montresord herkent dit handsignaal niet, hoewel hij beweert dat hij Mason is. Wanneer Fortunato om bewijs vraagt, toont Montresor hem histrowel, met als gevolg dat Montresor een echte steenhouwer is.Fortunato zegt dat hij moet spotten, en de twee mannen gaan verder. De mannen lopen een crypte binnen, waar menselijke botten drie van de vier muren versieren. De botten van de vierde muur zijn op de grond gegooid., Op de blootgestelde muur is een kleine uitsparing, waarcontresor Fortunato vertelt dat de Amontillado wordt opgeslagen.Fortunato, nu zwaar onder invloed, gaat naar de achterkant van de pauze.Montresor ketent dan plotseling de langzaam-footed Fortunato aan een steen.

Fortunato treiteren met een aanbod om te vertrekken, begint Montresor de ingang van deze kleine crypte te muur, waardoor Fortunato binnen wordt gevangen.Fortunato schreeuwt verward terwijl Montresor de eerste laag van de muur bouwt. De alcohol verdwijnt snel en Fortunato kreunt, doodsbang en hulpeloos. Als de lagen blijven stijgen, echter, Fortunatofalls stil., Net als Montresor op het punt staat om te eindigen, Fortunato lacht als Montresor een grap met hem speelt, maar Montresor is niet joking.At laatste, na een laatste pleidooi, ” in godsnaam, Montresor!”Fortunatostops antwoordt Montresor, die dan tweemaal de naam van zijn vijand roept. Na geen reactie, Montresor beweert dat zijn hart ziek voelt vanwege de vochtigheid van de catacomben. Hij past de laatste steen op de plaats en plakt de muur dicht, zijn acties vergezeld door het rinkelen van Fortunato ‘ s klokken. Eindelijk herpositioneert hij de botten op de vierde muur., Vijftig jaar lang, schrijft hij, heeft niemand hen gestoord. Hij besluit met een Latijnse zin die “Mayhe rest in peace” betekent.”

analyse

de terreur van “The Cask of Amontillado”, zoals in veel van Poe ’s verhalen, schuilt in het gebrek aan bewijs dat Montresor’ s beweringen begeleidt bij Fortunato ‘ s “thousand injuries” en “insult.”Het verhaal heeft wraak en geheime moord als een manier om te voorkomen dat het gebruik van juridische kanalen voor vergelding. Wet is nergens op Montresor ‘s—of Poe’ s-radar scherm,en de voortdurende verschrikking van het verhaal is het feit van straf zonder bewijs., Montresor gebruikt zijn subjectieve ervaring van Fortunato ‘ s beledigingen om zichzelf rechter, jury en beul te noemen in dit verhaal, wat hem ook een onbetrouwbare verteller maakt. Montresor bekent dit verhaal vijftig jaar na zijn ontstaan; zo ‘ n belangrijk tijdsverloop tussen de gebeurtenissen en de vertelling van de gebeurtenissen maakt het verhaal des te onbetrouwbaarder. Montresor ‘ s onbetrouwbaarheidoverstijgt de rationele overweging van bewijs, zoals bijzondere beledigingen, die noodzakelijkerwijs vooraf zouden gaan aan elke schuldige sententie in een niet-Poe wereld., “The Cask of Amontillado” neemt subjectieve interpretatie—het feit dat verschillende mensen dezelfde dingen anders interpreteren—tot haar gruwelijke eindpunt.

Poe ‘ s gebruik van kleurenafbeeldingen staat centraal in zijn vraag naar de motieven van Montresor. Zijn gezicht bedekt met een zwart zijden masker, Montresorrepresents not blind justice, maar eerder zijn Gothic tegenovergestelde: bevooroordeeld revenge.In contrast, Fortunato trekt het bont-gekleurde kostuum van de courtfool, die letterlijk en tragisch voor de gek wordt gehouden door Montresor ‘ s gemaskerde motieven. De kleurenschema ’s hier vertegenwoordigen de ironie van Fortunato’ s dood zin., Fortunato, Italiaans voor “de Fortuinlijke”, wordt geconfronteerd met het besef dat zelfs het carnavalsseizoen moordlustig kan zijn. Montresor kiest voor het decor van het carnaval vanwege het opgeven van de sociale orde. Terwijl het carnaval meestal vreugdevolle sociale interactie aangeeft, vervormt Montresor zijn vrolijke overgave, waardoor het carnaval op zijn hoofd draait. De herhaalde toespelingen op de botten van Montresor ‘ s familie die langs de gewelven lopen, voorspellen de afdaling van het verhaal naar de onderwereld. De ondergrondse reizen van de twee mannen zijn een metafoor voor hun reis naar de hel., Omdat het carnaval, in het land van het leven, niet plaatsvindt zoals Montresor het wil, neemt hij het carnaval onder de grond, naar het rijk van de doden en de satanische.