een van de eerste die hij produceerde, de dood van Casagemas (1901), reageerde direct op Casagemas’ zelfmoord. Het olieverf – op-houtwerk toont het blauwgroene gezicht van de dichter in witte dekens gewikkeld. Hij ziet er bijna vredig uit, alsof hij slaapt, maar Picasso ‘ s toevoeging van een kogelgat op de tempel van zijn onderwerp legt de tragedie bloot.al voor het overlijden van Casagemas had Picasso moeite met een reeks andere doden in zijn leven., In 1895 stierf zijn zevenjarige zus Conchita aan diptheria en in 1899 gooide de schilder Hortensi Guell, een lid van Picasso ‘ s kring in Barcelona, zich van een klif. Picasso was ook op de hoogte van de zelfmoord van Vincent Van Gogh uit 1890, en geleerden hebben gesuggereerd dat overeenkomsten tussen Van Goghs schilderijen en het verfraaide penseel en het humeurige palet van de jonge Picasso ‘ s The Death of Casagemas werden weergegeven als eerbetoon aan de overleden kunstenaar. Picasso ‘ s verdriet om zijn zus, vrienden en schilder-held vermengde zich met zijn eigen interne creatieve conflicten., Begin 1901 had hij nog geen unieke artistieke stem gevonden—noch had hij genoeg werk verkocht om zichzelf te onderhouden. Samen zorgden deze crises voor Picasso en ” vormden ze een patroon van gebeurtenissen die suggereren dat kunstenaars—in ieder geval degenen die in tegenstelling tot de mainstream samenleving leven—gedoemd zijn tot lijden en tragedie,” zoals curator William H. Robinson opmerkte.

Picasso identificeerde zich met deze benarde situatie, zoals een zelfportret uit 1901 duidelijk maakte., Terwijl hij slechts 20 jaar oud was toen hij het stuk schilderde, schilderde hij zichzelf af als gaunt, sallow en fragiel—een man die er 50 uitziet, in plaats van een energieke jonge kerel aan het begin van zijn carrière. Een spectrum van stoffige, donkere blues verzadigen het onderwerp en de achtergrond waartegen hij staat, terwijl zijn gezicht een ijzig blauw-wit is, zijn jas een diep kobalt, en zijn ogen putten van Marine. De algemene indruk is er een van neerslachtigheid: een getormenteerde kunstenaar die uit de samenleving is geworpen.

Picasso ‘ s gebruik van blauw om pijn en verlatenheid te communiceren is herleid tot talrijke bronnen., Hij werd geïnformeerd door symbolistische schilders als Paul Gauguin, die doeken vulde die thema ‘ s als het menselijke lot verkenden met blues. Gauguin ‘ s waar komen we vandaan? Wat Zijn We? Waar Gaan We Heen? (1897), waarin ceruleanen en azuren het palet domineren. Picasso werd ook aangetrokken door het werk van romantische schrijvers, zoals Alfred De Vigny ‘ s verhalen over dichters met tragische levens. Robinson wijst erop dat de hoofdpersoon in Vigny ‘ s roman Stello een dichter is “favored by the stars”, maar gekweld door de “blue devils” van ennui.