de voet is de basis herhalende ritmische eenheid die deel uitmaakt van een regel van vers in de meeste Indo-Europese tradities van de poëzie, met inbegrip van Engels accentual-syllabische vers en de kwantitatieve meter van de klassieke oud-Griekse en Latijnse poëzie. De eenheid is samengesteld uit lettergrepen, en is meestal twee, drie of vier lettergrepen in lengte. De meest voorkomende voeten in het Engels zijn de iamb, trochee, dactyl, en anapest., De voet kan worden vergeleken met een bar, of een beat verdeeld in pulsgroepen, in muzikale notatie.,
spondee
tribrach
dactyl
amphibrach
anapaest, antidactylus
bacchius
antibacchius
cretic, amphimacer
molossus
See main article for tetrasyllables.,
het Engelse woord “foot” is een vertaling van de Latijnse term pes, meervoud pedes, die op zijn beurt een vertaling is van de oude Griekse ποῦς, pl. πόδες. De oud-Griekse prosodisten, die deze terminologie uitvonden, bepaalden dat een voet zowel een Arsis als een thesis moet hebben, dat wil zeggen, een plaats waar de voet werd opgeheven (“arsis”) en waar het werd neergezet (“thesis”) in het slaan tijd of in marcheren of dansen., De Grieken erkenden drie basistypes van voeten, het jambisch (waar de verhouding van arsis tot thesis 1:2 was), het dactylisch (waar het 2:2 was) en het paeonisch (waar het 3:2 was).
regels van vers worden ingedeeld op basis van het aantal voeten dat ze bevatten, bijvoorbeeld pentameter. Sommige regels van vers worden echter niet beschouwd als uit voeten te bestaan, b.v. hendecasyllable.
in sommige soorten meters, zoals de Griekse jambische trimeter, worden twee voeten gecombineerd in een grotere eenheid die een metron (pl. metra) of dipody.,
de voet is een zuiver metrische eenheid; er is geen inherente relatie met een woord of zin als een eenheid van betekenis of syntaxis, hoewel de wisselwerking tussen deze eenheden een aspect is van de vaardigheid en kunstenaarschap van de dichter.
Geef een reactie