de biografie

Parijs, 1934-1944

de Parijse artistieke omgeving werd voorbehouden aan Kandinsky ‘ s aanwezigheid. De redenen daarvoor waren zijn isolement van buitenlandse collega ‘ s en het ontbreken van erkenning van de abstracte schilderkunst in het algemeen. Als gevolg hiervan leefde en werkte de kunstenaar eenzaam, beperkt tot socialiseren alleen met zijn oude vrienden. Op dit moment vond de laatste transformatie van zijn schildersysteem plaats., Nu gebruikte Kandinsky Geen combinatie van primaire kleuren, maar werkte met zachte, verfijnde, subtiele nuances van kleur. Tegelijkertijd vervolledigde en compliceerde het het repertoir van vormen: op de voorgrond verschijnen biomorfe elementen, die zich op hun gemak voelen in de ruimte van een foto alsof ze over het oppervlak van een doek zweven. Kandinsky ’s foto’ s van deze periode zijn verre van het gevoel van “koude romantiek”, waarin het leven soothes en kookt (zie foto ‘ s “Sky Blue”, 1940, “Complex-Simple”, 1939, “Colourful Ensemble”, 1938 etc.)., De kunstenaar noemde deze periode van zijn creativiteit “echt een schilderachtig sprookje”. Door het gebrek aan materialen worden de formaten van zijn foto ‘ s in de oorlogsperiode steeds minder, tot op het moment dat de kunstenaar zich genoodzaakt zag zich tevreden te stellen met gouacheverfschilderijen op klein formaat karton. En opnieuw werd hij geconfronteerd met afkeer van het publiek en collega ‘ s. En opnieuw ontwikkelde en verbeterde hij de basisprincipes van zijn theorie: “Abstracte Kunst plaatst een nieuwe wereld, die aan de oppervlakte niets te maken heeft met “realiteit”, naast de “echte” wereld., Dieper naar beneden is het onderworpen aan de gemeenschappelijke wetten van de “kosmische wereld.”En zo wordt een “nieuwe wereld van kunst” naast de “wereld van de natuur.”Deze” wereld van de kunst ” is net zo echt, net zo concreet. Daarom noem ik de zogenaamde ‘Abstracte Kunst’ liever ‘concrete Kunst’.”. Kandinsky had tot het einde toe niet getwijfeld aan zijn” innerlijke wereld”, de wereld van de beelden waar de abstractie geen doel op zich was en de taal van de vormen niet” doodgeboren ” was; ze ontstonden van wil naar pithiness en vitaliteit.