aan het begin van de Amerikaanse industriële revolutie vond een groot aantal jonge vrouwen werk en een unieke vorm van onafhankelijkheid in Amerikaanse textielfabrieken. Ze kwamen voor het eerst uit kleine boerensteden om een lucratiever leven te maken in plaatsen zoals Lowell, Massachusetts, het centrum van de textielindustrie na de eerste Molenbouw in 1821., Later in de negentiende eeuw arriveerden vrouwen uit Europa en Canada in de industriële steden van New England, op zoek naar wat moleneigenaren aangeprezen als een evenwichtig leven van werk en vrije tijd. Deze “molenmeisjes”, zoals ze bekend werden, produceerden waardevolle stoffen in grote hoeveelheden, en wat ze er voor terug kregen was iets van een tweesnijdend zwaard. Door de onafhankelijkheid die door zelfvoorzienende werkgelegenheid werd geboden, kwamen zij in contact met algemeen onderdrukkende werkomgevingen, zowel gevaarlijk als oneerlijk., Toch, ondanks de kracht van de industriële machine en hun verkleinwoord naam, de molen meisjes erin geslaagd om een coalitie en gemeenschap van hun eigen als reactie te vormen. Hoewel Lowell kan worden gezien als de hub voor mill girl cultuur en activisme, de mill girls kon worden gevonden in de mid-Atlantische en New England regio ‘ s, waar molens produceren een enorme verscheidenheid aan producten (katoen, wol, zijde, ingeblikte goederen, ijzer, enz.) zocht een goedkope en enthousiaste beroepsbevolking.

de populariteit van het molenmeisje, zowel in woord als in beeld, kwam in niet geringe mate tot stand door hun weergave in druk., Deze tentoonstelling toont artikelen uit kranten en tijdschriften, variërend van arbeidstijdschriften zoals the Man tot literaire maandbladen zoals Harper ‘ s. met selecties van en over de molenmeisjes, van ongeveer 1834 tot 1870, belicht de tentoonstelling de cultuur en arbeidsomstandigheden van de molens en de acties die de vrouwen hebben ondernomen om hun leven te verbeteren door middel van zelfbediening.

natuurlijk is geen enkel beeld van het verleden ooit volledig compleet., Een anoniem molenmeisje, gepubliceerd in het Lowell aanbod, doet haar best om “A Week in the Mill”te beschrijven:

De schrijver is zich ervan bewust dat deze schets onvolmaakt is. Toch is er zeer weinig variatie in het leven van een agent, en weinig verschil tussen het en een ander leven van arbeid. Het ligt half in de zon, half in de schaduw.’Weinigen zouden een heel leven in een fabriek willen doorbrengen, en weinigen zijn ontevreden die dus een bestaan voor een periode van maanden of jaren zoeken.,dat jonge vrouwen zo ’n leven zouden kiezen gedurende deze tijd in de Amerikaanse geschiedenis was voor velen verrassend genoeg, en zeker winstgevend voor de moleneigenaren langs Lowell’ s overvolle Merrimack River. Toch is het de gemeenschap die ze gevormd hebben tijdens zulke onstabiele tijden en de verhalen die uniek zijn onder hen die buiten de fabrieksmuren resoneren.